ΞΕΝΕΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

Να λοιπόν που το ελληνικό σινεμά αρχίζει να ψάχνει τον εαυτό του, να κάνει δηλαδή ερευνητική δουλειά που αφορά την ιστορία του - και όχι μόνο την επίσημη. Το "Ξένες σε Ξένη Χώρα" (2010) του Δημήτρη Παναγιωτάτου είναι ένα ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στις σχετικά λίγες ταινίες "είδους" (εκτος της κωμωδίας φυσικά) που έχουν γυριστεί στην Ελλάδα. Εξετάζει λοιπόν τέσσερεις κατηγορίες: Θρίλερ, νουάρ, επιστημονική φαντασία, fantasy.
Μέσα απο συνεντεύξεις και κυρίως αποσπάσματα ταινιών των ειδών αυτών αποκαλύπτεται ένας κόσμος που πιθανόν πολλοί να αγνοούν. Τελικά έχουν γυριστεί κάμποσες τέτοιες ταινίες. Ο Παναγιωτάτος πάντως ανθολογεί 50! Πολλές απ' αυτές βέβαια είναι επιεικώς κακές, αλλά σε μια ερευνητική δουλειά όπως αυτή το γεγονός αυτό δεν έχει σημασία: Εδώ μελετάται η παραγωγή κάποιων ειδών, δεν γίνεται αξιολόγηση των ταινιών. Έτσι βγαίνουν στο φως πολλές άγνωστες πτυχές του κινηματογράφου μας, μερικές απ' τις οποίες ίσως θα σας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό. Ξέρατε, ας πούμε, ότι ο γνωστός Κώστας Καραγιάννης έχει γυρίσει αρχές 70ς ταινία τρόμου στην Κρήτη με κυρίως ελληνικό καστ, αλλά πρωταγωνιστές τους Ντόναλντ Πλέζανς (!) και Πίτερ Κάσινγκ (!!), ενώ τη μουσική (κρατιέστε;) έχει γράψει ο Brian Eno; (!!!). Η ταινία βέβαια, που έχει τύχει να δω παλιά, δεν βλέπεται, αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα ενδιαφέρον αξιοπερίεργο.
Αυτό που αρχικά με ξένισε είναι η επιλογή του νουάρ, που δεν ανήκει στο χώρο του φανταστικού όπως οι υπόλοιπες τρεις κατηγορίες (αν και δεν ανήκουν εκεί ούτε όλα τα θρίλερ). Ωστόσο αυτό είναι δικαίωμα του σκηνοθέτη και μάλλον δεν μας πέφτει λόγος. Το κακό όμως, κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον, είναι ότι ο Παναγιωτάτος επέλεξε να ενσωματώσει στο φιλμ του και ένα κομμάτι fiction. Τουτέστιν έντυσε 4 κοπέλες, που υποτίθεται ότι ενσαρκώνουν τα είδη που εξετάζονται, με ανάλογα ρούχα (κόκκινα για το θρίλερ, μπλε για την ε.φ. κλπ.) και γύρισε μια μικρή σκηνή με την κάθε μία απ' αυτές, καθώς και μια τελική με όλες μαζί. Με συγχωρείτε, αλλά αυτές οι σκηνές μου φάνηκαν εξαιρετικά αδύναμες ή, για να είμαι ακριβέστερος, άνευ ουδενός λόγου. Αφείστε που στην τελική σκηνή φορούν διαφορετικού χρώματος ρούχα απ' αυτά που ρητά αναφέρθηκαν πριν.
Τέλος πάντων, αν κάνουμε μερικά στραβά μάτια, νομίζω ότι συνολικά η ταινία είναι πολύ χρήσιμη για όσους ενδιαφέρονται για την ιστορία και μερικά από τα αξιοπερίεργα του ελληνικού σινεμά, και σαν τέτοια αξίζει να τη δει κανείς.