ΛΕΜΟΝΙΕΣ ΠΟΥ ΧΩΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΕΝΩΝΟΥΝ

Το ισραηλινό σινεμά, αρκετά αξιόλογο και ενδιαφέρον, συχνά παρουσιάζει ταινίες που υιοθετούν την οπτική της άλλης πλευράς, του "εχθρού", πράγμα που είναι, βέβαια, προς τιμήν του. Έτσι και η "Λεμονιά" (008) του ισραηλινού Eran Riklis αφηγείται ένα μύθο "Δαβίδ εναντίον Γολιάθ", μόνο που εδώ οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί σε σχέση με την ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης: Ο Γολιάθ είναι το πανίσχυρο ισραηλινό κράτος, ο Δαβίδ μια αγέρωχη και αποφασιστική παλαιστίνια, που αποφασίζει να τα βάλει μαζί του και να τραβήξει τη διαμάχη της μ' αυτό ως τα (δικαστικά) άκρα.
Η υπόθεση είναι σχεδόν κωμική μέσα στο παράλογό της, καθώς ο ισραηλινός υπουργός Άμυνας νοιώθει να απειλείται από έναν μεγάλο και όμορφο λεμονόκηπο που ανήκει στη γειτόνισα παλαιστίνια, διότι από εκεί μπορούν να μπουν... τρομοκράτες, και αποφασίζει να τον καταστρέψει. Πλην όμως... Ωστόσο η ταινία δεν είναι κωμικά, αλλά δραματικά διαπραγματευμένη και με έξυπνο, συμβολικό τρόπο καταφέρνει να δείξει μέσα από μια παραβολή το δράμα που παίζεται εδώ και πολλές δεκαετίες στην πολύπαθη αυτή περιοχή. Συναίσθημα εναντίον άτεγκτου νόμου, φτωχοί και αδύναμοι εναντίον ισχυρών και, φυσικά, πείσμα και αντίσταση ενάντια σε στρατοκρατικές λογικές. Εκτός από την αυθαιρεσία - που αγγίζει τα όρια του παράλογου - της ισραηλινής πλευράς, το φιλμ προλαβαίνει να ρίξει και τις σπόντες του για την παλαιστινιακή (βασικά λόγω ισλαμισμού) αρτηριοσκλήρωση σε θέματα καθημερινότητας (κυρίως σε ό,τι αφορά τον ερωτικό τομέα).
Δεν είναι αριστούργημα, ωστόσο παρακολουθείται ευχάριστα και με αδιάλειπτο ενδιαφέρον και, για όσους ενδιαφέρουν αυτά τα πράγματα, φωτίζει λίγο ακόμα, μέσα από μια ιστορία καθημερινότητας, το δράμα της Μέσης Ανατολής.