ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΣΤΟ ΜΠΡΑΪΤΟΝ ΣΚΛΗΡΑ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ

Αν και πρωτοεμφανιζόμενος ο Paul Andrew Williams, κατάφερε να με εκπλήξει με δυνατή, ρεαλιστική (σοκαριστική ενίοτε) γραφή και πολλές επί μέρους αρετές. Το "Λονδίνο - Μπράιτον" (2006) είναι τυπικά βρετανική ταινία, με τον ωμό ρεαλισμό, την διάχυτη μιζέρια, τις πολύ καλές ηθοποιίες, τη σχεδόν ντοκιμαντερίστικη καταγραφή του (μάλλον αποκρουστικού) περιβάλλοντος. Με μια βασική διαφορά: Ενώ πολλά παρόμοια αγγλικά φιλμ αρκούνται σ' αυτήν ακριβώς την ντοκιμαντερίστικη καταγραφή μιας "φέτας ζωής", αυτό εδώ, χρησιμοποιώντας τις ίδιες ακριβώς μεθόδους, διαθέτει δυνατό σενάριο, στέρεη αφήγηση, έντονο σασπένς και κρατά τον θεατή ως το τέλος - και μάλιστα με μια έξυπνη ανατροπή.
Τολμηρό στο θέμα του, αφηγείται μια ιστορία πορνείας και παιδεραστίας. Καυτηριάζοντας ανελέητα τα πάντα, παρουσιάζει ένα βρώμικο, διεφθαρμένο περιβάλλον, δίχως "καλούς" και "κακούς" (όλοι μάλλον προς το κακό τείνουν), όπου οι ισχυροί, στηριζόμενοι στη δύναμη του πλούτου τους και στην επικρατούσα αβάσταχτη μιζέρια στον κοινωνικό περίγυρο, μπορούν να αγοράσουν τα πάντα (ακόμα και δωδεκάχρονες παρθένες). Από την άλλη μεριά, ο "πάτος του πηγαδιού" κάθε άλλο παρά εξωραϊσμένα δείχνεται, οπότε η εικόνα είναι σφαιρικά αρνητική. Ενδιαφέρον έχει και το θέμα της αυτοδικίας, βασικό στην ταινία, αφού ο "κακός" κυνηγά τις δυο ηρωίδες - πόρνες που έβλαψαν τον πατέρα του. Ενώ δεκάδες χολιγουντιανές ταινίες περνούν το θέμα ξώφαλτσα, σαν κάτι αυτονόητο, που υπάρχει κυρίως για χάρη της περιπέτειας (θυμηθείτε από παλιούς Κλιντ Ίστγουντ και Τσαρλς Μπρόνσον μέχρι νεότερους Μελ Γκίμπσον), εδώ μας δίνεται σχεδόν βασανιστικά, προκαλώντας τον προβληματισμό μας. Το απρόσμενο τέλος (που δεν θα σας αποκαλύψω φυσικά), μας βάζει σε ακόμα βαθύτερες σκέψεις για το θέμα με την διφορούμενη ματιά του (προσέξτε το τσιγάρο που ανάβει ο κακός, σαφές σημάδι απελευθέρωσης). Κρίμα που δεν μπορώ να γράψω περισσότερα. Θα ήταν ανεπίτρεπτο σπόιλερ. Τελικά μένει στο θεατή να αποφασίσει αν όλο αυτό που συμβαίνει είναι θετικό ή αρνητικό...
Σκληρή και ωμή πολλές φορές στον ρεαλισμό της, η ταινία αποτέλεσε για μένα ένα πολύ ελπιδοφόρο ξεκίνημα. Περιμένω συνέχεια.