"ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ" ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ;

To 2017 o Νορβηγός Tommy Wirkola (που προφανώς δουλεύει και στις ΗΠΑ) γυρίζει το "Τι Συνέβη στη Δευτέρα", ένα φιλμ δυστοπικής επιστημονικής φαντασίας με τους Ναομί Ραπάς στον βασικό... εφταπλό (!) ρόλο και τους Γκλεν Γλόουζ και  Ουίλιαμ Νταφόε. 

Στο κοντινό μέλλον ο υπερπληθυσμός κοντεύει να τινάξει τον πλανήτη στον αέρα. Η (παγκόσμια να υποθέσω) δικτατορική κυβέρνηση αποφασίζει να επιτρέπει μόνο ένα παιδί σε κάθε οικογένεια. Στο μεταξύ λόγω άλλων παρενεργειών τα πολλαπλά παιδιά είναι συνηθισμένο φαινόμενο. Όσα "περισσεύουν" μπαίνουν σε κατάψυξη περιμένοντας να "αναστηθούν" όταν έρθουν οι κατάλληλες συνθήκες. Ωστόσο ένας μόνος πατέρας που αποκτά 7 πανομοιότυπες κόρες καταφέρνει να αποκρύψει το γεγονός και να τις μεγαλώσει σε διαμέρισμα. Όταν γίνουν ώριμες κοπέλες ντύνονται πανομοιότυπα και πηγαίνουν στη δουλειά (ή βγαίνουν έξω εν γένει) μια μέρα η κάθε μία, ενώ οι υπόλοιπες 6 παραμένουν στο σπίτι. Πόσο όμως μπορεί να κρατήσει αυτό;

Η ιδέα είναι ενδιαφέρουσα και, κυρίως, πρωτότυπη. Η μουντή, γκρίζα ατμόσφαιρα με τους γεμάτους πλήθη δρόμους, θυμίζει κινηματογραφικές αποδώσεις οργουελιανών κινηματογραφικών διασκευών. Ωστόσο, αν το καλοσκεφτούμε, το σενάριο μπάζει από παντού και, όσο το σκέφτεται κανείς, τόσο περισσότερες απορίες δημιουργούνται. Όσο για την πλοκή είναι γεμάτη από κλισέ και αναμενόμενες καταστάσεις. Όσο δε προχωρά το φιλμ τόσο πιο ταινία δράσης γίνεται, τόσο πιο "εύκολες" είναι οι καταστάσεις και οι εντελώς αναμενόμενες λύσεις τους, τόσο πιο συμβατικοί και χοντροκομμένοι είναι οι "καλοί" και οι "κακοί". Έτσι, τελικά, αυτό που μένει δεν είναι ένα πρωτότυπο φιλμ επιστημονικής φαντασίας, αλλά μια ταινία με σασπένς που βασίζεται στη δράση και στα κυνηγητά. Κατά τη γνώμη μου βεβαίως όλα αυτά. Κρίμα...

"KILL BULJO" ΓΙΑ ΠΟΛY ΠΟΛY ΧΟΝΤΡΟ ΧΙΟΥΜΟΡ (;)

 

Το 2007 ο νορβηγός Tommy Wirkola γυρίζει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία "Kill Buljo : The movie", μια πολύ, πολύ "χοντρή" παρωδία διαφόρων ταινιών. Ο σκηνοθέτης είναι ο ίδιος που 2 χρόνια μετά γύρισε το κωμικό σπλάτερ "Dead Snow".

Όταν μια ομάδα (ηλίθιων) εγκληματιών δολοφονεί τους πάντες τη στιγμή του γάμου του (ηλίθιου) λάπωνα ήρωα (στο ρόλο της... Ούμα Θέρμαν), εκείνος αποφασίζει να εκδικηθεί πάσει θυσία. Απλώς πρέπει πρώτα να συνέλθει από το κώμα στο οποίο έχει πέσει λόγω των σφαιρών που έχει φάει. 

Παρωδία κυρίως του "Kill Bill" φυσικά, με κεντρικό (ηλίθιο) χαρακτήρα που φορά την ίδια με την Ούμα κίτρινη φόρμα και που μιμείται τον Borat, με χιούμορ ίδιο με αυτό των ταινιών του Borat (του Baron Coen τέλος πάντων), με σκηνές που παρωδούν αντίστοιχες από παλιότερα φιλμ (Deliverance, Τιτανικός κλπ.), η ταινία εννοείται ότι δεν διαθέτει ίχνος πολιτικής ορθότητας - το αντίθετο ακριβώς, δεν έχει παρά προσχηματικό στόρι με αποκλειστικό σκοπό να κάνει πλάκα με τα πάντα, έχει κάκιστες ηθοποιίες (επίτηδες) και πάνω απ' όλα χοντρότατο χιούμορ. Σε κάποια σημεία σε κάνει ίσως να γελάς και στα περισσότερα να ντρέπεσαι που το βλέπεις.

Τι να σας πω... Αν το αντέξετε έχετε γερά στομάχια. Αν όχι η ευθύνη είναι δική σας που το διαλέξατε.

ΥΓ: Καθόλου τυχαίο ότι στο εξώφυλλο του dvd (αυτο)διαφημίζεται ως μια "χυδαία" ταινία...

ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΙΟΝΙΑ ΚΑΙ... ΝΑΖΙ ΖΟΜΠΙ

Χαράς ευαγγέλια για τους φίλους του κινηματογράφου τρόμου: Οι Σκανδιναυικές χώρες διαθέτουν, όπως φαίνεται, πολύ υλικό και το θαυμάσιο, καλλιτεχνικό "Άσε το Κακό να μπεί" είναι φαίνεται μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Το νορβηγικό "Dead Snow" ας πούμε του 2009 ("Dod Sno" αν δεν με απατούν τα νοργηγικά μου), δεύτερη μεγάλου μήκους του Tommy Wirkola, δεν έχει τίποτα απολύτως να ζηλέψει από τα τυπικά αμεριάνικα του είδους. Και, αν θέλετε τη γνώμη μου, είναι και κάπως πιο πρωτότυπο.
Φυσικά και ξεκινά με το υπερ-κλισέ όλων των παρόμοιων φιλμ: Παρέα φοιτητών πάει για διακοπές σε απομονωμένη περιοχή. Εδώ στο χιονισμένο "απόλυτο πουθενά" των νορβηγικών βουνών. Και τι τους περιμένει εκεί; Ο απόλυτος τρόμος φυσικά. Αλλά με ποια μορφή; Εδώ σας θέλω. Με μια ορδή από ζόμπι που εν ζωή υπήρξαν μια ολόκληρη αιμοσταγής ναζιστική φάλαγγα (ή λόχος ή μεραρχία ή... δεν ξέρω και πολύ απ' αυτά), που έδρασε στην υπό κατοχή Νορβηγία. Και το σπλάτερ πανηγύρι ξεκινά.
Επίσης τυπικά για το είδος, το φιλμ συνδυάζει το απόλυτο σπλάτερ με την πλάκα, κοινώς, όταν δεν ανακατεύεται το στομάχι σου, γελάς. Ιδιαίτερα "εντεροκεντρική" ταινία, με αρκετό σασπένς, αρκετό χιούμορ, πολύ όμορφη φωτογραφία με εντυπωσιακές εικόνες των πάντοτε χιονισμένων νορβηγικών βουνών, με λίγα λόγια καλογυρισμένη, είναι νομίζω ό,τι πρέπει για μια καλή μεταμεσονύχτια προβολή. Και δείχνει - το είπα και στην αρχή - ότι μπορεί οι αμερικανοί να γέννησαν το είδος - ή μάλλον το συγκεκριμένο υποείδος, αυτό των ζόμπι - πλην όμως υπάρχουν πολλοί ανά τον κόσμο σήμερα που μάλλον το κάνουν καλύτερα. Αν κρίνω τουλάχιστον από τις αρκετά συνηθισμένες πλέον αμερικάνικες μπούρδες τρόμου των αρκετών τελευταίων χρόνων.
ΥΓ: Δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω μετά από κάθε ταινία τρόμου - και ιδιαίτερα όταν αυτή διαθέτει και σπλάτερ, όπως και μετά από κάθε ταινία που ανήκει αυστηρά σε ένα είδος και παίζει με τους κανόνες του είδους αυτού: Όλη αυτή η θετική άποψη που εξέφρασα αφορά μόνο τους φίλους του είδους. Οι άλλοι καλά θα κάνουν να κρατηθούν όσο πιο μακριά μπορούν. Για το δικό τους καλό.