"ΟΙ ΑΓΡΙΕΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ" : ROAD MOVIE ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ

Ο Βασίλης Κεκάτος έχει πάρει Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες για μια μικρού μήκους ταινία του. Το 2025 φτάνει η ώρα για την πρώτη μεγάλου μήκους του: Τις "Άγριες Μέρες μας" με την πολύ καλή Δάφνη Πατακιά στον βασικό ρόλο.

Μια ατίθαση κοπέλα μαλώνει με την καταπιεστική οικογένειά της, φεύγει από το σπίτι, συγκρούεται και με την κολλητή της και τελικά μένει άστεγη. Θέλοντας να πάει στον Έβρο, όπου μένει η αδελφή της, γνωρίζει μια παρέα νεαρών, αγοριών και κοριτσιών, που αλωνίζουν την Ελλάδα με τροχόσπιτο  βοηθώντας - όχι με νόμιμο τρόπο - ανθρώπους που ζουν στο όριο της φτώχειας. Γοητευμένη από την ελεύθερη και αντισυμβατική ζωή τους θέλει να γίνει μέλος της παρέας και προσπαθεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. 

Road movie, ανατρεπτικές αντικαπιταλιστικές και αντισυστημικές ιδέες, πόθος για ελευθερία απ' όλες τις κοινωνικές συμβάσεις και παράξενη ενηλικίωση, συγκαταλέγονται στα θετικά της ταινίας. Ωστόσο η ιστορία δεν φαίνεται, από την αρχή σχεδόν, ιδιαίτερα ρεαλιστική, παρά το ότι θα το ήθελε (μιλώ για την δράση της παρέας, που μάλλον δεν θα μπορούσε να σταθεί στην πραγματικότητα στην οποία ζούμε). Καλές προθέσεις, αλλά οι ιδέες σύντομα αρχίζουν να επαναλαμβάνονται. Δεν κουράστηκα ακριβώς, κράτησε το ενδιαφέρον μου, αλλά στο τέλος μάλλον τη βρήκα τραβηγμένη (όχι για ιδεολογικούς λόγους, μια χαρά κάνουν ό,τι κάνουν οι φίλοι μας).

Μένει η καταγραφή του πάθους, της ορμής και της τρέλας της νιότης, τα όνειρα για μια ελεύθερη ζωή κόντρα στις συμβάσεις, η αντιπάθεια για τη "μούχλα" της σταθερότητας. Συνολικά όμως δεν την βρήκα ολοκληρωμένη ταινία. Σίγουρα πάντως είναι ενδιαφέρουσα.

"VERMIGLIO" : ΕΝΑΣ ΠΑΛΙΟΣ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Το 2024 ένα ιταλικό φιλμ έρχεται να μας θυμίσει άλλες εποχές. Τόσο πραγματικές όσο και κινηματογραφικές. Το "Vermiglio" (Βερμίλιο : Η Νύφη του Βουνού" ο μάλλον αχρείαστος ελληνικός τίτλος) της Maura Delpero. 

Ενώ ο πόλεμος μαίνεται ακόμα το 1944 - αν και βρίσκεται πλέον προς το τέλος του - στο ορεινό ομώνυμο χωριό οι κάτοικοι συνεχίζουν την δύσκολη καθημερινότητά τους δίχως να πολυπαίρνουν χαμπάρι απ' αυτόν. Η οικογένεια του δάσκαλου, ενός δίκαιου ανθρώπου - αλλά και με τα ελαττώματά του - με 7 παιδιά γνωρίζει χαρές και λύπες, γέννες και θανάτους. Η εικόνα θα αλλάξει όταν ένας ντόπιος νεαρός επιστρέφει από το μέτωπο με έναν συνομήλικό του λιποτάκτη, ο οποίος του έσωσε τη ζωή.

Εξαιρετική φωτογραφία, απόλυτος ρεαλισμός, πιστευτές καταστάσεις, αληθινοί χαρακτήρες με τα καλά και τα κακά τους (όπως οι πραγματικοί άνθρωποι δηλαδή), όλα δημιουργούν μια "παλιά" ατμόσφαιρα. Όχι, εμένα δεν μου θύμισε τόσο νεορεαλισμό, όπως γράφτηκε από πολλούς. Νομίζω ότι ο νεορεαλισμός εξέταζε κυρίως αστικές καταστάσεις. Μου θύμισε περισσότερο ιταλικές ταινίες των 70ς, κάτι σαν "Πατέρα Αφέντη", "Δέντρο με τα Τσόκαρα" και τέτοια. Ναι, όταν ένα φιλμ σε κάνει να ζεις, να αισθάνεσαι όσα δείχνει, να σε συναρπάζει με την αλήθεια του, είναι καλό φιλμ. Και παράλληλα, δίχως καθόλου να είναι κυρίαρχο στοιχείο, υπάρχει διάχυτη μια υπόγεια αντιπολεμική ατμόσφαιρα. Βλέπετε κανένας δεν μιλά για μάχες και πολεμικά γεγονότα, κανένας φαίνεται να μη νοιάζεται για την έκβαση το πολέμου. Το μόνο που θέλουν όλοι είναι να τελειώσει επιτέλους και να πάει στο διάολο. Για μένα είναι μια αντιπολεμική διάθεση πολύ περισσότερο βαθιά από κραυγαλέες παρόμοιες. 

Και μια γενική παρατήρηση: Βλέποντας ταινίες σαν αυτή μένεις έκπληκτος συνειδητοποιώντας πόσο διαφορετική ήταν η ζωή τις εποχές αυτές στην φτωχή επαρχία, πόσο οι άνθρωποι ήταν δεμένοι και εξαρτώνταν από τη φύση, πόσο βαθιά βίωναν τον καθημερινό μόχθο... Και πόσο πιο δυνατά και βαθιά ήταν τα συναισθήματα, πόσο πιο εξοικειωμένοι ήταν με τον θάνατο, πόσο πολύτιμος ήταν ο έρωτας, πόσο αποδέχονταν ό,τι τους συνέβαινε ως μέρος του κύκλου της ζωής και λοιπά και λοιπά. Προσοχή, διότι όσα έγραψα πιο πάνω παρεξηγούνται : Δεν εννοώ ότι η ζωή ήταν "καλύτερη". Ίσα - ίσα, ήταν πιο δύσκολη. Δεν κάνω τέτοιου είδους κριτική. Απλώς μένω έκπληκτος με την απύθμενη διαφορά τρόπου ζωής και βίωσης της ανθρώπινης κατάστασης μέσα σε αρκετά λιγότερο χρόνο από έναν αιώνα. Δεν ξέρω αν είμαστε καλύτερα ή χειρότερα, ξέρω όμως ότι οι διαφορές είναι τεράστιες. Είμαστε ένας διαφορετικός τύπος ανθρώπου σε σχέση με αυτούς που βλέπουμε σε ταινίες σαν αυτή.