ΜΙΑ GIALLO "ΛΕΠΙΔΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ"

 Ένας συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής ειδικευμένος σε μουσική ταινιών τρόμου νοικιάζει απομονωμένη στην εξοχή βίλα για να δουλέψει απερίσπαστος. Ωστόσο μια σειρά φόνων - κυρίως γυναικών, αλλά όχι μόνο - και άλλα περίεργα, μόνο να στο να τον αφήσουν ήσυχο να δουλέψει δεν συμβάλλουν...

Πρόκειται για το ιταλικό (βεβαίως) giallo "Λεπίδα στο Σκοτάδι" ("La casa con la scala nel buio" στα ιταλικά), που γύρισε το 1983 ο Lamberto Bava. Ο οποίος βεβαίως είναι b-μουβάς και γιος του θρυλικού Alberto Bava, που επηρέασε όσο κανένας τον Argento και του οποίου η γνωστότερη ταινία είναι "Οι Δαίμονες". Η φιλμ δεν κινείται στο χώρο του φανταστικού, όπως και πολλά άλλα φιλμ του είδους. Και, βεβαίως, διαθέτει όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά του : Όμορφες γυναίκες, ευφάνταστους φόνους, ψυχαναλυτικές εξηγήσεις, κακές ερμηνείες, γκροτέσκες εικόνες κλπ. κλπ. Το συγκεκριμένο μάλιστα φιλμ πατά (εμπνέεται κατ' ευθείαν μπορώ να πω) από το "Ψυχώ" του Χίτσκοκ - έως και, μπορούμε να πούμε, κάνει άμεσες αναφορές σ' αυτό.

Τι να πω; Οι φίλοι των giallo θα το αγαπήσουν. Το είπα ότι πρόκειται για τυπικό δείγμα άλλωστε. Προσωπικά δεν συγκαταλέγομαι στους φανατικούς του είδους, αν και βλέπω τις ταινίες αυτές σχετικά ευχάριστα. Γι΄΄αυτό και να μη χαμογελάσω σε αρκετά σημεία (σε μερικές ηθοποιίες π.χ.). Όσο για την ατμόσφαιρα των 70ς είναι σε όλα τα επίπεδα κάτι περισσότερο από εμφανής. Για "πιστούς" μόνο.

"MON MON MON MONSTERS"; ΟΡΙΣΤΕ;

To "Mon Mon Mon Monsters" ("Bao gao lao shi! Guai guai guai guai wu" είναι ο ατέλειωτος κινέζικος τίτλος)  είναι μια ταινία του 2017 γυρισμένη από τον ταϊβανό Giddens Ko. 

Σε ένα σχολείο που μοιάζει να έχει ως μαθητές μόνο κωλόπαιδα του αισχίστου είδους, ένας ντροπαλός μαθητής υφίσταται μπούλινγκ και γίνεται στόχος κάθε λογής ταπεινώσεων. Όταν στην πόλη εμφανιστούν δύο ανθρωπόμορφα θηλυκά τέρατα - κανίβαλοι ωστόσο θα συμμαχήσει με τους καταπιεστές του και θα ενταχθεί στην ομάδα τους, καταφέρνοντας να συλλάβουν το ένα ζωντανό. Όμως...

Ενδιαφέρον φιλμ τρόμου, που περιέχει ωστόσο και χιούμορ, αλλά και αρκετό κοινωνικό προβληματισμό. Μας παρουσιάζει μια πραγματικά απαράδεκτη νεολαία - στα όρια της καρικατούρας βέβαια, αλλά με σαφή αναφορά στη σύγχρονη αύξηση της νεανική εγκληματικότητα. Και τελικά γίνεται ακόμα και συγκινητικό, καθώς αντιλαμβανόμαστε ότι κατά βάθος θέτει το ερώτημα: Ποιος είναι ο άνθρωπος και ποιο το τέρας;

Εννοείται ότι υπάρχει αρκετή βία. Ωστόσο νομίζω ότι οι φίλοι του ασιατικού τρόμου θα το εκτιμήσουν. Προσωπικά μου άρεσε.

"ΣΤΕΝΕΣ ΕΠΑΦΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ" ΜΕΣΩ... TV SHOW

 

Οι "Στενές Επαφές με τον Διάβολο" (Late Night with the Devil) του 2023 είναι μια ταινία τρόμου των αυστραλών αδελφών Cameron και Colin Cairnes. Σχετικά πρωτότυπη μάλιστα.

Το φιλμ διαδραματίζεται σε "πραγματικό χρόνο" (η ιστορία δηλαδή διαδραματίζεται σε 1.33', όσο ακριβώς και η διάρκειά του). Ένας διάσημος παρουσιαστής νυχτερινού τηλεοπτικού σόου των 70ς, που ωστόσο, μετά χρόνια επιτυχίας, βλέπει τη δημοτικότητά του να κατρακυλά, αποφασίζει να παίξει το τελευταίο του χαρτί: Τη νύχτα του Halloween του 1977 παρουσιάζει ένα σόου αφιερωμένο στα παραφυσικά φαινόμενα, αρχικά με έναν πνευματιστή και στη συνέχεια με ένα δαιμονισμένο κορίτσι. Πολύ σύντομα τα πάντα θα βγουν εκτός ελέγχου.

 Υποτίθεται πως ό,τι βλέπουμε έχει βγει ζωντανά στον αέρα και έχει αλλάξει την ιστορία της τηλεόρασης. Διαθέτει καλές ιδέες, άψογη αναπαράσταση εποχής και, από ένα σημείο τουλάχιστον και μετά κατάφερε να με κρατήσει. Κάνει επίσης σαφέστατες αναφορές σε κλασικά φιλμ τρόμου (Εξορκιστής, Κάρι κλπ.) και καταγγέλλει  την τηλεόραση ως αρένα όπου όλοι αλληλοχτυπιούνται με κάθε τρόπο για λίγη παραπάνω ακροαματικότητα, ταϊζοντας ταυτόχρονα με σκατά εκατομμύρια θεατές. Το πρόβλημα με μένα (προσωπικό ίσως, δεν χρειάζεται να το συμμεριστείτε) είναι ότι σιχαίνομαι βαθύτατα την τηλεόραση και ό,τι σχετίζεται μ' αυτήν (δεν έχω εδώ και πολλά χρόνια άλλωστε), οπότε όλη αυτή η άψογη απομίμηση ενός κλασικού ηλίθιου αμερικάνικου σόου με έκανε να πλήττω βαθύτατα (τουλάχιστον ώσπου να αρχίσουν να "γίνονται πράγματα"), ενώ στη συνέχεια το βρήκα κάπως τραβηγμένο και χαώδες.

Καλές ιδέες, αλλά δεν ενθουσιάστηκα.

"ΕΓΩ, ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ" : ΠΩΣ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΚΟΛΑΣΗ

 

Ο Matteo Garrone έχοντας στο ενεργητικό του ταινίες όπως τα "Γόμμορα" ή το "Dogman", είναι από τους σημαντικούς σύγχρονους ιταλούς δημιουργούς. Το 2023 γυρίζει το "Εγώ Καπετάνιος" (Io Capitano), ένα φιλμ που ασχολείται με ένα από τα πλέον φλέγοντα θέματα της εποχής μας: Το μεταναστευτικό. 

Δύο 16χρονοι από τη Σενεγάλη ονειρεύονται να γίνουν σταρ της μουσικής στην χλιδάτη (όπως τη φαντάζονται) Ευρώπη. Κάνουν άγριες οικονομίες και τελικά φεύγουν, παρά τις συμβουλές των δικών τους για το αντίθετο. Τίποτα όμως δεν είναι όπως το περίμεναν. Θα βιώσουν μια οδύσσεια από εφιαλτικές περιπέτειες, κακουχίες και τρόμους όχι στην Ευρώπη, αλλά πολύ πριν φτάσουν (;) σ' αυτή. Η οδύσσειά τους είναι αφρικανική, τουλάχιστον μέχρι την κατάληξή της σε ένα ουσιαστικά ακυβέρνητο, υπερφορτωμένο σαπιοκάραβο, απ' αυτά που τόσο συχνά βλέπουμε στις όλο και πιο δυσβάσταχτες ειδήσεις!

Ο Garrone έχει γυρίσει και παραμύθια. Οι πιο δυνατές του όμως ταινίες είναι αυτές που διαθέτουν ντοκιμαντερίστικη αισθητική και (δυστυχώς) βγαλμένη από την πραγματικότητα σκληρότητα. Εδώ κάνει κάτι ενδιάμεσο. Η κατάδειξη της απανθρωπιάς, του εξευτελισμού και της αδιαφορίας για την ανθρώπινη ζωή (για αξιοπρέπεια ούτε λόγος) και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο δείχνεται με τον πιο δυνατό τρόπο, ταυτόχρονα όμως διαθέτει κάποιες ποιητικές, ονειρικές σκηνές και μερικές πανέμορφες εικόνες, που δεν μοιάζουν καθόλου με την ωμή καθημερινότητα που απεικονίζεται στις 2 ταινίες που ανέφερα στην αρχή.

Μερικές φορές γίνεται συναισθηματική και ίσως μελό, ωστόσο παραμένει μια δυνατή μαρτυρία για ένα ακανθώδες σύγχρονο θέμα που μας απασχολεί όλους! Ναι, οι άνθρωποι είναι κτήνη πολύ πιο συχνά απ' όσο πιστεύουμε...