Δευτέρα, Φεβρουαρίου 19, 2018

Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΟ "PELICAN BRIEF"

O Alan Pacula (1928-1998) υπήρξε δημοκράτης και ειδικός στα πολιτικά θρίλερ (αν και όχι όλα τόσο επιτυχημένα). Ένα από τα γνωστά του είναι το "Pelican Brief" του 1993, με Τζούλια Ρόμπερτς και Ντέντζελ Ουάσινγκτον στα λαμπερά νιάτα τους, αλλά και με αρκετούς γνωστούς ηθοποιούς σε δεύτερους ρόλους.
Δύο ανώτεροι δικαστές δολοφονούνται την ίδια μέρα στις ΗΠΑ. Υπάρχει ένας καθηγητής νομικής, μαθητής και θαυμαστής του ενός από τους νεκρούς, και μια νεαρή, ταλαντούχα φοιτήτρια, η οποία τυγχάνει να τα έχει με τον καθηγητή της. Η τελευταία, εργατική και πανέξυπνη, καταφέρνει να δημιουργήσει μια τεκμηριωμένη θεωρία, η οποία φτάνει μέχρι τον ίδιο τον Πρόεδρο, για τους λόγους που οδήγησαν στη δολοφονία των δύο εκ πρώτης όψεως άσχετων μεταξύ τους θυμάτων. Αμέσως η ζωή της μπαίνει σε θανάσιμο κίνδυνο, ενώ αρχίζει μια αλυσίδα από δολοφονίες γνωστών της ή όσων προσπαθούν να τη βοηθήσουν, επιβεβαιώνοντας έτσι με οφθαλμοφανή τρόπο ότι η τολμηρή θεωρία της είναι σωστή. Ένα ανελέητο κυνηγητό αρχίζει, ενώ ο μόνος που της συμπαραστέκεται είναι ένας τολμηρός δημοσιογράφος.
Πρόκειται για σφιχτό, καλογυρισμένο και (όπως συμβαίνει συνήθως μ' αυτά) πολύπλοκο πολιτικό θρίλερ, το οποίο, αν μη τι άλλο, δεν αφήνει τον θεατή να χαλαρώσει. Εκλογές, οικολογία, αδίστακτοι μεγαλοεπιχειρηματίες και πολιτικοί (ή σύμβουλοι πολιτικών) και άλλα εμπλέκονται, ως συνήθως, σ' αυτό.
Ας δούμε όμως το θέμα από πολιτική σκοπιά: Τι ακριβώς συμβαίνει με αυτά τα κλασικά αμερικάνικα πολιτικά θρίλερ της μετα-Γουότεργκέιτ εποχής; Όλα σχεδόν είναι τολμηρά απο πολιτική άποψη. Μας δείχνουν ξεκάθαρα διεφθαρμένους πολιτικούς, δικαστές, αστυνομικούς, ακόμα και προέδρους, ανήθικους και αδίστακτους επιχειρηματίες και εταιρίες που παραβιάζουν ασύστολα νόμους, με λίγα λόγια μια απόλυτα σκοτεινή και διαβρωμένη Αμερική, ένα σαφώς σάπιο σύστημα. Και τι γίνεται; Απολύτως τίποτα. Όλοι ξέρουμε ότι το σύστημα παραμένει το ίδιο. Ίσως μάλιστα, στην εποχή Τραμπ, ακόμα χειρότερο. Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ότι στην τέχνη και τις όποιες επισημάνσεις της όλα επιτρέπονται διότι, δυστυχώς, είναι ανίσχυρη να αλλάξει οτιδήποτε. Την απολαμβάνουμε, αντιλαμβανόμαστε αρκετά απ' αυτά που θέλει να πει, και μετά κοιμόμαστε ήσυχοι. Οπότε ποιος ο λόγος να απαγορεύσει η εξουσία οτιδήποτε; Ίσα - ίσα, επιτρέποντας τις προειδοποιήσεις της φαντάζει και πιο δημοκρατική.
Η δεύτερη παρατήρηση αφορά μέρος των ίδιων αυτών των πολιτικών θρίλερ. Σε αρκετά απ' αυτά τελικά η δικαιοσύνη θριαμβεύει. Οι ένοχοι, οι συνωμότες, όσοι έχουν παραβεί το νόμο τιμωρούνται, όσο υψηλά ιστάμενοι κι αν είναι. Ε, αυτό μάλλον ψέμα είναι ή, στην καλύτερη περίπτωση, υπέρμετρη αισιοδοξία ή ευχή ή, πιο κυνικά, χάπι εντ για να πουλήσουμε περισσότερο (δεν συμβαίνει με όλα και δεν συντρέχουν πάντοτε όλοι αυτοί οι λόγοι). Πόσες φορές είδατε στην πραγματικότητα να θίγονται πραγματικά μεγάλα οικονονικά συμφέροντα, ας πούμε;
Αρκετά όμως με αναλύσεις. Συμπαθητικό πολιτικό θρίλερ, προς την "σωστή κατεύθυνση" προς την οποία συνήθως προσανατολίζεται το δημοκρατικό κομμάτι του Χόλιγουντ και μέχρις εκεί. Καλύτερα λοιπόν να τα ξεχάσετε όλα αυτά και να απολάυσετε την πλοκή.

Ετικέτες ,

eXTReMe Tracker