"CARLITO'S WAY"... ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ

Το "Carlito's Way" του Ντε Πάλμα φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι το θυμάστε. Αυτό που ίσως αγνοείτε (κι εγώ μαζί, έως ότου όλως τυχαίως έπεσε στα χέρια μου και πήγα να το δω νομίζοντας ότι θα κάνω μια ευχάριστη επανάληψη του Ντε Πάλμα, αλλά...), αυτό που δεν γνωρίζετε  λοιπόν είναι ότι το 2005 γυρίστηκε κι άλλο τέτοιο (για την ακρίβεια, για να ξεχωρίζουν ίσως, με πλήρη τίτλο "Carlito's Way: Rise to Power") από τον άγνωστο Michael Bregman και με ηθοποιούς... καμία σχέση με Πατσίνο κλπ.
Πρόκειται λοιπόν για την ιστορία της ανόδου (και μόνο) του ίδιου Καρλίτο στη δεκαετία του 60. Μικροκακοποιός, αλλά με φιλοδοξίες, γνωρίζεται στη φυλακή με δύο "παρόμοιους" τύπους, έναν μαύρο και έναν ιταλό. Στο μεταξύ οι συμμορίες διακίνησης ηρωίνης στη Ν. Υόρκη είναι χωρισμένες σε μαύρους, λατίνους και ιταλούς, οι οποίοι αλληλομισούνται  και δεν συνεργάζονται ποτέ. Οι τρεις τους, όταν αποφυλακίζονται, συνάπτουν μία πρωτοφανή, για την εποχή τουλάχιστον, συμμαχία, αδιαφορώντας για τις διαφυλετικές προκαταλήψεις, και σύντομα κυριαρχούν σε μια μεγάλη περιοχή της πόλης. Όταν ο μαύρος της παρέας αποσύρεται φιλικά για να απολαύσει τους καρπούς του μόχθου του, αφήνει πίσω του έναν ηλίθιο αδελφό που τα κάνει θάλασσα. Οι άλλοι δύο είναι υποχρεωμένοι να "καθαρίσουν" για να σώσουν τις ζωές τους...
Δεν είναι ακριβώς κακή ταινία. Την είδα με κάποιο ενδιαφέρον. Ο βασικός χαρακτήρας, του Καρλίτο βεβαίως, αποτελείται από ένα παράξενο κράμα (το οποίο ωστόσο έχουμε ξαναδεί): Είναι παράνομος (έμπορος ναρκωτικών, τι άλλο θέλετε;), αδίστακτος όταν απονέμει εσωτερική δικαιοσύνη, πλην όμως διακατέχεται από μια δική του άψογη ηθική, είναι εξαιρετικός σύντροφος, τρυφερός και ευαίσθητος με την κοπέλα του και, το σημαντικότερο ίσως και σπάνιο για τη φάρα του, δεν είναι άπληστος. Δεν θέλει να "κατακτήσει τον κόσμο" (ή, στην περίπτωσή μας, ολόκληρη την πόλη) και ξέρει πότε πρέπει να σταματήσει (αφού βεβαίως έχει βγάλει τα ναρκοεκατομμύριά του). Αυτή ακριβώς η "μειλιχιότητα" ενός εγκληματία είναι που τον κάνει διαφορετικό.
Από εκεί και πέρα υπάρχει κάτι που με χάλασε αρκετά (από εδώ και πέρα ΠΡΟΣΟΧΗ: SPOILER): Δεν υπάρχει η παραμικρή κάθαρση. Υπάρχει ένα ωραιότατο και ξενέρωτο χάπι εντ και οι βουτηγμένοι στο αίμα και την ηρωίνη εγκληματίες απολαμβάνουν τους καρπούς των "μόχθων" τους σε υπέροχο τροπικό νησί. Τόσο καλά. Θα μου πείτε: "Μα έτσι δεν γίνεται στην πραγματικότητα; Ξέρετε κανένα μεγαλοκάθαρμα να τιμωρείται πραγματικά από το νόμο;" Ναι, αλλά εδώ ο χαρακτήρας του Καρλίτο σε κάνει μάλλον να τον συμπαθήσεις, γιατί κατά βάθος είναι "καλό παιδί" και σχεδόν να ταυτιστείς μαζί του και, όταν έρχονται τα δύσκολα, για τα οποία δεν φταίει αυτός, να παρακαλάς μέσα σου να τη γλυτώσει ο καημένος. Ε, όχι ακριβώς έτσι. Αν ψοφήσουν και μερικά τέτοια "καλά παιδιά" δεν θα στενοχωρηθώ ιδιαίτερα...