Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ, ΑΛΛΑ...

Δεν νομίζω ότι ο Claude Lelouch υπήρξε ποτέ μεγάλος σκηνοθέτης. Η γνωστή ταινία του "Η Περιπέτεια είναι Περιπέτεια" του 1972 επιβεβαίωσε αυτή μου τη γνώμη. Παρά το ότι μάλιστα στο καστ συμπεριλαμβάνονται ο Λίνο Βεντούρα και ο Ζακ Μπρελ αυτοπροσώπως!
Το φιλμ είναι κωμωδία, μια σάτιρα της εποχής για την ακρίβεια. Η ιδέα είναι ενδιαφέρουσα: Μια ομάδα απατεώνουν, που οργανώνουν διάφορα εξωφρενικά κόλπα (για να βγάλουν λεφτά φυσικά), έχουν την έμπνευση να παραστήσουν τους πολιτικοποιημένοι (πράγμα που είναι "μόδα" της εποχής, ενώ οι ήρωες δεν δίνουν δεκάρα για το θέμα), οπότε αφ' ενός τα κόλπα τους έχουν σχέση με πολιτικές καταστάσεις, αφ' ετέρου όταν συλληφθούν μπορούν να επικαλεστούν στο δικαστήριο ότι έκαναν ό,τι έκαναν για πολιτικούς λόγους.
Η ταινία είναι κάπως σπονδυλωτή, με την έννοια ότι παρακολουθούμε τη σπείρα να οργανώνει και να εκτελεί διαφορετικά κάθε φορά κόλπα. Από τη σκοπιά αυτή, καθώς και από το ότι επικεντρώνεται σε μια αστεία αντροπαρέα, προοιωνίζει τους θρυλικούς "Εντιμότατους Φίλους μου", που θα ακολουθούσαν λίγα χρόνια μετά από τον Μονιτσέλι. Όμως - κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον - "άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας"... Εννοώ βέβαια ότι θεωρώ το μεταγενέστερο φιλμ πολύ καλύτερο. Νομίζω λοιπόν ότι όλη αυτή η εκμετάλλευση του πολιτικοποιημένου κλίματος της εποχής δεν λειτουργεί ή γίνεται αρκετά απλοϊκά. Από την άλλη βρήκα το χιούμορ χοντρό και άκομψο, με αποτέλεσμα εγώ τουλάχιστον να μη γελάσω και τόσο. Ούτε πιστεύω ότι τα διάφορα "επεισόδια" δένουν και τόσο μεταξύ τους. Γενικά η ταινία μου άφησε μια αίσθηση χοντροκομένης, ασύνδετης και ενίοτε με "κοιλιές" μπαλαφάρας.
Εκτός αυτού το όλο πράγμα έχει γεράσει ή είναι πολύ επικαιρικό. Βρισκόμαστε βέβαια πολύ κοντά στον Μάη του 68, ο απόηχος είναι ακόμα εντονότατος και η πολιτικοποίηση και η επιθυμία για επανάσταση διάχυτη στη δύση. Ωστόσο πρέπει κανείς να ξέρει την εποχή για να κατανοήσει την ύπαρξη γάλλων μαοϊκών wannabe επαναστατών, δικαστών που είναι πρόθυμοι να αθωόσουν απατεώνες επειδή πίστεψαν ότι οι τελευταίοι έδρασαν με πολιτικά κίνητρα, μαρξιστικών νοτιοαμερικάνικων κινημάτων που ζηλεύουν την επιτυχία του Κάστρο στην Κούβα και θέλουν να κάνουν το ίδιο στις χώρες τους κλπ. Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημά μου. Τα προβλήματα για μένα είναι αυτά που ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο, κυρίως το ασύνδετο, η απλοϊκότητα των καταστάσεων και η χοντροκοπιά.
Κρίμα γιατί η ιδέα είναι καλή, και μάλιστα χρειαζόταν τόλμη να σατιρίσεις αριστερά ταμπού σε μια τέτοια εποχή...
ΥΓ: Σε μια σκηνή παίζει τον εαυτό του ο γάλλος τότε ροκ σούπερσταρ Τζόνι Χαλιντέι.