ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ ΤΙΠΟΤΑ. ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΕ!

Ο Jean Herman είναι ένας μάλλον άγνωστος γάλλος σκηνοθέτης, με λίγες fiction ταινίες στο ενεργητικό του (δεν έχει μάλιστα γυρίσει τίποτα από τη δεκαετία του 70). Ωστόσο το 1968 κάνει ένα από τα πιο γνωστά γαλικά νουάρ (νεο-νουάρ θα λέγαμε), στα χνάρια του μεγάλου Μελβίλ. Πρόκειται για το "Αντίο Φίλε" (Adieu l'Ami), και μάλιστα με δύο μεγάλους σταρ της εποχής: Τον Αλέν Ντελόν και τον Τσαρλς Μπρόνσον.
Οι δυο τους, ο ένας αμερικάνος, ο άλλος γάλλος, είναι συμπολεμιστές μισθοφόροι στην Αλγερία, γνωστοί μεν αλλά όχι φίλοι - παρά τη επιμονή του αμερικάνου. Όταν επιστρέφουν στη Γαλλία ο Ντελόν θα στήσει ένα σχέδιο... όχι ακριβώς ληστείας, αλλά που απαιτεί παρόμοια ευφυία και οργάνωση με μια ληστεία, για τα μάτια μιας γυναίκας (;) και ο τυχοδιώκτης και όχι και πολύ τίμιος Μπρόνσον θα εμπλακεί σ' αυτό με το έτσι θέλω. Σιγά - σιγά η αρχική εχθρότητα (από τη μεριά του γάλλου κυρίως) θα μετατραπεί σε φιλία και αλληλοεκτίμηση...
Το φιλμ ακολουθεί πολλούς από τους κλασικούς κανόνες του νουάρ: Μοναχικοί άντρες σαν βασικοί ήρωες, ψυχροί, αλλά με μπέσα και ένα είδος ρομαντισμού κατά βάθος, ωραίες γυναίκες - παγίδες (η γυναίκα είναι σχεδόν πάντοτε επικίνδυνη στο είδος αυτο), παρανομία κλπ. Ο Ντελόν μάλιστα υποδύεται έναν χαρακτήρα που με την ψυχρότητά του θυμίζει αυτόν του "Σαμουράι" του Μελβίλ, που είχε παίξει έναν μόλις χρόνο πριν. Εδώ βέβαια αυτό που σιγά - σιγά αποκαλύπτεται είναι ένα είδος βαθύτερης τιμιότητας, "ντομπροσύνης", αλλά και κρυμένης ευαισθησίας κάτω από τη μάσκα του λιγομίλητου, παγερού τυχοδιώκτη. Αυτό όμως που πάνω απ' ολα τα άλλα μπορεί να χαρακτηριστεί η ταινία, είναι ως ένας ύμνος στην αντρική φιλία. Μια βαθιά - τελικά - φιλία και εκτίμηση, που μπαίνει πάνω απ' όλα και δεν θα προδοθεί ακόμα και κάτω από τη μέγιστη πίεση. Φυσικά όλο αυτό το σχήμα θα μπορούσε να πει κανείς ότι κρύβει έναν βαθυτερο μισογυνισμό. Νομίζω ότι ισχύει κάτι τέτοιο, όπως πολύ συχνά συμβαίνει και στο είδος του νουάρ (αμερικάνικου ή γαλικού) γενικότερα. Έστω κι έτσι όμως η ταινία βλέπεται μέχρι σήμερα νομίζω με απόλαυση. Αν μπορούμε να ξεχάσουμε αυτό το στοιχείο βεβαίως.
Στο πρώτο μέρος το φιλμ μοιάζει να έχει πολλά σεναριακά κενά, τόσο στην ίδια την πλοκή όσο (και κυρίως) στο χαρακτήρα του Ντελόν. Ωστόσο όσο προχωράμε όλα αυτά λύνονται και εξηγούνται. Τελικά τίποτα απ' όσα βλέπουμε δεν είναι αδικαιολόγητο.
Το "Αντίο Φίλε" με κράτησε. Απόλαυσα και την ερμηνευτική "μονομαχία" των δύο ηθοποιών, αλλά και την απρόβλεπτη τελική ανατροπή και αποκάλυψη. Την απόλαυσα έχοντας βέβαια πάντοτε υπ' όψη μου τις συμβάσεις του είδους, και το ίδιο θα σας συμβούλευα και εσάς αν θέλετε να την ευχαριστηθείτε. Σίγουρα πάντως πρόκειται για ένα, εκτός από γνωστό, αξιόλογο δείγμα της γαλικής εκδοχής του αρχικά αμερικάνικου φιλμ νουάρ, το οποίο κατά καιρούς έχει δώσει αριστουργήματα.