ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΥΣ ΜΕ ΒΛΑΚΩΔΗ ΑΦΕΛΕΙΑ

Ο Juan Diego Solanas είναι γιος του σημαντικού αργεντινού σκηνοθέτη Fernando Solanas. Δυστυχώς αυτό δεν κάνει σημαντικό σκηνοθετη τον ίδιο, αν τουλάχιστον κρίνουμε από τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του "Ανάμεσα σε δύο Κόσμους" (Upside Down) του 2012.
Θα σας πω τα μοναδικά δύο θετικά στοιχεία (για μένα τουλάχιστον) από την αρχή για να ξεμπερδεύω: Πρώτον, το φιλμ διαθέτει μια πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα ιδέα. Δεύτερον, διαθέτει συχνά εντυπωσιακή, φαντασμαγορική θα έλεγα, εικόνα. Θα βαθμολογούσα όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του με μηδέν.
Πρόκειται για φιλμ επιστημονικής φαντασίας, είδος που πάσχει πολύ τα τελευταία χρόνια. Υπάρχουν δύο πλανήτες, πολύ κοντά ο ένας στον άλλον, τόσο κοντά ώστε μπορείς να πας από τον έναν στον άλλον με ένα απλό σκοινί αν ανέβεις σε δύο κορυφές βουνών που σχεδόν συναντιούνται. Αλλά και αν βρεθείς στην πρωτεύουσα του καθενός, ο ουρανός είναι "στερεός", καθώς αν σηκώσεις το κεφάλι βλέπεις ολόκληρο το στερέωμα να καλύπτεται από την πρωτεύουσα του άλλου (αντιλαμβάνεστε ότι τη νύχτα ιδιαίτερα, με τις πόλεις φωτισμένες, το θέαμα είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό). Μόνο που ο ένας πλανήτης ευημερεί απομυζώντας τον πλούτο του άλλου, ενώ ο άλλος είναι πρακτικά κατεστραμένος, σχεδόν σαν βομβαρδισμένος. Στον "επάνω" ζουν οι πλούσιοι και στον "κάτω" οι πληβείοι. Η επαφή μεταξύ τους είναι αυστηρά απαγορευμένη (εκτός από συγκεκριμένες περιπτώσεις που εγκρίνουν οι "πάνω" φυσικά) και οι ένοχοι τιμωρούνται με θάνατο. Ε, κλασικά, κάπου εκεί ένα κορίτσι των "πάνω" θα ερωτευτεί ένα αγόρι των "κάτω" και η ταινία μετατρέπεται σε μια ρομαντική ερωτική ιστορία, με τους δύο ήρωες να προσπαθούν απεγνωσμένα να συναντηθούν.
Φυσικά πρόκειται για μια ακόμα παραλλαγή του κλασικού και χιλιοχρησιμοποιημένου θέματος του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας σε βερσιόν επιστημονικής φαντασίας αυτή τη φορά. Νομίζω ότι μένει κανείς έκπληκτος από το πόσο αφελής είναι η αντιμετώπιση του θέματος αυτού, πόσο εύκολα γίνονται όλα, πόσο προβλέψιμο είναι το στόρι και πόσο κακό το σενάριο. Από την αρχή τίθενται κάποιοι κανόνες της περίεργης βαρύτητας που επικρατεί στους πλανήτες και, κυρίως, στα "σημεία επαφής" τους, οι οποίοι σύντομα καταστρατηγούνται με πρωτοφανή ευκολία. Από κάποια στιγμή και πέρα οι κανόνες αυτοί μπερδεύονται τόσο και οι ήρωες κυκλοφορούν με τόσο γελοίους τρόπους από τον ένα κόσμο στον άλλο, ώστε παύεις να σκέπτεσαι και να αναζητάς εξηγήσεις και αναγκάζεσαι να παρακολουθήσεις τις αυθαιρεσίες δίχως να μπορείς να αντιδράσεις. Το όλο concept, που αν και ΕΦ αγγίζει τα όρια του μαγικού και που συνοψίζεται στο ότι "ο έρωτας νικά όλα τα εμπόδια" (ακόμα και τη βαρύτητα, θα πρόσθετα εγώ), είναι τόσο αφελές από μόνο του που μόνο σε παιδιά δημοτικού θα συνιστούσα το φιλμ. Τα οποία θα απολαύσουν ίσως την εικόνα και την περιπέτεια και δεν θα σκεφτούν τίποτα άλλο. Διότι έτσι και το κάνουν...
Θα μπορούσα να απαριθμώ επι σελίδες αφέλειες, γελοίες ευκολίες και σεναριακά κενά που αναφέρονται είτε σε βασικά σημεία είτε σε μικρές λεπτομέρειες, αλλά δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο. Δείτε αυτό το φιλμ επιστημονικής φαντασίας, που περισσότερο με αφελές, ρομαντικό παραμύθι μοιάζει, μόνο αν καίγεστε για μερικές εντυπωσιακές εικόνες. Αλλιώς ξεχάστε το.