ΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΤΟΥ "13ου ΠΑΤΩΜΑΤΟΣ"

Η επιστημονική φαντασία, τόσο στη λογοτεχνία όσο και στο σινεμά, έχει συχνά ασχοληθεί με το θέμα των παράλληλων κόσμων. Τι γίνεται αν υπάρχουν δύο, τρεις ή εκατομμύρια άλλοι κοσμοι, που είναι μεν σαν τους δικούς μας, με την έννοια ότι σ' αυτούς ζουν οι ίδιοι άνθρωποι, σε κάθε έναν όμως υπάρχουν κάποιες παραλλαγές, έστω και ελάχιστες, οι οποίες όμως συνολικά τους διαφοροποιούν απόλυτα; Οπότε ο εαυτός μας υπάρχει σε χιλιάδες "κόπιες", η κάθε μία απ' αυτές όμως, ανάλογα με τον κόσμο στον οποίο υπάρχει, ζει μια ολότελα διαφορετική ζωή. Με το πολύπλοκο αυτό θέμα ασχολείται το "13ο Πάτωμα", ταινία του 1999 του Josef Rusnak. Ταινία που θεωρώ από τις αρκετά καλές του είδους, κυρίως από σεναριακή άποψη. Ο ήρωας, στέλεχος σε εταιρία που κάνει έρευνα στην πληροφορική, ανακαλύπτει ότι μπορεί να μεταφερθεί σε έναν εικονικό κόσμο που είναι όμοιος της Νέας Υόρκης του μεσοπολέμου. Σ' αυτόν μεταφερόταν συχνά και το αφεντικό και φίλος του, που πέθανε ξαφνικά. Αυτό όμως είναι η αρχή μόλις μιας ιστορίας με μεταφορές σε παράλληλους κόσμους, που κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μου. Ο προβληματισμός της ταινίας θυμίζει αρκετά αυτόν του κλασικού "Blade Runner". Εκεί ήταν "κόπιες", εδώ άνθρωποι που ζουν δίχως να το ξέρουν σε εικονικές πραγματικότητες. Παρόμοια προβληματική έχει αναπτυχθεί άλλωστε και σε ταινίες ή βιβλία με θέμα τους κλώνους. Η προβληματική αυτή συνίσταται στο ερώτημα: Τι συμβαίνει αν ένας "εικονικός" άνθρωπος (ή κλώνος ή "κόπια" ή ό,τι άλλο) διαθέτει συνείδηση και δεν είναι απλώς ένα είδος μηχανής; Ποια είναι ή πώς τροποποιείται στην περίπτωση αυτή η συμπεριφορά μας απέναντί του; Έχουμε δικαίωμα εμείς να παριστάνουμε τους "μικρούς θεούς" που κινούν τα νήματα του κόσμου τους αν μας δοθεί αυτή η ικανότητα; Και, τελικά, μήπως κι εμείς δεν είμαστε παρά ένα όνειρο που κάποιος άλλος ονειρεύεται; Όλα αυτά βέβαια δίνονται στην ταινία με αρκετά καλό ρυθμό, με σασπένς, ενώ συνεχώς γεννιούνται νέα ερωτηματικά και εξηγούνται ανεξήγητες μέχρι τότε καταστάσεις, έως το παζλ συμπληρωθεί και αποκαλυφτεί ολόκληρη η εικόνα. Συνολικά δεν νομίζω ότι πρόκειται για κάποιο αριστούργημα, προσωπικά όμως τη βρήκα μια καλή και ενδιαφέρουσα ταινία, η οποία παρακολουθείται απνευστί (έχει, βλέπετε, και αρκετή δράση) και, τελικά, κάνει νομίζω τον θεατή να σκεφτεί αρκετά πράγματα. Για μια ακόμα φορά δε επιβεβαιώνεται ότι για να κάνες μια καλή ταινία επιστημονικής φαντασίας ή φανταστικού γενικότερα δεν χρειάζονται πανάκριβα εφέ και άλλοι τέτοιου είδους εντυπωσιασμοί.