Σάββατο, Οκτωβρίου 22, 2011

"ΑΙ ΕΙΔΟΙ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΟΥ" ΚΑΙ Η ΒΡΩΜΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Να λοιπόν που ο George Clooney αποδεικνύει και πάλι ότι είναι και καλός σκηνοθέτης. "Αι Ειδοί του Μαρτίου" (που είναι η μέρα που δολοφονήθηκε ο Καίσαρας, παρά τις προειδοποιήσεις που είχε λάβει) του 2011 είναι ένα πολιτικό δράμα οσκαρικών προδιαγραφών, συγχρόνως όμως και αρκετά τολμηρή καταγγελία του πολιτικού συστήματος και της πολιτικής εν γένει. Το φιλμ αναφέρεται στην εκστρατεία για το χρίσμα των Δημοκρατικών. Και ξεσκεπάζει τις ίντριγκες, τους εκβιασμούς, τα κάθε λογής παιχνίδια που παίζονται κατά τη διάρκεια της εκστρατείας αυτής. Μη φοβηθείτε όμως και πείτε "τι μας εμάς ενδιαφέρουν οι εκλογές των αμερικάνων;". Το πράγμα πάει πολυ πιο βαθιά και, με αφορμή τα παραπάνω, καταγγέλεται γενικά το βρώμικο τοπίο της πολιτικής και των πολιτικάντιδων. Ένα σχετικά πολύπλοκο σενάριο, λεπτά γυρίσματα των καταστάσεων και των συναισθημάτων των ηρώων που μπορεί να φτάσουν και ως την απόλυτη ανατροπή, αποκαλύψεις που κάνουν δυσκολότερα τα πράγματα, στρατηγικοί χειρισμοί μακιαβελικού τύπου, ψυχολογικά παιχνίδια, συνθέτουν ένα φιλμ που, ενώ με κράτησε απόλυτα σαν ένα είδος ψυχολογικού θρίλερ, στοχεύει συγχρόνως και αρκετά βαθύτερα. Οι ήρωες της ταινίας, ο υποψήφιος εκπρόσωπος των Δημοκρατικών και, κατά συνέπεια, πρόεδρος των ΗΠΑ και οι επικεφαλής της καμπάνιας του είναι αρχικά τίμιοι άνθρωποι, ακόμα και ιδεολόγοι. Αυτό το στοιχείο, ενώ ακούγεται ξενέρωτο και ψεύτικο αρχικά, λειτουργεί έξυπνα γιατί κάνει πολύ πιο ανάγλυφη και καθαρή τη βαθμιαία διαφθορά τους, τους συμβιβασμούς στους οποίους υποχρεώνονται, τους εκβιασμούς ακόμα, και, τελικά, την παράδοσή τους στο παμφάγο σύστημα. Το πάνω χέρι έχει το πολιτικό παιχνίδι, οι λεπτοί χειρισμοί των κομματιών στη σκακέρα, το τέλειο μάρκετινγκ. Εδώ δεν σηκώνουν "ιδεολογίες και μαλακίες". Ή παίζεις με τους υπάρχοντες όρους ή καίγεσαι για πάντα. Όταν τελείωσε το φιλμ συνειδητοποίησα και κάτι άλλο - και τρόμαξα, ενώ προφανώς το ήξερα: Είδα μια ενδιαφέρουσα ταινία πάνω στα παρασκήνια της πολιτικής και, τελικά, αυτό που μένει στο πικρό φινάλε είναι ότι ουσιαστικά η πολιτική απουσιάζει. Όλα, μα όλα, παίζονται στο τέλειο μάρκετινγκ, στις λεπτότατες, έξυπνες κινήσεις στη σκακιέρα που λέγαμε και πριν, στα παρασκήνια, στις υπόγειες συνενοήσεις και συμφωνίες, στους εκατέρωθεν συμβιβασμούς, στις ίντριγκες, στους χειρισμούς. Το τι ακριβώς λένε οι πολιτικοί, το τι θα κάνουν όταν εκλεγούν, το πώς θα δράσουν, η καθαρή πολιτική δηλαδή, έχει περάσει σε σαφώς δεύτερη μοίρα. Το τι προτείνεις για την κοινωνία και τον κόσμο δεν έχει ουσιαστικά σημασία. Σημασία έχει το πώς θα διαχειριστείς την εικόνα σου για να εκλεγείς. Τι μας νοιάζει για το μετά; Αν αυτό δεν είναι τρομαχτικό, αν δεν αποτελεί τον απόλυτο πάτο της πολιτικής, τότε τι είναι; Το φιλμ είναι βέβαια καλογυρισμένο, διαθέτει έντονο ψυχολογικό σασπένς, ένα εκπληκτικό καστ (Ράιαν Γκόσλινγκ, Τζορτζ Κλούνεϊ, Πολ Τζιαμάτι, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν) και είναι, όπως είπα, απ' αυτά που πάνε για Όσκαρ. Οι αμερικάνοι, μερικές φορές, αρέσκονται να ξεσκεπάζουν άπλυτα και να επιβραβεύουν το ξεσκέπασμα αυτό. Φοβάμαι ότι το μόνο που μπορεί αυτό να σημαίνει είναι ότι, πολύ απλά, η τέχνη δεν είναι δυνατόν να αλλάξει τίποτα, οπότε γιατί να μην τα βγάλουμε όλα στη φόρα; Κέρδος (καλλιτεχνικό και οικονομικό) θα έχουμε. ΥΓ: Όλα αυτά συμβαίνουν στους κολπους των Δημοκρατικών, όπως είπαμε, που υποτίθεται ότι είναι πιο προοδευτικοί, και γι' αυτό έχει νόημα όλη αυτή η καταγγελία και η αποκάλυψη της αληθινής εικόνας. Τους Ρεπουμπλικάνους ο Κλούνει τους έχει εντελώς χεσμένους. Είναι δεδομένο, όπως λέγεται μερικές φορές, ότι εκεί συμβαίνουν χειρότερα και ότι η κατάντια των ηρώων, η πτώση τους, είναι "να κάνουν ό,τι και οι Ρεπουμπλικάνοι".

Ετικέτες ,

5 Comments:

Blogger Lampros Lampinos said...

δεν την έχω δει, απλως μου άρεσαν τα σχόλια στο τέλος...

Οκτωβρίου 22, 2011 3:47 μ.μ.  
Blogger vandimir said...

Δυστυχώς έχω πια πειστεί ότι η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, στις μέρες μας τουλάχιστον. ΟΚ, μας αφυπνίζει μερικές φορές, βγάζει στο φως προβλήματα που πιθανόν αγνοούμε, αλλά μέχρις εκεί. Γι' αυτό άλλωστε, λόγω της σχετικής της ακινδυνότητας, είναι τόσο ελεύθερη και μπορεί ουσιαστικά να κάνει και να πει τα πάντα.

Οκτωβρίου 22, 2011 4:35 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Καλησπέρα..

Βρήκα την ταινία αρκετα άτολμη.
Θα περίμενα απο τον Clooney περισσοτερα πραγματα μιας και εχει
εμπειρια απο πολιτές ταινίες (σκεφτομαι κυρίως το Goodnight and Goodluck).

Το ότι η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει το κόσμο των ανθρώπων, σημαίνει μάλλον λίγα για την τέχνη, αλλά πολλά για τους ανθρώπους σήμερα.

Οκτωβρίου 24, 2011 10:36 μ.μ.  
Blogger vandimir said...

Χμμμ... Ναί, αλλά πρέπει να συνυπολογίσουμε και το ποσοτικό θέμα. Η τέχνη σήμερα είναι άπειρη, υπάρχει παντού γύρω μας, μπορούμε να την δούμε / διαβάσουμε / ακούσουμε κλπ. πανεύκολα και πολλές φορές εντελώς δωρεάν, πράγμα που συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας. Άρα είναι πολύ περισσότερη η ποσότητα τέχνης στην οποία έχουμε πρόσβαση, ανεξάρτητα από την ποιότητά της. Αυτό εξ ορισμού νομίζω την αμβλύνει, την κάνει λιγότερο αποτελεσματική.

Οκτωβρίου 24, 2011 11:02 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Όταν μέσα απο μια γενικευμένη επικράτηση εξουσιαστικών πρακτικών (όπως συμβαίνει σήμερα) η ζωή καταντάει μια αέναη αναπαραγωγή που διευρύνεται συνεχώς χάρη στη βελτίωση των μέσων παραγωγής και την πρόοδο της τεχνολογίας, τότε η αέναη αυτή κίνηση βιώνεται ως απουσία κάθε κίνησης, δηλαδή ως προαναγγελία θανάτου. Άλλοτε προκαλεί την αίσθηση του αδιεξόδου και την παρακμή και άλλοτε την άισθηση της παγίδευσης και την κρίση.

Το ίδιο συμβαίνει και με την τέχνη δυστυχώς. Αυτή η διάχυση της ποσότητας που αναφέρεις είναι και διασκέδαση (διασκορπισμός δηλαδή) της ποιοτικής της δύναμης.

Και πάλι όμως, αυτό λεει πολλά για τους εμάς τους σύγχρονους ανθρώπους, όχι τόσο για την τέχνη.

Οκτωβρίου 25, 2011 7:54 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker