"HOT FUZZ" ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΗΣ ΠΛΑΚΑ

Τρία χρόνια με τά το "Shaun of the Dead", τo 2007 συγκεκριμένα, ο Edgar Wright γυρίζει την επόμενη ταινία του (ειχαν προηγηθεί τηλεοπτικά και video clips), το "Hot Fuzz", φτιάχνοντας έτσι μια ακόμα διασκεδαστικότατη παρωδία. Αυτή τη φορά στο στόχαστρο βρίσκονται οι αστυνομικές ταινίες δράσης, με πιστολίδι, κυνηγητά αυτοκινήτων, τυπικά αταίριαστα ζεύγη μπάτσων και άλλα τέτοια, αλλά δεν λείπουν και οι ανατροπές, όπως και η παρωδία φιλμ όπου ευρύτερες συνωμοσίες υφαίνονται γύρω από έναν ανύποπτο ήρωα. Ένας μπάτσος είναι τόσο άψογος, τυπικός (και τυπολάτρης), αλλά και αποτελεσματικός, γυμνασμένος, πετυχημένος κι ό,τι άλλο καλό για μπάτσο μπορείτε να φανταστείτε, που ρεζιλεύει τους συναδέλφους του, που μένουν πολύ - πολύ πίσω σε επιδόσεις. Εκείνοι για να τον εκδικηθούν του δίνουν μετάθεση σε μια κοιμισμένη μικρή επαρχιακή πόλη, όπου δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα. Δεν υπάρχει χειρότερη καταδίκη για τον υπερδραστήριο ήρωά μας, που πασχίζει να διοχετεύσει την ενεργητικότητά του κόβοντας κλήσεις ή διώχνοντας ανήλικους από το μπαρ. Ώσπου... (η συνέχεια επί της οθόνης, σύμφωνα με την αρχαία φράση κινηματογραφικών προγραμμάτων). Μιλάμε βέβαια για μια κατάμαυρη κωμωδία, όπου ακόμα και κάποιες (σχετικά) σπλάτερ σκηνές περισσότερο γέλιο βγάζουν παρά οτιδήποτε άλλο. Η παρωδία είναι κατά τη γνώμη μου αποτελεσματική, η δράση δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα, ενώ το τελευταίο μέρος - όπου γίνεται χαμός - βασίζεται σε μια εξωφρενική (και γι' αυτό ταιριαστή με το όλο κλίμα) ανατροπή. Ο Wright υιοθετεί ένα απόλυτα βιντεοκλιπίστικο στιλ, με γρήγορες και κοφτές σκηνές και ταχύτατο μοντάζ. Τώρα όσοι τυχαίνει να παρακολουθούν στοιχειωδώς αυτό το μπλογκ θα με έχουν συχνά ακούσει να γκρινιάζω ακριβώς για τη βιντεοκλιπάδικη οπτική, που όταν γίνεται σε περιπέτειες μάλλον βάβούρα και πονοκέφαλο μου προκαλεί. Ωστόσο - μπορείτε να με βρίσετε αν θέλετε - εδώ βρίσκω ότι το στιλ αυτό ταιριάζει γάντι και με διασκέδασε ιδιαίτερα. Αν κάνετε τώρα βαθιές αναλύσεις και καταλήξετε στο συμπέρασμα ότι το φιλμ είναι υπέρ των άτεγκτων, τυπολατρών μπάτσων, ίσως να έχετε δίκιο. Αλλά όταν σαφώς έχουμε να κάνουμε με ταινία που κάνει πλάκα σε κινηματογραφικά είδη και κλισέ και δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά... ε, μην το αναλύσετε τόσο βαθιά. Απλώς αφείστε τον εαυτό σας ελεύθερο να διασκεδάσει. Το ίδιο έκανα κι εγώ άλλωστε.