ΜΙΑ "ΑΛΛΗ ΓΗ" ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ

Τι θα κάνατε αν ένας πλανήτης πλησίαζε ξαφνικά τη γη; Όχι, δεν μιλώ για τη "Μελαγχολία" του Φον Τρίερ. Εδώ τα πράγματα είναι ακόμα πιο παράξενα: Σύντομα διαπιστώνεται ότι ο άλλος αυτός πλανήτης είναι... η ίδια η γη, ή μάλλον ένας "σωσίας" πλανήτης. Κι αν νομίζετε ότι οι εκπλήξεις τελείωσαν, κάθε άλλο. Όχι μόνο ο πλανήτης είναι πανομοιότυπος, αλλά σ' αυτόν υπάρχουμε ακριβώς... εμείς, ο καθένας μας δηλαδή έχει εκεί έναν άλλον εαυτό. Όλα αυτά συμβαίνουν στην ταινία "Another Earth" (2011) του Mike Cahill, η οποιά είναι η πρώτη fiction ταινία του. Και τώρα αρχίζουν οι προειδοποιήσεις. Η σίγουρα ευφάνταστη αυτή ιδέα δεν χρησιμοποιείται για να φτιάξει ένα χορταστικό σε θέαμα φιλμ επιστημονικής φαντασίας, όπως θα επιθυμούσαν οι φανς του είδους. Αντίθετα, εδώ μιλάμε για μια μάλλον χαμηλότονη, low budget ταινία, που πατά πάνω σ' αυτή την ιδέα για να χτίσει ένα υπαρξιακό δράμα περισσότερο παρά ένα sci-fi θέαμα. Η ηρωίδα είναι μια κοπέλα που προξενεί από αμέλεια ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα και, ίσως για να εξιλεωθεί, πλησιάζει λίγα χρόνια μετά τον μοναδικό επιζήσαντα. Κι όλα αυτά κάτω από έναν ουρανό στον οποίο μέρα - νύχτα κρέμεται αυτή η "άλλη γη". Το φανταστικό λοιπόν στοιχείο αποτελεί απλώς ένα πρόσχημα, έναν καμβά πάνω στον οποίο ξεδιπλώνεται η ιστορία ή, αν προτιμάτε, μια καθαρά συμβολική επινόηση. Όλα επικεντρώνονται στην ηρωίδα, στο δράμα της, στις τύψεις της, στην βαθμιαία (επανα)προσέγγισή της με τους ανθρώπους, με τη ζωή. Πώς μπορούν να επουλωθούν πληγές που αρχικά φαίνονται αγιάτρευτες; Μπορείς να ξεφύγεις από τις ενοχές που σε κυνηγάνε; Μήπως, τελικά, πρέπει να ξαναβρείς τον ίδιο σου τον εαυτό; Ξεχάστε λοιπόν κάθε προσμονή θεάματος. Η ταινία, με απλή, λιτή εικόνα, είναι τρυφερή, ανθρώπινη, με τα συναισθήματα να κυριαρχούν. Οι έννοιες της εξιλέωσης, της θυσίας, της ανθρωπιάς, είναι πανταχού παρούσες. Συνολικά το βρήκα ενδιαφέρον σα δράμα, δίχως βέβαια να ενθουσιαστώ κιόλας. Νομίζω πάντως ότι θα συγκινήσει αρκετούς. Και σίγουρα αποτελεί ένα αρκετά αξιόλογο ντεμπούτο.