ΒΙΑΙΟΣ ΚΑΙ ΑΙΜΑΤΗΡΟΣ "ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΕΧΘΡΟΣ"

Ο Neil Marshall είναι ένας ενδιαφέρων βρετανός δημιουργός. Κινείται κυρίως στο χώρο του τρόμου, αλλά και αν ακόμα δεν κάνει μια ταινία του είδους, είναι - εκτός από καλός σκηνοθέτης - πάντοτε βίαιος, ίσως και αιμοσταγής. Ο "Σιωπηλός εχθρός" (Centurion, 2010) είναι μια ταινία "χλαμύδας", τουτέστιν ρωμαίοι, σπαθιά, μάχες και τα σχετικά. Μπορώ να σας πω όμως ότι μάλλον δεν μοιάζει με άλλες τέτοιες ταινίες που έχετε δει.
Αναφέρεται στη ρωμαϊκή εισβολή στη Βρετανία και στις απίστευτες δυσκολίες που συνάντησαν οι ρωμαίοι στη Σκωτία, κυρίως από τους Πίκτους, έναν άγριο λαό που ζούσε εκεί. Το αποκορύφωμα ήταν η ολοσχερής σχεδόν εξόντωση μιας ολόκληρης λεγεώνας. Το φιλμ παρακολουθεί τον άγριο αγώνα για επιβίωση των επτά μόνο που επέζησαν. Αλλά, σας είπα, μη φανταστείτε ηρωισμούς (εντάξει, υπάρχουν κι αυτοί) και μονομαχίες και τέτοια. Εδώ όλα είναι αιματοβαμένα, οι σφαγές διαθέτουν έναν άγριο ρεαλισμό, η βία κυριαρχεί από την πρώτη μέχρι την τελευταία σκηνή και αγγίζει σχεδόν τα όρια του σπλάτερ. Ακόμα κι αν υπάρχουν μερικές σεναριακές ευκολίες, ο ρεαλισμός που σας έλεγα σε κάνει να νοιώθεις τα χτυπήματα, να πονάς σχεδόν με τους στρατιώτες.
Νομίζω ομως ότι ο αληθινός πρωταγωνιστής είναι το άγριο, σχεδόν τρομαχτικό τοπίο. Αφιλόξενο, κρύο, συχνά χιονισμένο, απόκρημνο, κόβει την ανάσα με την άγρια ομορφιά του και, βέβαια, συντελεί στην εκμηδένιση και την ψυχική καταρράκωση των εισβολέων. Η φωτογραφία είναι μουντή, ψυχρή, γκριζοπράσινη, και συμβάλλει κι αυτή στη ζοφερότητα του κλίματος. Διαβάζοντας τη φιλμογραφία του Marshall άλλωστε (γιατί έχω δει μόνο την "Κάθοδο") διαπίστωσα ότι οι περισσότερες ταινίες του διαδραματίζονται στα άγρια Highlands της Σκωτίας.
Όσοι όμως γνωρίζουν αυτό το "βίτσιο" μου, θα καταλάβουν ότι εκτίμησα το φιλμ κυρίως για έναν άλλο λόγο: Το ότι δεν υπάρχουν οι συνήθεις σχηματικοί "καλοί" και "κακοί". Υπάρχει βέβαια ο ήρωας πρωταγωνιστής που είναι σαφώς "καλός" (και λέει και ατάκες του στιλ "θα πολεμήσουμε ή θα πεθάνουμε - δεν θυμάμαι - για τη Ρώμη", λες και δεν έχουν εισβάλλει άνευ λόγου οι ρωμαίοι στου διαόλου τη μάνα), αλλά όλα τα άλλα δείχνονται απόλυτα ισορροπημένα. Οι βάρβαροι Πίκτες δεν είναι σε καμιά περίπτωση οι κλασικοί "κακοί". Υπερασπίζονται τη χώρα τους και εκδικούνται τις βαρβαρότητες που έχουν υποστεί από τους εισβολείς, κι αυτό γίνεται σαφές σε πολλά σημεία. Γενικά δεν δείχνονται απρόσωποι και διαθέτουν μια ανθρώπινη διάσταση. Οι ρωμαίοι πάλι, πολύ μακριά από ηρωισμούς, αυτό που κυρίως επιθυμούν είναι να ξεμπερδεύουν απ' αυτόν τον καταραμένο τόπο και να γυρίσουν το γρηγορότερο στην πατρίδα τους. Το τέλος, με την ξεκάθαρη απόρριψη και των δύο πλευρών, επιβεβαιώνει τα παραπάνω. Έτσι, μέσα στο όργιο της βίας που κυριαρχεί, στην ταινία μπορεί να ανιχνευτεί ακόμα και μια αντιπολεμική διάσταση.
Δεν είναι και κανένα αριστούργημα και σας είπα ότι σεναριακές αφέλειες υπάρχουν, αλλά εκτός του ότι με καθήλωσε για δύο ώρες, τη βρήκα μια πολύ ενδιαφέρουσα και αρκετά διαφορετική από τις άλλες ταινία του χιλιοειδωμένου αυτού είδους. Θα παρακολουθώ από κοντά τον Neil Marshall.