ΟΙ ΜΠΑΣΤΕΡΔΟΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Πόση πλάκα μπορεί πια να κάνει ο Quentin Tarantino; Απεριόριστη, φυσικά, μοιάζει να απαντά ο ίδιος. Αφού και τα b-movies που πάνω από οτιδήποτε άλλο τον εμπνέουν είναι κι αυτά απεριόριστα. Έτσι, μετά τους γκάνγκστερς, τα blaxploitation, τις ταινίες με κυνηγητά με αυτοκίνητα, τις ανατολικές πολεμικές τέχνες, σειρά έχουν οι πολεμικές περιπέτειες. Το Inglourious Basterds (Άδοξοι Μπάσταρδη) μας πάει στο Β' Παγκόσμιο, τα απόσπασμα από αμερικάνους εβραίους εκδικείται με λύσσα τους κτηνώδεις ναζί, ο Χίτλερ, ο Γκέμπελς και κάμποσα άλλα ναζιστικά καθίκια κρατάν σημαντικούς ρόλους και ο χαβαλές και η βία (με κάμποση δόση σπλάτερ) πάνε για μια ακόμα φορά χέρι - χέρι.
Ναι, ίσως η ταινία σεναριακά να είναι κάπως ατσούμπαλη, να μην αποφασίζει σε ποια ιστορία θα επικεντρώσει, σ' αυτή των "Μπάσταρδων" ή αυτή της όμορφης ιδιοκτήτριας σινεμά, όμως, παρ' όλ' αυτά, προσωπικά το διασκέδασα αφάνταστα. Οι μακροσκελείς αλλά έξυπνοι και ξεκαρδιστικοί ενίοτε διάλογοι, σήμα κατατεθέν του Ταραντίνο, είναι και πάλι εδώ, τα b-movies επίσης (το είπαμε στην αρχή), οι κινηματογραφοφιλικές αναφορές πανταχού παρούσες (αυτή τη φορά και σε προπολεμικά ευρωπαϊκά φιλμ και σκηνοθέτες), οι ανατροπές δίνουν ενδιαφέρον και κορυφώνουν - σαδίστικά ενίοτε - την αγωνία, ο αυστριακός Christoph Waltz στο ρόλο του κακού είναι εξαιρετικός, ε, τι άλλο θέλει κανείς για να διασκεδάσει;
Το προηγούμενό του, το Deathproof, δεν μου είχε αρέσει και πολύ και φοβόμουν ότι ο σκηνοθέτης είχε αρχίσει να εξαντλείται. Να όμως που εδώ καταφέρνει να ανανεώσει απόλυτα το ρεπερτόριό του, ακόμα κι αν αυτό αποτελείται από τα ίδια βασικά συστατικά, αυτά που περιέγραψα πιο πάνω. Και να που το δημιουργικό θράσος του φτάνει σε τέτοια ύψη, που εξόφθαλμα αλλάζει τα φώτα στην Ιστορία (δεν θα σας πώ πώς γιατί θα είναι spoiler, αλλά και ο πλέον ανιστόρητος θα καταλάβει αμέσως ότι δεν έγιναν ακριβώς έτσι τα πράγματα...)
Παρά τα κάποια προβλήματα λοιπόν, προσωπικά απόλαυσα ένα κοκτέιλ δράσης, χιούμορ και σασπένς και επανεκτίμησα τον Ταραντίνο και το μοναδικό στιλ του (που δυστυχώς έχει αντιγραφεί από πολλούς, συχνά με κακό τρόπο). Μπορείτε να το απολαύσετε κι εσείς, φτάνει να το δείτε απόλυτα απενοχοποιημένοι και, κυρίως, να βάλετε καλά στο μυαλό σας ότι ποτέ, όπως όλα δείχνουν, δεν θα δούμε κάτι σοβαρό ή "σοβαρό" από αυτόν τον τύπο.