ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ

Πολλά απ' όσα αγαπώ στη μουσική, το σινεμά, τα κόμικς, τη λογοτεχνία, τα εικαστικά ή όπου αλλού είναι παλιά, πολύ παλιά. Δημιουργήθηκαν μερικές φορές πολύ πριν γεννηθώ. Υπάρχουν και πολλά άλλα καινούρια, φρέσκα, που συμβαίνουν τώρα γύρω μας, που τ' αγαπώ κι αυτά. Αντιμετωπίζω μ' αυτόν τον αυθόρμητο τρόπο τα πράγματα. Αυτό που με ενοχλεί είναι η εμμονή ανθρώπων γύρω μας με το σύγχρονο, το νέο. Έχω γνωρίσει πολλούς που και μόνο με την ιδέα και μόνο του παλιού ανατριχιάζουν. Η στάση αυτή μου φαίνεται γελοία.
Δεν ξέρω αν πρόκειται για μεταφυσικής φύσης φόβο για το "παλιό" και "γερασμένο" ή για την διάθεση να είσαι trendy και να ακολουθείς τυφλά την εκάστοτε μόδα, όποια κι αν είναι αυτή. Συνήθως μάλλον συμβαίνει το δεύτερο, πράγμα που κάνει τα πράγματα χειρότερα. Το αδυσώπητο life style δεν σ' αφήνει να πάρεις ανάσα και να ψάξεις λίγο βαθύτερα. Αλλοίμονο αν αφεθείς στις διαταγές του. Έρμαιο στις μόδες που καθημερινά αλλάζουν (πολλές φορές μόνο και μόνο για να οικονομήσουν κάποιοι), αγχωμένος στο κυνήγι αυτού που "φοριέται" σήμερα, ξεχνάς ως αμνησιακός αυτά που λάτρευες τον προηγούμενο μόλις μήνα. Το μόνο που κοιτάς σε ό,τι πέσει στα χέρια σου είναι η ημερομηνία κατασκευής. Φτιάχτηκε τώρα; Είναι καλό. Δημιουργήθηκε παλιότερα; Είναι "ξεπερασμένο".
Ελπίζω να αντιλαμβάνεστε ότι δεν κάνω κήρυγμα υπέρ των παλιών και ενάντια σε οτιδήποτε σύγχρονο. Υπάρχουν άφθονα σύγχρονα πράγματα που αγαπώ και θαυμάζω και χαίρομαι πολύ που ζω στην εποχή της δημιουργία τους. Αυτό που με ενοχλεί είναι η τυφλή απόρριψη άλλων, παλιότερων, μόνο και μόνο επειδή ακριβώς είναι παλιά.
Ναι, απολαμβάνω εξ ίσου την Goldfrappe, την Bjork ή τους Sigur Ros με τον Donovan, τους Grateful Dead, τους Who ή τους Gong - ή, ακόμα, για να πάμε και σε εντελώς άλλες μουσικές -με τον Duke Ellington ή τον Stravinsky.
Αγαπώ το Old Boy ή τον θαυμάσιο "Επίμονο Κηπουρό" όσο και τη "Βιριδιάνα" του Μπουνιουέλ ή τον αξεπέραστο "Τρίτο Άνθρωπο".
Την καταβρήκα διαβάζοντας τα Sin City ή τον βλάσφημο Preacher όσο και το Little Nemo, ένα από τα πρώτα κόμικς που ξεκίνησε το 1905 (!) ή τo Watchmen, που πλέον μετρά 20 χρόνια ζωής.
Μπορώ να αναφέρω χιλιάδες τέτοια παραδείγματα. 'Ισως αν κάποιοι κατόρθωναν να ξεπεράσουν τη φοβία τους για το "παλιό" και έψαχναν χωρίς προκαταλήψεις, να ανακάλυπταν θησαυρούς που δεν είχαν καν ονειρευτεί. Έκτός του ότι θα ανακάλυπταν τις ρίζες και τις επιροές όλων αυτών που αγαπάνε σήμερα (και θα ξεχάσουν αύριο για να αγαπήσουν πρόσκαιρα τα trendy του μέλλοντος).
Ξέρετε, εδώ και δεκαετίες γνωρίζουμε πια καλά ότι δεν υπάρχει παρθενογένεση...