ΕΝΑ "ΧΑΜΟΓΕΛΟ" ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ

 

Το έχουμε ξαναπεί: Σε ένα παρακμασμένο και ρουτινιέρικο πλέον είδος όπως είναι ο τρόμος, εμφανίζονται σποραδικά τα τελευταία χρόνια κάποια φιλμ που ξεχωρίζουν (ή, τέλος πάντων, ξεχωρίζουν σε σχέση με τα υπόλοιπα). Ένα από αυτά είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Parker Finn "Smile" του 2022.

Μια ψυχίατρος, μετά από μια τραυματική εμπειρία (μία ασθενής αυτοκτονεί μπροστά της) στοιχειώνεται από μια εφιαλτική παρουσία. Αν και τα πράγματα είναι τελικά πιο πολύπλοκα. Μπορεί να ξεφύγει από τη διαρκή φρίκη που βιώνει; Επίσης κάποιος θα αναρωτηθεί: Είναι αυτή που περιγράψαμε παραπάνω η τραυματική εμπειρία ή μήπως υποβόσκει κάτι άλλο από το μακρινό παρελθόν της ηρωίδας;

Η λογική της ταινίας (μόνο αυτή, όχι κάτι άλλο) θυμίζει κάπως το "It Follows". Πάντως το "Smile" και ιδιαίτερα τρομακτικό και ανατριχιαστικό είναι (άρα "κάνει τη δουλειά του") και ασχολείται με ένα θέμα που όντως ταλαιπωρεί αρκετούς (όχι φυσικά με τον μεταφυσικό τρόπο του φιλμ): Το μετατραυματικό σοκ, τις επιπτώσεις δηλαδή που ακολουθούν κάποια τραυματική εμπειρία. Ο σκηνοθέτης αποφασίζει να θεωρήσει δεδομένη τη μεταφυσική πλευρά (θα μπορούσε ίσως να παίξει με την αμφιβολία τού αν είναι αληθινά αυτά που βιώνει η πρωταγωνίστρια ή προϊόντα ακριβώς του μετατραυματικού σοκ). Ωστόσο, ας μην παραπονιόμαστε. Προσωπικά τη θεωρώ μια από τις λίγες σύγχρονες ταινίες του είδους που διατηρεί κάποιο επίπεδο (και δεν είναι, ας πούμε, η πολλοστή άχρηστη επανάληψη της "Νύχτας με τις Μάσκες" ή παρομοίων αχώνευτων υποπροϊόντων).

Για τους φίλους του είδους μόνο (εννοείται).