ΟΤΑΝ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣΕ ΚΑΙ ΗΡΘΕ "Η ΝΥΧΤΑ ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΝΕΚΡΩΝ"

 

Το 1968 ένα πάμφθηνο, ασπρόμαυρο b-movie τρόμου ταράζει κυριολεκτικά τα κινηματογραφικά νερά. Λεγόταν "Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών" (Night of the Living Dead) και "δράστης" ήταν ο 28χρονος τότε George Romero (1940-2017). Ηταν η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του. Οι ηθοποιοί ήταν όλοι άγνωστοι.

Δύο αδέλφια βρίσκονται σ' ένα νεκροταφείο για να φέρουν λουλούδια στον τάφο της μητέρας τους. Εκεί θα δεχτούν ξαφνική και απρόσκλητη επίθεση από άγνωστο άντρα που... περπατά κάπως παράξενα. Η κοπέλα θα καταφύγει σε ένα έρημο σπίτι εκεί κοντά, στο οποίο θα καταφύγει επίσης μια ετερόκλητη ομάδα ατόμων, καθώς όλο και περισσότερα πεινασμένα ζόμπι ("φρέσκοι" ακόμα νεκροί που σηκώνονται από τους τάφους τους) θα πολιορκήσουν το σπίτι.

Η ταινία είναι ταυτόχρονα καλτ και κλασική. Ο νεαρός Ρομέρο καταφέρνει να στήσει με το τίποτα ένα φιλμ εξαιρετικού σασπένς, να εγκαινιάζει τη μεγάλη "μόδα" των ζόμπι, που συνεχίζεται ως τις μέρες μας (στα 70ς και 80ς την ακολούθησαν και οι ιταλοί με πιο σπλάτερ προασνατολισμό), να τρομάξει πραγματικά το ανύποπτο ως τότε κοινό (οι σχετικά λίγες αλλά άγριες σκηνές σπλάτερ πρέπει να σόκαραν τότε), να φτιάξει ένα φιλμ με χαρακτήρες και να κάνει και κοινωνική κριτική. Θα επαναλάβω: Όλα αυτά "με το τίποτα"! Διότι, αντίθετα με πάμπολλες κακές, αλλά πιο "καλογυρισμένες" και ακριβές ταινίες τρόμου που ακολούθησαν, τα πρώτα ζόμπι του Ρομέρο διαθέτουν ξεχωριστούς χαρακτήρες που απαρτίζουν την ομάδα των πολιορκημένων, με συγκεκριμένη ψυχοσύνθεση και συμπεριφορά, με μεταξύ τους συγκρούσεις (βρισκόμαστε μίλια μακριά από την παντελώς αψυχολόγητη συμπεριφορά δεκάδων ηρώων ταινιών τρόμου, που δυστυχώς αφθονεί στο είδος). Όλα αυτά προσδίδουν έναν πρωτόγνωρο ρεαλισμό στο φιλμ, μια ντοκιμαντερίστικη αισθητική, που το κάνει ακόμα πιο τρομαχτικό. Επιπλέον θεωρείται μια από τις πρώτες αμερικάνικες ταινίες με μαύρο πρωταγωνιστή (εξαιρούνται αυτές με τον Σίντνεϊ Πουατιέ). Άλλωστε προς το τέλος (το οποίο βεβαίως δεν θα σας αποκαλύψω) γίνεται μια ξεκάθαρη αναφορά και κριτική στο φυλετικό ρατσισμό των ΗΠΑ (οι σκηνές ντοκιμαντέρ ενώ πέφτουν οι τίτλοι τέλους δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία γι' αυτό). Ο Ρομέρο ήταν από τότε ένας από τους πολύ λίγους πολιτικοποιημένους δημιουργούς τρόμου.

Αν δεν είστε φίλοι του είδους αποφύγετέ το, διότι ένας "παρθένος" θεατής μπορεί να σοκαριστεί ακόμα και σήμερα. Για τους υπόλοιπους αποτελεί απόλυτο must. Για μένα αποτελεί την πρώτη και μάλλον την καλύτερη ταινία με ζόμπι.