"BLACK PANTHER: ΟΤΑΝ ΤΟ ΥΠΕΡΗΡΩΙΚΟ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ

Το "Black Panther", που γύρισε το 2018 ο μαύρος σκηνοθέτης Ryan Coogler ανήκει βεβαίως στο (βαρετό για μένα) υπερηρωικό είδος, έχει όμως αρκετές ιδιαιτερότητες. Εκτός του προφανούς - πρόκειται για έναν από τους ελάχιστους μαύρους υπερήρωες - εμπνέεται ολόκληρο από την αφρικάνικη παράδοση και κουλτούρα.
Ο ήρωας, που ζει ως "κανονικός άνθρωπος", καλείται να επιστρέψει στην αληθινή του πατρίδα, το μυστικό και πολύ προχωρημένο τεχνολογικά βασίλειο της Wakanda, για να γίνει ο νέος του βασιλιάς μετά το θάνατο του πατέρα του. Εκεί θα αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις, καθώς τον θρόνο διεκδικεί κάποιος (με υπερδυνάμεις κι αυτός φυσικά) που, αν το πετύχει, θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε έναν ολέθριο πόλεμο.
Η ιδιαιτερότητα που λέγαμε δεν είναι μόνο ο μαύρος υπερήρωας. Είναι το ότι όλοι οι πρωταγωνιστές είναι μαύροι, ότι η Wakanda, που είναι η πιο προχωρημένη και ισχυρή χώρα στον κόσμο (γι' αυτό παραμένει κρυφή) κατοικείται αποκλειστικά από μαύρους, ότι όλα εκεί θυμίζουν ένα αφρικάνικο βασίλειο... Επίσης σκηνικά, ρούχα, μουσική, φυσικό περιβάλλον, ήθη και έθιμα, όλα παραπέμπουν συνειδητά στη μαύρη ήπειρο και την κουλτούρα της. Και, αφού συχνά το φιλμ γίνεται θεαματικό, όλη αυτή η αισθητική "ανατροπή" έχει το ενδιαφέρον της, τουλάχιστον στα πλαίσια του είδους αυτού που τόσο ανελέητα μας βομβαρδίζει τα τελευταία χρόνια. Οπως επίσης θετικό είναι και το περιρέον στην ατμόσφαιρα αντιπολεμικό μήνυμα.
Κατά τα άλλα παραμένει ένα θεαματικό φιλμ με πάμπολλα κλισέ του είδους, με μπόλικο ξύλο (με χρήση υπερδυνάμεων φυσικά), με τις τυπικές μεταφυσικές πινελιές κλπ. κλπ. Προσωπικά και πάλι βαρέθηκα. Αναμφισβήτητα ανανεωτικό λοιπόν και πρωτότυπο, αλλά μόνο στα πλαίσια ενός είδους που αντιπαθώ.