"SLAUGHTERHOUSE RULEZ"... ΜΕ ΤΡΟΜΟ, ΓΕΛΙΟ, ΑΛΛΑ...

Συνήθως μου αρέσουν οι δουλειές του βρετανικού δίδυμου Simon Pegg / Nick Frost. Το 2018 παίζουν με τη Μάργκοτ Ρόμπι (όχι σε πρωταγωνιστικούς ρόλους) στο "Slaughterhouse Rulez" ("Μαθήματα Σφαγείου" στην Ελλάδα) του άγνωστού μου Crispian Mills. Πρόκειται για  μια παρωδία τρόμου, αλλά εδώ φοβάμαι ότι το όλο πράγμα δεν δίνει τα αποτελέσματα που περιμενει κανείς.
Ένας έφηβος υποχρεώνεται από τη μητέρα του να πάει εσώκλειστος σε κυριλέ σχολείο, όπου η αυστηρότατη ιεραρχία και οι άγριοι κανόνες καταπιέζουν αφόρητα τους πλέον ευαίσθητους από τους μαθητές. Στο δάσος που περιβάλλει το απομονωμενο, αχανές κτίριο, μια εταιρία πραγματοποιεί γεωτρήσεις. Μια τεράστια τρύπα θα εμφανιστεί ξαφνικά και, βαθμιαία, τα πάντα θα οδηγηθούν σε ατελείωτη σφαγή.
Το φιλμ προσπαθεί να ακολουθήσει την επιτυχημένη συνταγή των ταινιών του ντουέτου: Όλα ξεκινάνε ως ρεαλιστικά κωμωδία και ξαφνικά, κάποια στιγμή, απογειώνονται όταν απροσδόκητα εισβάλλει το στοιχείο του φανταστικού, ενώ το χιούμορ παραμένει κυρίαρχο. Το ίδιο κι εδώ. Εδώ όμως το χιούμορ είναι φτωχό και όχι ιδιαίτερα αστείο και, κυρίως, το όλο πράγμα μοιάζει να μη δένει. Προσωπικά κουράστηκα και, παρά το ότι διασκέδασα σε κάποιες στιγμές, δεν μπορώ να πω ότι τη βρήκα καλή ως ταινία.