"IT : CHAPTER TWO": 27 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

"Το Αυτό: Κεφάλαιο 2", και πάλι του Andy Muschietti του 2019, δεν είναι ακριβώς σίκουελ. Βασισμένο στο "It" του Στίβεν Κινγκ (που κάνει και μια μικρή εμφάνιση στο φιλμ), ακολουθεί πιστά τη δομή του, που χωρίζεται σε δύο κεφάλαια. Το 2ο απ' αυτά αναφέρεται στα γεγονότα που συνέβησαν 27 χρόνια μετά το πρώτο μέρος, όταν τα παιδιά έχουν πλέον ενηλικιωθεί. Έτσι η δεύτερη ταινία είναι απλώς συνέχεια της πρώτης (κάτι σαν το "Lord of the Rings δηλαδή).
Τότε λοιπόν ο μόνος από την παρέα που εξακολουθεί να κατοικεί στο Ντέρι καταλαβαίνει μετά από μια σειρά φόνων ότι ο εφιαλτικός κλόουν (το "Αυτό" δηλαδή) έχει επιστρέψει. Καλεί λοιπόν τους υπόλοιπους να γυρίσουν εκεί, διότι μόνο όλοι μαζί μπορούν να αντιμετωπίσουν το κακό. Θα επιστρέψουν όλοι εκτός από έναν και η φριχτή ιστορία θα αρχίσει, παρά τη θέλησή τους φυσικά, να επαναλαμβάνεται.
Το φιλμ, όπως και το βιβλίο, κάνει σκληρή κριτική στην εφησυχασμένη, με λουστραρισμένη επιφάνεια, αμερικάνικη (και όχι μόνο) κοινωνία και σ' αυτά που κρύβει στο βάθος (ανασφάλειες, χωρισμοί, κοινωνικές αποτυχίες, εθισμοί, παιδική κακοποίηση... για να αναφέρουμε μόνο μερικά). Η πρώτη σκηνή άλλωστε μας δείχνει ένα άθλια ομοφοβικό Ντέρι. Και, φυσικά, υμνεί συγχρόνως τη φιλία, την αγάπη, την αλληλεγγύη. Το 2ο αυτό φιλμ είναι εξ ίσου καλογυρισμένο με το πρώτο, με εντυπωσιακές εικόνες και κάποιες τρομακτικές σκηνές και προφανώς έκανε την ίδια μεγάλη επιτυχία στα ταμεία. Προσωπικά ωστόσο δεν ενθουσιάστηκα. Με κούρασε κάπως. Έφταιγε μάλλον η τεράστια διάρκειά του και η επαναλαμβανόμενη δομή της ιστορίας : Ήξερες τι περίπου θα γίνει, ότι ο κάθε ένας θα αντιμετωπίσει τον προσωπικό του εφιάλτη και θα βρει το "αντικείμενό" του κλπ. Από ένα σημείο και πέρα άρχισα να βαριέμαι.
Ευπρόσωπο λοιπόν και λουστραρισμένο, σαφώς όχι για πέταμα, όπως πάμπολλες ταινίες τρόμου του σωρού, αλλά για μένα δεν υπάρχει αυτό το κάτι που θα σε ταράξει βαθιά.