ΑΛΛΗ ΜΙΑ "GLORIA", ΤΗ ΦΟΡΑ ΑΥΤΗ ΚΑΙ "BELL"

Εν αρχή υπήρξε ο αξιόλογος χιλιανός δημιουργός Sebastian Lelio, ο οποίος διακρίθηκε το 2013 με το "Gloria", το πορτρέτο μιας μεσήλικης γυναίκας που δεν το βάζει κάτω και εξακολουθεί να θέλει να ζει και να απολαμβάνει. Κι επειδή οι αμερικάνοι δεν μπορούν να ανεχτούν ξενόγλωσση ταινία, είπαν να το ξαναγυρίσουν ως δική τους παραγωγή, αυτή τη φορά ως "Gloria Bell" το 2018. Το καλό εδώ είναι ότι ανέθεσαν την αμερικάνικη βερσιόν και πάλι στον Lelio, ο οποίος έτσι έκανε το αγγλόφωνο ντεμπούτο του. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι, όπως διάβασα, ήταν η Τζούλιαν Μουρ που τον προέτρεψε να το κάνει, διότι αγάπησε το χιλιανό φιλμ και ήθελε να παίξει το ρόλο αυτό. Πράγμα που έκανε πολύ καλά.
Μια μόνη γυναίκα λοιπόν (είναι από παλιά χωρισμένη) άνω των 50 αρνείται να "αποσυρθεί". Πηγαίνει σε κλαμπ, κάνει νέες γνωριμίες, αναζητά μια καλή σχέση. Την βρίσκει στο πρόσωπο ενός επίσης μεσήλικα (ο καλτ Τζον Τορτούρο), αλλά...
Η ταινία είναι καλή. Λίγο πιο στενόχωρη ίσως από το πρωτότυπο, αφού αναφέρεται αρκετά στη μοναξιά και στην αποξένωση από τα παιδιά της, αλλά πάντως στα ίδια ακριβώς μοτίβα, με το ίδιο στόρι. Ισχύουν όσο έγραψα παλιότερα για την αυθεντική "Γκλόρια". Πρόκειται για καλό και κατά βάθος αισιόδοξο δράμα, ο αγώνας μιας "ανθεκτικής" και καλόκαρδης γυναίκας να "κρατηθεί" είναι έως και συγκινητικός, η Μουρ είναι όπως πάντα καλή... αλλά αν έχετε δει το πρώτο δεν χρειάζεται να τρέχετε. Εκτός αν είστε αθεράπευτος φαν των ηθοποιών...