"ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ"... ΜΕ ΣΠΑΓΓΕΤΙ ΚΑΙ ΤΖΙΑΛΟ

Ο Quentin Tarantino το ξανάκανε! Το 2019, αφήνοντας πίσω του γουέστερν, Β' παγκόσμιους, επαγγελματίες εκτελεστές και άλλα, επιστρέφει με το "Κάποτε στο Χόλιγουντ" στα τέλη της δεκαετίας του 60 και στο ίδιο το Χόλιγουντ που τον "ανέθρεψε", φτιάχνοντας μια ταινία πάνω απ' όλα οργιαστικών αναφορών στην κάθε λογής ποπ κουλτούρα.
Στα 1969 λοιπόν ο Ντι Κάπριο είναι ένας ξεπεσμένος πρώην τηλεοπτικός σταρ (από παλιά, πασίγνωστη σειρά γουέστερν), που δεν τα καταφέρνει να περάσει στο σινεμά, αφού, όπως όλα δείχνουν, έχει περάσει η μπογιά του. Ο Μπραντ Πιτ από την άλλη ειναι ο κολλητός του και ταυτόχρονα ο κασκαντέρ του και "το παιδί για όλες τις δουλειές". Γύρω απ' αυτούς θα στηθεί μια ιστορία με ιταλικά σπαγγέτι γουέστερν, χίπις, αιμοσταγείς αιρέσεις σε στιλ Μάνσον και πολλά άλλα.
Στο πρώτο μέρος προσωπικά το φιλμ με κούρασε. Νομίζω ότι του έλειπε ο ρυθμός, καθώς οι δύο φίλοι περιφέρονται, κουβεντιάζουν, μεθούν, λένε και κάνουν διάφορα, αλλά δίχως κατεύθυνση και σφιχτό σενάριο (γνώμη μου πάντοτε). Στο δεύτερο τα πράγματα βρίσκουν το ρυθμό τους και το σασπένς κορυφώνεται.
Εκτός από καταγραφή της πιο επιδραστικής ίσως εποχής έως σήμερα, των 60ς, εκτός από μια "βρώμικη" ματιά στα εσωτερικά του Χόλιγουντ, το φιλμ απεικονίζει μια Αμερική που, από την αθωότητα των χίπις, των αντιπολεμικών κινημάτων και του ονείρου της αλλαγής του κόσμου, προσγειωνόταν ανώμαλα στη σκληρή πραγματικότητα, τη συντριβή των ελπίδων, την επιστροφή στα "καθιερωμένα" (και σκληρά). Όλα αυτα συμβολίζονται βέβαια με τη σφαγή που προκάλεσε η συμμορία του Μάνσον. Η ιστορία αυτή, παραλλαγμένη από τον Ταραντίνο, αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του φιλμ. Βλέπετε, ο σταρ πρωταγωνιστής είναι γείτονας του Πολάνσκι ται της Τέιτ και όλα θα συμβούν στη βίλα του.
Θα επαναλάβω ότι η ουσία της ταινίας είναι το ατελείωτο παιχνίδι με τις αναφορές - και με πράγματα που αγαπά παράφορα και τα οποία "μεγάλωσαν" τον σκηνοθέτη: Η μουσική και τα τραγούδια, οι ταινίες (b-movies και όχι μόνο), τα αυτοκίνητα, οι καταστάσεις, τα αληθινά πρόσωπα που παρελαύνουν (Στιβ Μακ Κουίν, Mamas & the Papas, Πολάνσκι, Σάρον Τέιτ, ο ίδιος ο Μάνσον κλπ.), οι τελικές αναφορές στο ιταλικό σινεμά και ιδιαίτερα στα αγαπημένα του γουέστερν σπαγγέτι και στα giallo με τις γραφικές σφαγές και πάμπολλα άλλα που καλείστε να ανακαλύψετε. Και, επιπλέον, όπως είχε κάνει και στους "Άδωξους Μπάσταρδους", ο δαιμόνιος δημιουργός αλλάζει αδίστακτα και αυθαίρετα την ιστορία και τα πραγματικά γεγονότα, παραλλάσσοντάς τα με τον δικό του τρόπο.
Σας είπα: Βρήκα ότι κολλούσε στο πρώτο μισό, συνολικά όμως το απόλαυσα. Ιδιάιτερα λόγω των πολλαπλών αναφορών σε μια εποχή που και εμένα μ' ενδιαφέρει πολύ.