ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ: Η ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ ΤΙΣ ΓΑΤΕΣ

Το 2016 η τουρκάλα Ceyda Torun είχε μια πρωτότυπη ιδέα: Να κάνει ένα ντοκομαντέρ για την Κωνσταντινούπολη, τη γενέτειρά της, παρουσιάζοντας όμως όχι την ιστορία, τα τοπία ή τους ανθρώπους της, αλλά τις χιλιάδες αδέσποτες γάτες της. Έτσι φτιάχτηκαν "Οι Γάτες της Κωνσταντινούπολης" ("Kedi" ο πρωτότυπος τουρκικός τίτλος).
Η πόλη διαθέτει αμέτρητες αδέσποτες γάτες, που βρίσκονται παντού και φαίνεται ότι είναι ένα άλλο "σήμα κατατεθέν" της, πέρα από τα γνωστά και τουριστικά (Αγιά Σοφιά, Μπλε Τζαμί, Τοπ Καπί κλπ.) Ο κάτοικοι μοιάζουν να τρέφουν ιδιαίτερο σεβασμό προς αυτές, να τις αγαπάνε και, πολλοί απ' αυτούς, να τις φροντίζουν. Το φιλμ μας παρουσιάζει τα "πορτρέτα" επτά από τα συμπαθέστατα (και μυστηριώδη βεβαίως) αυτά ζώα, που ζουν και κινούνται σε διαφορετικές συνοικίες της Πόλης, στους δρόμους, τις σκεπές ή τα μπαλκόνια της, ενώ οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά τους και, συνήθως, τις ταϊζουν μιλούν γι' αυτές και τις ιδιαιτερότητές τους. Μέσα από τις αφηγήσεις αυτές (που γίνονται με διαφοτερικούς τρόπους και στιλ) αντιλαμβανόμαστε πόσο διαφορετική είναι η προσωπικότητα καθ' ενός από τα ζώα αυτά, πόσο διαφορετικός ο χαρακτήρας, τα γούστα και, τελικά, ο τρόπος ζωής τους. Υπάρχουν κυνηγοί, ερωτικοί, "τζέντλεμεν", καταφερτζήδες κλπ. Κοινός παρονομαστής; Οι κοντινοί τους άνθρωποι μοιάζουν να τις λατρεύουν.
Το φιλμ συνδυάζει κάποιες (καθόλου τουριστικές, πιστέψτε με) απόψεις της χαοτικής μεγαλούπολης (ο πληθυσμός της αγγίζει σήμερα τα 15 εκατομμύρια) με τις κυρίαρχες σκηνές με τις γάτες σε διάφορες (συχνά αστείες) δραστηριότητές τους. Πολλές φορές οι λήψεις γίνονται από χαμηλά, ώστε να παρακολουθούμε υποκειμενικά πλάνα των γατών. Οι ιστορίες που αφηγούνται οι άνθρωποι για τη συμβίωσή τους μ' αυτές είναι ποικίλες, μερικές απίστευτες (αυτή με το πορτοφόλι π.χ.), οι περισσότερες ωστόσο απλές και καθημερινές. Όλες όμως πλημμυρίζουν από αγάπη και σεβασμό για τα ζώα αυτά. Όπως χαρακτηριστικά λέει κάποιος "οι γάτες είναι η ψυχή της πόλης. Δίχως αυτές η Κωνσταντινούπολη δεν θα ήταν ίδια". Όντως.
Το ντοκιμαντέρ είναι καλογυρισμένο, ισορροπημένο και δεν κουράζει. Αντίθετα, διασκεδάζεις με τα καμώματα των πρωταγωνιστών της και τη γλαφυρή κινηματογραφική αφήγηση. Φυσικά υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: Να είναι κανείς γατόφιλος. Σ΄αυτούς απευθύνεται η ταινία. Αν λοιπόν αγαπάτε τα υπέροχα αυτά τετράποδα θα το απολάυσετε. Αν δεν είστε φαν... καλύτερα να αποφύγετε το φιλμ.