"ΕΡΩΤΕΣ, ΦΙΛΙΕΣ" ΚΥΡΙΩΣ ΟΜΩΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ!

Ξέρω. Πολλοί από εσάς δεν αντέχετε τις "ταινίες εποχής", όπου οι γυναίκες φοράνε κρινολίνα και οι ερωτικές σχέσεις περιορίζονται σε δειλά αγγίγματα χεριών. Εντάξει. Γούστα είναι αυτά. Ωστόσο το "Έρωτες & Φιλίες" (Love & Frienship), ταινία εποχής βεβαίως, που βασίζεται μάλιστα σε μυθιστόρημα της Τζέιν Ώστιν, έχει τις ιδιομορφίες του: Κατ' αρχήν γυρίστηκε το 2016 από τον Whit Stillman, δημιουργό με μικρή παραγωγή στο ενεργητικό του, που μέχρι τώρα "ειδικευόταν" σε ένα είδος σύγχρονης γουντιαλενικής μελέτης (με χιούμορ πάντοτε) συγκεκριμένων εύπορων κοινωνικών ομάδων (Metropolitan, Damsels in Distress κλπ.). Είναι λοιπόν η πρώτη φορά που επισκέπτεται το "βαρύ" αυτό είδος. Βαρύ; Όχι ακριβώς. Η άλλη ιδιομορφία είναι ότι το φιλμ, παρά τα δραματικά στοιχεία που περιέχει, είναι κυρίως κωμικό.
Στα τέλη του 18ου αιώνα μια παμπόνηρη, όμορφη, "ζωηρή" και πάνω απ' όλα συμφεροντολόγα χήρα ελίσσεται αδίστακτα ανάμεσα στα υψηλά κοινωνικά στρώματα προσπαθώντας να εξασφαλίσει το δικό της μέλλον, αλλά και αυτό της νεαρής, αγνής, άβγαλτης και ρομαντικής κόρης της. Οι "ελιγμοί" που λέγαμε - σε ερωτικό επίπεδο τουλάχιστον - λαμβάνουν χώρα ανάμεσα σε έναν όμορφο νεαρό κληρονόμο, έναν μεσήλικα παντρεμένο λόρδο και έναν ανόητο (επιεικώς) πλούσιο νέο. Έρωτας; Τι είναι αυτό; Είπαμε: Εδώ υπάρχει μόνο το συμφερον. Φυσικά οι πλεκτάνες και οι ίντριγγές της ανστατώνουν τη ζωή των πεθερικών της, των οποίων την έπαυλη επισκέπτεται -και σχεδόν εγκαθίσταται - με το έτσι θέλω.
Το χιούμορ έχει νομίζω το πάνω χέρι στην ταινία. Ο Στίλμαν χειρίζεται ανάλαφρα το υλικό του και, όπως και η Ώστιν παλιότερα, σαρκάζει την υψηλή κοινωνία, κοινωνία βεβαίως ανδροκρατούμενη, συντηρητική, υποκριτική... ενώ η πονηρή ηρωίδα δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα προκειμένου να πετύχει αυτά που θέλει. Η ίδια είναι αντιπαθητική σαν χαρακτήρας, μήπως όμως όλα αυτά είναι τα μόνα όπλα που διαθέτει μια γυναίκα της εποχής;
Δεν το συνιστώ σε όλους (είπαμε στην αρχή άλλωστε), προσωπικά όμως το βρήκα κομψό, συμπαθητικό και αστείο. Ο Στίλμαν παραμένει ένας έξυπνος και λεπτός σκηνοθέτης, ενώ, 20 σχεδόν χρόνια μετά το "The Last Days of Disco" χρησιμοποιεί τις ίδιες ηθοποιούς: Την Κάιτ Μπέικινσέιλ (πρώτη φορά τη βλέπω σε "σοβαρό" ρόλο εποχής) και την Κλόε Σεβινί.