Η "GILDA" ΩΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Βρισκόμαστε στα 1946. Ο ουγγρικής καταγωγής Charles Vidor (1900-1959) γυρίζει τη γνωστότερη ταινία του, το αριστούργημά του, την περίφημη "Gilda",  με μια κυριολεκτικά απαστράπτουσα Ρίτα Χέιγουορθ στον βασικό ρόλο (στην γνωστότερη, επίσης, ερμηνεία της καριέρας της).
Η ιστορία διαδραματίζεται στην Αργεντινή, λίγο μετά τον πόλεμο. Εκεί βρίσκεται ένας αμερικάνος τυχοδιώκτης (ο Γκλεν Φορντ), πληγωμένος, όπως αποκαλύπτεται, από έναν παλιό έρωτα που του άφησε ανεξίτηλα σημάδια. Εκεί θα γνωρίσει έναν ιδιόρυθμο (με μυστικά) πλούσιο ιδιοκτήτη κλαμπ - χαρτοπαικτικής λέσχης και θα τεθεί στην υπηρεσία του, δείχνοντας απόλυτη αφοσίωση. Ώσπου, μετά από ένα ταξίδι, ο ευεργέτης του ήρωά μας θα επιστρέψει με την άρτι "αποκτηθείσα" υπέροχη σύζυγό του  και τα πάντα θα ανατραπούν. Ένα επικίνδυνο παιχνίδι θα αρχίσει ανάμεσα στους τρεις...
Η ταινία θεωρείται αρχετυπικό νουάρ. Η μοιραία γυναίκα με την επιπόλαιη συμπεριφορά, που μπορεί να παρασύρει τους πάντες στον όλεθρο, ο καταστροφικός έρωτας, τα κρυμένα μυστικά, η νυχτερινή ατμόσφαιρα, το καζίνο... Ωστόσο εδώ το βάρος πέφτει πολύ περισσότερο στον έρωτα, που μοιάζει να αψηφά τα πάντα, παρά στην αστυνομικής υφής ίντριγγα, σε κάποιο φόνο, σε κάποια αναζήτηση αντικειμένου - θησαυρού. Βρισκόμαστε στο βασίλειο του πάθους. Αλλά όλες αυτές οι αναλύσεις περί κλασικού νουάρ ή μη έχουν δευτερεύουσα θέση μπροστά στην απόλυτη κινηματογραφική γοητεία, στην οποία είναι αδύνατο να αντισταθεί κανείς. Η Ρίτα Χέιγουορθ είναι, κυριολεκτικά, η απόλυτη γυναίκα με το εκρηκτικό σεξ απίλ και οι σκηνες όπου τραγουδά το περίφημο Put the blame on me (όχι πάντως με τη δική της φωνή, είναι ντουμπλαρισμένη) παραμένουν ανεξίτηλες στη μνήμη κάθε σινεφίλ και αποτελούν κλασικό κομμάτι κινηματογραφικής ιστορίας. Όσο για τις ατάκες των τριών πρωταγωνιστών πραγματικά σπάνε κόκαλα, περιέχοντας όλο τον κυνισμό, το σκοτεινό χιούμορ, τα υπονοούμενα που συναντάμε στην καλύτερη παράδοση του είδους.
Γενικά, πέρα από τη μελέτη του ερωτικού πάθους που δεν σταματά μπροστά σε τίποτα και τον προβληματισμό στο θέμα της σύγκρουσης ανάμεσα στην πίστη σε έναν ευεργέτη και στο τυφλό πάθος, το φιλμ είναι από αυτά  στα οποία η κινηματογραφική εικόνα κυριαρχεί πάνω στην, μάλλον απλή, πλοκή. Είναι από αυτά που απολαμβάνει κανείς να τα βλέπει ξανά και ξανά, όχι από αυτά που αναλύει όλο και βαθύτερα, ψάχνοντας πολλαπλά επίπεδα. Είναι κινηματογράφος σε όλο του το μεγαλείο, με πρωταρχικό στόχο την, σκοτεινή έστω, απόλαυση. Και γι' αυτό - και για όσους άλλους λόγους ανακαλύψετε μόνοι σας - ανήκει απόλυτα στην χορεία των πραγματικών κλασικών.