Σάββατο, Απριλίου 22, 2017

"ΕΠΙΦΑΝΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ" ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΠΟΥ;

Ο ήρωας της ταινίας είναι ένας αργεντίνος νομπελίστας που ζει στη Βαρκελώνη (η Αργεντινή δεν διαθέτει τέτοιον, αλλά φυσικά βρισκόμαστε στον χώρο της μυθοπλασίας). Κάποια στιγμή δέχεται την πρόταση να τιμηθεί στην κωμόπολη που γεννήθηκε, το άγνωστο στους πάντες Σάλας, στο οποίο έχει να πατήσει μερικές δεκαετίες. Φτάνει λοιπόν εκεί, και από την πρώτη στιγμή, από το αεροδρόμιο ήδη, τίποτα δεν είναι όπως το φανταζόταν. Εκεί θα συναντήσει βεβαίως παλιούς, παιδικούς φίλους, τον πρώτο του έρωτα (παντρεμένη με παιδί πλέον), αλλά και νέους θαυμαστές. Ωστόσο τα πάντα θα πάρουν σύντομα μια σχεδόν σουρεαλιστική τροπή και θα αρχίσουν να στρέφονται όχι απλώς προς "άβολη" για τον πρωταγωνιστή κατεύθυνση, αλλά μάλλον προς αγχωτική, έως και επικίνδυνη και γκροτέσκα...
Πρόκειται για το αργεντίνικο φιλμ "Ο Επιφανής Πολίτης" ( El Ciudadano  Ilustre) του 2016 των Gaston Duprat και Mariano Cohn. Και πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για ένα έξυπνο και καλό φιλμ, απ' αυτά που αρκετά συχνά προσφέρει τελευταία ο κινηματογράφος της χώρας αυτής. Ουσιαστικά πρόκειται για το γνωστό ρητό "ουδείς προφήτης στον τόπο του", τραβηγμένο, κατά κάποιον τρόπο, στα άκρα. Το οποίο, ταυτόχρονα, θίγει και μια σειρά από θέματα: Από το ασφυκτικό, κοντόφθαλμο και μίζερο επαρχιακό σύμπαν (νομίζω ότι συμβαίνει σε κάθε επαρχία του πλανήτη) μέχρι την αδυναμία του διανοούμενου ή καλλιτέχνη να κατανοήσει την πεζή καθημερινότητα ή τις καθημερινές ανάγκες (και αντίστροφα: την ουσιαστική αδυναμία του απλού, καθημερινού ανθρώπου να κατανοήσει τα "μεγάλα έργα"). Από το γεγονός ότι οι αναμνήσεις μας - εξωραϊσμένες ίσως - συχνά δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα έως το ότι η εξέλιξη κάποιων πραγμάτων ή κάποιων ανθρώπων δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτή που θα περιμέναμε. Σε σχέση με τις πρώτες παρατηρήσεις θα μπορούσαμε βάβαια να αναρωτηθούμε: "Μήπως η "υψηλή τέχνη" τελικά είναι για λίγους μόνο; Και μήπως η προσπάθεια να "εκπολιτίσεις" τους "αμαθείς" (όλα σε εισαγωγικά), είναι τελικά καταδικασμένη να πέσει στο κενό;
Πέραν αυτών των θεωρητικών η ταινία συνδυάζει με πολύ καλό τρόπο (νομίζω) τη συγκίνηση με το χιούμορ, το απρόοπτο με το μπανάλ, για να καταλήξει ακόμα και σε κάτι σαν ψυχολογικό θρίλερ. Κι όλα αυτά δίχως να με κουράσει καθόλου. Αντίθετα, παρά την έλλειψη εντυπωσιακών σκηνοθετικών στοιχείων, έρεε αβίαστα και με ρυθμό. Όσο για τους συχνά γραφικούς τύπους της μικρής πόλης, είναι απλώς απολαυστικοί. Και βέβαια το σατιρικό στοιχείο δεν έλειπε ούτε στιγμή. Τέλος ο Όσκαρ Μαρτίνεζ, που ερμηνεύει τον βασικό ρόλο, είναι πολύ καλός. Τελικά ευχαριστήθηκα την ταινία περισσότερο απ' όσο περίμενα.

Ετικέτες , ,

eXTReMe Tracker