"THE NIGHT AND THE CITY"... ΞΑΝΑ

Ο Irwin Winkler είναι γνωστός παραγωγός του "προοδευτικού" Χόλιγουντ από τη δεκαετία του 60 ήδη. Ωστόσο από τη δεκαετία του 90 έχει σκηνοθετήσει και κάποιες ταινίες ο ίδιος. Η δεύτερη απ' αυτές, το 1992, ήταν το ριμέικ του περίφημου "Night and the City" του Jules Dasin. Ένα ριμέικ που, όπως τα περισσότερα άλλωστε, μάλλον αχρείαστο ήταν. Παρά την παρουσία των καλών Ρόμπερτ ντε Νίρο (τότε ήταν ακόμα καλός) και Τζέσικα Λανγκ στους βασικούς ρόλους.
Η ιστορία μοιάζει μ' αυτή του πρωτότυπου, μεταφερμένη στην τότε σύγχρονη εποχή. Ο Ντε Νίρο είναι ένας αεικινητος, επιπόλαιος, καταφερτζής και ελαφρώς απατεώνας δικηγόρος, που προσπαθεί κυριολεκτικά πάσει θυσία να πιάσει την καλή. Χώνεται εκεί που δεν τον σπέρνουν, δανείζεται απ' όπου μπορεί, δεν διστάζει να πει ψέματα, φτάνει να του βγει αυτό που κάθε φορά επιδιώκει. Αυτή τη φορά αποφασίζει να ασχοληθεί με τη διοργάνωση αγώνων πυγμαχίας (ένας μάλλον βρώμικος χώρος), μη διστάζοντας να αναμετρηθεί στα ίσια με τον μαφιόζο ισχυρό τύπο που ελέγχει τον χώρο. Σαν όπλο χρησιμοποιεί τον ηλικιωμένο αδελφό του μαφιόζου, ο οποίος στα νιάτα του υπήρξε θρύλος του μποξ ο ίδιος, και ο οποίος δεν συμπαθεί τον "βρώμικο" αδελφό του. Τι μπορεί να πάει στραβά στα σχέδιά του; Πιθανόν τα πάντα.
Ο Ντε Νίρο ερμηνεύει απολαυστικά τον αεικίνητο χαρακτήρα, που δεν λέει να ησυχάσει με τίποτα, που δεν υποχωρεί μπροστά σε τίποτα, που πιστεύει βαθιά στο "αμερικάνικο όνειρο", το οποίο ιχυρίζεται ότι οποιοσδήποτε τολμηρός και καπάτσος μπορεί να ανέβει έστω κι από το τίποτα. Αρκεί να αρπάξει την κατάλληλη ευκαιρία. Αυτό του έχει γίνει έμμονη ιδέα. Είναι όμως έτσι τα πράγματα στην πραγματικότητα; Ο ήρωάς μας θα νοιώσει στο πετσί του ότι μάλλον δεν είναι... Κι ότι, παρά τις διαβεβαιώσεις για το αντίθετο, παντού, ακόμα και σε περιορισμένους χώρους, βασιλεύουν κάποιου είδους "μονοπώλια". Το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο.
Καλά όλα αυτά, αλλά νομίζω - επειδή δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις συγκρίσεις που αβίαστα μας έρχονται στο μυαλό - το φιλμ χάνει αισθητά μπροστά στο πρωτότυπο, το οποίο, εκτός των άλλων, διακρινόταν για την εκπληκτική νυχτερινή του ατμόσφαιρα. Εδώ γίνεται προσπάθεια να αναπαραχθεί ένα βρώμικο, κοινότοπο καθημερινό αστικό περιβάλλον, αλλά... Έτσι λοιπόν νομίζω ότι οι προθέσεις είναι καλές, η ταινία αποτελεί φόρο τιμής στον Ντασέν (αναγράφεται εμφανώς και στους τίτλους του τέλους), όμως "άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας". Μην το αποφύγετε ντε και καλά, δεν νομίζω όμως ότι θα εκστασιαστείτε κιόλας.