ΔΙΑΠΛΟΚΕΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΒΙΑ ΣΤΗ "SUBURRA"

O Sergio Sollima ήταν γνωστός ιταλός σκηνοθετης, κυρίως γουέστερν σπαγγέτι. Ο Stefano Sollima είναι γιος του και, όπως φαίνεται, εξαιρετικά ικανός. Το αποδεικνύει με το "Suburra" (στον ελληνικό τίτλο έχει προστεθεί και το "Υπόγεια Πόλη"), ένα φιλμ του 2015 που αφορά τη Μαφία.
Η Suburra, όπως διαβάζω, υπήρξε κακόφημη συνοικία της αρχαίας Ρώμης. Η ταινία, που διαδραματίζεται το 2011 και αντλεί την έμπνευσή της από αληθινά γεγονότα, ασχολείται με την προσπάθεια της Μαφίας (κάποιων "οικογενειών" της τέλος πάντων) να μετατρέψουν σε ένα αχανές Λας Βέγκας την παραλιακή Όστια, προάστιο της πρωτεύουσας. Στο χορό των εκατομμυρίων που θα προκύψουν έχουν μπει οι πάντες: Από τη Μαφία φυσικά έως πουλημένους πολιτικούς και, βέβαια, το Βατικανό (λείπει ο Μάρτης απ' τη Σαρακοστή;).Το σχέδιο αρχίζει να χαλάει όμως όταν ένας βουλευτής (οικογενειάρχης κατά τα άλλα) εμπλέκεται επικίνδυνα σε ένα σκάνδαλο με δύο πόρνες και πολλή κοκαϊνη. Η προσπάθεια συγκάλυψης θα δημιουργήσει μια αληθινή αλυσίδα γεγονότων, στα οποία εμπλέκονται οι πάντες, και το πράγμα θα καταλήξει σε πόλεμο "οικογενειών".
Η ταινία αρχικά σε αφήνει άφωνο με το τερατώδες μέγεθος της διαπλοκής που αποκαλύπτει. Η Μαφία ελέγχει άμεσα και συνεργάζεται με βουλευτές κάθε κόμματος (κάποιος αρχιμαφιόζος λέει κάπου: "Δεν πειράζει αν πέσει η κυβέρνηση, θα αγοράσουμε κάποιους από τους άλλους"), περνώντας έτσι νομοσχέδια που της συμφέρουν, αλλά και με υψηλά ιστάμενους καρδινάλιους του Βατικανού. Όλοι έχουν την τιμή τους, όλοι αγοράζονται (υπάρχουν και εκβιασμοί βεβαίως, αλλά οι περισσότεροι ζητάνε συγκεκριμένα ανταλλάγματα). Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το φιλμ είναι ένα από τα λίγα που έχω δει, τα οποία δεν έχουν κανέναν (ούτε έναν, κυριολεκτικά) θετικό χαρακτήρα. Οι πάντες, με διαφορετικό τρόπο και λόγο ο καθένας, είναι πραγματικά βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στα σκατά. Λογικό, αφού ολόκληρη η κοινωνία παρουσιάζεται ως ένα τεράστιος βόθρος. Αν τα πράγματα λειτουργούν έτσι και η διαφθορά είναι τόσο βαθιά, φοβάμαι ότι δεν υπάρχει καμιά ελπίδα...
Το σενάριο είναι σφιχτοδεμένο και με κράτησε απόλυτα, ενώ ο Sollima αποδεικνύεται στυλίστας, με όμορφες εικόνες και εντυπωσιακή σκηνοθεσία. Προσέξτε ότι οι χαρακτήρες και το όλο στιλ των γκάνγκστερ είναι εντελώς διαφορετικοί, ο καθένας, σαν πραγματικός άνθρωπος, έχει τα γούστα, τις προτιμήσεις, την αισθητική, τον τρόπο ζωής του. Επίσης, επειδή ακριβώς είναι άνθρωποι, ολόκληρη σχεδόν η πλοκή πυροδοτείται από προσωπικές ενέργειες και συναισθήματα που οι ίδιοι δεν μπορούν να ελέγξουν. Κενένας δεν είνα απλό "ρομπότ", που υπακούει τυφλά σε άνωθεν εντολές. Η  προσωπικότητα παίζει καθοριστικό ρόλο στα γεγονότα.
Εκεί που τα πολύ καλά "Gomora" εστίαζαν βαθύτερα στην εσωτερική λειτουργία της Μαφίας και δι'εθεταν πολύ πιο ντοκιμαντερίστικο στιλ, αυτή εδώ η ταινία είναι πιο στυλιζαρισμένη, με πιο πολύπλοκο σενάριο.Βρήκα αμφότερες πολύ ενδιαφέρουσες!