Παρασκευή, Μαρτίου 31, 2017

"ΠΑΡΑΔΟΞΗ" ΟΝΤΩΣ "ΕΥΤΥΧΙΑ"

Η "Παράδοξη Ευτυχία" (Gleiss Endes Gluck) είναι ένα γερμανικό ψυχολογικό δράμα, που γύρισε ο Sven Taddicken το 2016. Είναι σχετικά βαρύ, αν και όχι όσο θα μπορούσε να είναι στα χέρια άλλων δημιουργών (για καλό το λέω). Εξερευνά τα εσωτερικά μπλοκαρίσματα σύγχρονων ανθρώπων - και τα σεξουαλικά τους προβλήματα (αδιέξοδα πιθανόν).
Η ηρωίδα είναι μια 55άρα γυναίκα, που έχει χάσει την παλιά της θερμή πίστη στο θεό και ζει συμβατικά με τον ενίοτε βίαιο σύζυγό της. Όλο αυτό το κλίμα την οδηγεί βαθμιαία στη κατάθλιψη (και την αϋπνία). Ώσπου κάποια στιγμή θα διαβάσει το βιβλίο ενός διασημου επιστήμονα - ψυχολόγου, που ισχυρίζεται (περίπου) ότι μπορούμε με το μυαλό μας να φτιάξουμε τη δική μας ευτυχία. Η γυναίκα θα επιδιώξει να τον συναντήσει και μεταξύ τους θα αναπτυχθεί μια παράξενη, θερμή σχέση, που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε πλατωνικό έρωτα. Ωστοσο σύντομα θα αποδειχτεί ότι ο ψυχολόγος έχει κι αυτός τα δικά του θέματα με το σεξ (θέματα που θα έτρεπαν σε φυγή πολλές γυναίκες). Πώς θα αντιδράσει εκείνη;
Η ταινία είναι βεβαίως μια ψυχολογική μελέτη σύγχρονων ανθρώπων. Οι συνθήκες που διαμορφωνουν τα εσωτερικά τους προβλήματα (να το τονίσουμε: μόνο με εσωτερικά προβλήματα ασχολείται το φιλμ και όχι με τον με τον πολιτικοκοινωνικό περίγυρο) έχουν βεβαίως τη ρίζα τους στον σύγχρονο τρόπο ζωής: Το βαθύ ανικανοποίητο από μία συμβατική ζωή, έστω και σε συνθήκες υλικής άνεσης, η απομάκρυνση από την θρησκεία, που κάποτε έδινε σίγουρες απαντήσεις και σε έπειθε να υπομένεις τα επίγεια βάσανα, η άμεση επαφή με (ή έκθεση στο) έστω εικονικό σεξ παντού γύρω μας, είναι λίγα μόνο από τα στοιχεία που μπορεί να οδηγήσουν σε ψυχοπαθολογικές καταστάσεις - όχι όλους, αλλά σίγουρα κάποιους (προσωπικά, ας πούμε, δεν έχω καμιά επαφή με τη θρησκεία, αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα απ' αυτό το θέμα τουλάχιστον). Επίσης δείχνει σχεδόν με εμμονή κοινότοπα και απρόσωπα περιβάλλοντα (ξενοδοχεία, καφέ, χώρους συνεδρίων κλπ.). Σίγουρα, το απρόσωπο στοιχείο που κυριαρχεί στη σύγχρονη πόλη παίζει κι αυτό το ρόλο του στη διαμόρφωση του εσωτερικού μας κόσμου. Φυσικά η τελική απάντηση είναι πάντα η ίδια: Αγάπη και κατανόηση του Άλλου.
Παρακολούθησα την ταινία με σχετικό ενδιαφέρον, παρά τη μουντή της ατμόσφαιρα και την έλλειψη δράσης. Σημειωτέον, μπορεί να "σκανδαλίσει" κάποιους με το σχετικά με το σεξ θέμα που θίγει (δίχως βεβαίως να δείχνει τίποτα), το οποίο θεωρώ σημαντικό στην εποχή μας (δεν θα πω περισσότερα γι' αυτό διότι θα είναι είδος μικρού spoiler, αφού το θέμα αποκαλύπτεται λίγο πριν τα μισά του φιλμ). Διαθέτει νομίζω λεπτή ψυχολογική παρατήρηση, καλές ηθοποιίες και δίνει σημασία στη λεπτομέρεια. Διατηρώ πάντως τις αντιρρήσεις μου για το τέλος: Το βρίσκω αρκετά εύκολο και προβλέψιμο και, ομολογώ, με χάλασε λιγάκι. Κατά τα άλλα... αξιοπρεπές και σε κάποια σημεία ενδιαφέρον, δίχως να με συγκλονίσει.

eXTReMe Tracker