ΕΝΑΣ "ΑΠΑΙΣΙΟΤΑΤΟΣ", ΑΛΛΑ ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ...

Εντάξει, τα σύγχρονα animation αποτελούν βασικό ατού της κινηματογραφικής βιομηχανίας και ενίοτε είναι και εξαιρετικές ταινίες (την επιτυχία στο box office την έχουν συνήθως εξασφαλισμένη). Το 2010 λοιπόν οι πρωτοεμφανιζόμενοι τότε σε μεγάλου μήκους animation Pierre Coffin και Chris Renaud κάνουν το "Despicable Me" ("Εγώ ο Απαισιότατος" στη χώρα μας) και, συγχρόνως μια μεγάλη επιτυχία (θα ακολουθήσει νο 2 και 3).
Η σεναριακή σύλληψη είναι έξυπνη. Ο Γκρου, μεσήλικας επαγγελματίας "κακός" και απατεώνας, βλέπει την εγκληματική του δοξα να σκιάζεται από ένα νεαρό κακοποιό, τον Βέκτορ, με πιο "μοντέρνες" εγκληματικές ιδέες και, κυρίως, τεχνολογία. Οι δύο κακοποιοί αρχίζουν έναν αγώνα δρόμου για το ποιός θα κλέψει πρώτος το... φεγγάρι. Ο Γκρου υπηρετείται από την ξεκαρδιστική στρατιά των Minions, ο Βέκτορ δουλεύει μόνος, ενώ μια σατανική τράπεζα (πρώην Lehman Brothers, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται) ελέγχει τα πάντα. Ώσπου στην ιστορία θα εμφανιστούν τρία ορφανά κοριτσάκια...
Το φιλμ είναι διασκεδαστικό, έξυπνο σε ορισμένα σημεία και βασικά πρόκειται για μια ακόμα παραλλαγή του αρκετά συνηθισμένου μοτίβου "ο Κακός που κατά βάθος έχει χρυσή καρδιά". Η φωνή του Γκρου (ενός φυσικά αξιαγάπητου τελικά "κακού") ανήκει στον Στιβ Καρέλ, πολλά από τα γκάτζετ που χρησιμοποιούν οι δύο σατανικοί εγκέφαλοι είναι ευρηματικά και εν γένει η ώρα περνά ευχάριστα. Όσο για την εικόνα του animation, πρόκειται για το κλασικό στις μέρες μας "λουστραρισμένο" κομπιουτερέ σχέδιο, "τέλειο" μεν, σίγουρο και πολυχρησιμοποιημένο, που, φευ, ελάχιστες πλέον εκπλήξεις επιφυλάσσει.
Όλα λοιπόν λειτουργούν άψογα και, όπως είπα, η επιτυχία ήταν μάλλον εξασφαλισμένη. Κι εγώ δεν παραπονιέμαι πολύ. Μόνο που, νομίζω, ότι το όλο project είναι περισσότερο παιδικό απ' ό,τι θα επιθυμούσα. Και εδώ έρχεται αναπόφευκτα η σύγκριση με τα εξαιρετικά animation της Pixar, τα οποία, νομίζω, και πιο ευφάνταστα είναι σεναριακά, αλλά και πιο απολαυστικά παρακολουθούνται από ενήλικες, δίχως σε καμιά περίπτωση να "διώχνουν" το παιδικό κοινό (το βασικό τους, ας μη ξεχνάμε, target group). Καλό λοιπόν και ευχάριστο, αλλά, φοβαμαι ότι οι συγκρίσεις δεν είναι υπέρ του...