ΦΥΛΕΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ "MOONLIGHT"

Το "Moonlight" του Barry Jenkins ήρθε από το πουθενά το 2016 (είναι η δεύτερη μόλις μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη), προξένησε εντύπωση και έφτασε να κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Άριστη επίδοση όντως.

Πρόκειται για ένα "φυλετικό" δράμα. Το φιλμ παρακολουθεί τη ζωή του αφροαμερικανού Σαϊρόν από το Μαϊάμι σε τρεις φάσεις της ζωής του: Ως παιδί (Λιτλ), που ζει δίχως πατέρα με την εθισμένη στα ναρκωτικά μητέρα του και τίθεται υπό την προστασία ενός ντίλερ, ο οποίος του στέκεται σαν πατέρας. Ως έφηβος ((Σαϊρόν), με τα προβλήματά του στο σχολείο από νταήδες συμμαθητές και τον έρωτά του για έναν συμμαθητή του (στη φάση αυτή συνειδητοποιεί την ομοφυλοφιλία του). Και, τέλος, ως 25χρονος πλέον άνδρας, ντίλερ και ο ίδιος, που αποφασίζει να αλλάξει ζωή (και να ερωτευτεί).

Το φιλμ είναι ρεαλιστικό και, επίσης, τρυφερό και σκληρό ταυτόχρονα. Ειλικρινές για τις συνθήκες ζωής στα μαύρα γκέτο των αμερικάνικων μεγαλουπόλεων, όπου πάμπολλα παιδιά μεγαλώνουν συνήθως δίχως πατέρα (νεκροί ή στη φυλακή) και, φυσικά, η παρανομία (σε σχέση με ναρκωτικά τις περισσότερες φορές) αποτελεί σχεδόν μονόδρομο. Εξ ορισμού τα παιδιά αυτά γεννιούνται (δίχως προφανώς να φταίνε) με ένα μειονέκτημα σε σχέση με άλλα παιδιά (λευκά, μεσαίας τάξης). Η ταξική δομή της κοινωνίας διακρίνεται ανάγλυφα. Πάνω απ' όλα βέβαια η ταινία παρακολουθεί την αναζήτηση ταυτότητας του ήρωα σε δύο βασικούς τομείς: Τον φυλετικό και τον ερωτικό. Στην περίπτωσή μας ο Σαϊρόν αποδέχεται τόσο την "μαύρη" ταυτότητά του όσο και την ομοφυλοφιλία του, συμφιλιώνεται μ' αυτά, δείχνει ότι θα ζήσει μαζί τους, κι αυτό σε κάποιες στιγμές δίνεται με συγκινητικό τρόπο.

Ενδιαφέρουσα κοινωνική ταινία λοιπόν, με ιδιαίτερη ευαισθησία παρά τα σκληρά θέματά της (ανέχεια, ναρκωτικά, μπούλινγκ, μη αποδοχή της διαφορετικότητας), αξίζει νομίζω τον θόρυβο που προκάλεσε, δίχως ωστόσο να είναι κάτι που συγκλονίζει. Η ματιά της είναι περισσότερο νηφάλια και γεμάτη κατανόηση παρά "συγκλονιστική".