"THE GRUDGE" ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΞΑΝΑΔΕΙ...

Η ιστορία έχει επαναληφθεί πολλές φορές: Όταν μια μη αγγλόφωνη ταινία θεωρηθεί πετυχημένη, το αλλεργικό σε "ξενόγλωσσα" φιλμ Χόλιγουντ σπεύδει να την ξαναγυρίσει στην Αμερική, με "δικούς μας" ηθοποιούς και, κυρίως, στη "δική μας" γλώσσα. Αυτό συνέβει και με το γιαπωνέζικο φιλμ τρόμου "Ju-On : The Grudge", που αρχικά γυρίστηκε το 2002 από τον Takashi Shimizu και, μετά την επιτυχία, ο ίδιος σκηνοθέτης κλήθηκε το 2004 να γυρίσει την αμερικάνικη βερσιόν με τίτλο απλώς "The Grudge". Το συγκεκριμένο φιλμ διαδραματίζεται και πάλι στην Ιαπωνία, πλην όμως με αμερικάνους κυρίως ηθοποιούς (Μπιλ Πούλμαν μεταξύ άλλων και την γνωστή "βαμπιροφόνισα" Μπάφι Sarah Michelle Gellar).
Η οποία υποδύεται μια νοσοκόμα που δουλεύει στο Τόκιο και σύντομα έρχεται σε επαφή με το εκδικητικό πνεύμα βιαίως νεκρού κοριτσιού, το οποίο εξοντώνει τα θύματά του και διαιωνίζει την κατάρα. Α, ναι, εμφανίζεται και ένα σιωπηλό αγοράκι, για να υπάρχει ποικιλία τρομακτικών παιδιών. Η ηρωίδα πρέπει να βρει τρόπο να σπάσει αυτή την φρκτή αλυσίδα, αλλιώς θα γίνει η ίδια το επόμενο θύμα.
Ωστόσο, εκτός του "ξαναζεσταμένου φαγητού" βεβαίως, δεν βρήκα και πολύ πρωτότυπο το σενάριο, το οποίο φυσικά βασίζεται στον τρόμο που προκαλούν σε δεκάδες γιαπωνέζικα φιλμ τα κλασικά (νεκρά συνήθως) κορίτσια που αναδύονται από διάφορα μέρη με τα λευκά τους φορέματα και τα μακριά, κατάμαυρα μαλλιά που τους κρύβουν το πρόσωπο. Η εικόνα προκαλεί βεβαίως σχεδόν πάντοτε ρίγη τρόμου, όταν την δεις όμως πολλές φορές δεν νομίζω ότι μπορεί πλέον να σε πολυτρομάξει (όχι ιδιαίτερα τουλάχιστον).
Η αφήγηση στο συγκεκριμένο φιλμ δεν είναι γραμμική, αλλά πάει μπρος - πίσω στον χρόνο δένοντας τα κομμάτια της ιστορίας. Και μάλιστα αφηγείται τρεις διαφορετικές ιστορίες (η πρώτη τρία χρόνια πριν τα γεγονότα που παρακολουθούμε), πάει από τη μία στην άλλη και γι' αυτό μπορεί ίσως να μπερδέψει τον θεατή. Σίγουρα δεν βασίζεται σε σπλάτερ στοιχεία (αυτό το θεωρώ θετικό), δεν μπορώ να πω όμως ότι μου άρεσε ιδιαίτερα. ΟΚ, το κακοπεθαμένιο πνεύμα κυνηγά αιωνίως τα θύματά του, κάποια "μπου" υπάρχουν - και κάποια ατμόσφαιρα βεβαίως - και μέχρις εκεί. Πόσες φορές πρέπει να δούμε παρόμοια πράγματα;
Η ταινία πάντως έκανε αρκετή επιτυχία στις ΗΠΑ, ο Shimizu γύρισε το αναπόφευκτο αμερικάνικο νο 2 (προϋπήρχε και γιαπωνέζικο νο 2) και μετά από μία - δύο άλλες αγγλόφωνες ταινίες επέστρεψε στην πατρίδα του όπου εξακολουθεί να γυρίζει μάλλον μέτρια φιλμ κυρίως τρόμου.