ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ ΣΤΟ ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ (ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ)

Πόσες φορές έχουμε δει στο σινεμά το θέμα των δύο αταίριαστων χαρακτήρων που αναγκάζονται να συνυπάρξουν και αρχικά αντιπαθούν ο ένας τον άλλον, στη συνέχεια όμως... Συνήθως το θέμα δίνεται κωμικά. Κι όμως, η πολυχρησιμοποιημένη αυτή ιδέα φαίνεται ότι δεν έχει καθόλου εξαντληθεί. Απόδειξη το "Manchester by the Sea" (Μια πόλη δίπλα στη Θάλασσα) που γύρισε το 2016 ο Kenneth Lonergan. Αυτή τη φορά ο σκηνοθέτης διαχειρίζεται την παραπάνω κατάσταση ως δράμα, και μάλιστα αρκετά βαρύ.

Όταν ο μεγαλύτερος αδελφός πεθαίνει ξαφνικά, ο μοναχικός, ακοινώνητος και "παρατημένος" Λι μαθαίνει έκπληκτος την επιθυμία του νεκρού αδελφού να γίνει κηδεμόνας (ο Λι ) του 16χρονου γιου του (η μητέρα έχει φύγει προ πολλού και ζει αλκοολική άγνωστο πού). Η συνύπαρξη των δύο εντελώς διαφορετικών ενδιαφερόντων και χαρακτήρων ανθρώπων είναι δύσκολη και συχνά προβληματική. Σιγά - σιγά, με διαρκή flashback μαθαίνουμε το παρελθόν του Λι, το γιατί είναι όπως είναι, αλλά και άλλες ιστορίες από παλιά...

Δυνατό δράμα, αρκετά βαρύ όπως είπαμε στην αρχή, ξεδιπλώνει και μελετά τους χαρακτήρες των ηρώων του και διαθέτει μια άμεση καθημερινότητα και αληθοφάνεια που σπάνια συναντάμε στο αμερικάνικο σινεμά (περισσότερο τον βρετανικό "τρόπο" μου θύμισε, αν και η σκηνοθεσία δεν είναι τόσο "γυμνή" και ντοκιμαντερίστικη όπως σε πολλά αντίστοιχα βρετανικά φιλμ της σχολής του Λόουτς, αλλά διαθέτει αρκετά "κόλπα" - για καλό το λέω). Έτσι έχουμε να κάνουμε με συνδυασμό καθημερινότητας μεν, η οποία όμως κρύβει πίσω της πραγματικά τραγικές καταστάσεις. Ο Κέισι Άφλεκ αποδεικνύει για μια ακόμα φορά ότι είναι εξαιρετικός ηθοποιός (κέρδισε και το Όσκαρ άλλωστε) και γενικά νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με μια πολύ καλή (και τελικά μάλλον αισιόδοξη) δραματική και συχνά συγκινητική ταινία, που μελετά τα θέματα της απώλειας και του πένθους, αλλά και τις αμοιβαίες υποχωρήσεις που χρειάζονται εκατέρωθεν για να συνυπάρξουν οι άνθρωποι. Μόνη μου αντίρρηση η πολύ μεγάλη (κατά τη γνώμη μου) διάρκεια.