ΜΕΛΟΔΡΑΜΑΤΙΚΗ "JULIETA"

Το 2016, και μετά το διάλειμμα της σαχλής κατά τη γνώμη μου κωμωδίας "Δεν Κρατιέμαι", ο Pedro Almodovar επιστρέφει στη φόρμα του μελοδράματος, που τόσο καλά ξέρει να χειρίζεται, με την δραματική "Julieta".
Μια 55άρα πετυχημένη γυναίκα, που ετοιμάζεται να μετακομίσει από τη Μαδρίτη στη Βαρκελόνη με τον φίλο της, αλλάζει γνώμη όταν συναντά στο δρόμο μια παιδική φίλη της κόρης της, από την οποία μαθαίνει ότι η κόρη ζει και μάλιστα έχει οικογένεια και τρία παιδιά. Βλέπετε, έχει πολλά χρόνια να μάθει οτιδήποτε για κείνη, ακόμα και για αν και πού ζει ή αν πέθανε. Με ένα flash back διαρκείας, με αφορμή το γράμμα που αποφασίζει να της γράψει, μαθαίνουμε τι συνέβει στο παρελθόν στη νεαρή τότε Julieta. Πώς γνώρισε τον άντρα της μια νύχτα σ' ένα τρένο και κάτω από ποιες συνθήκες έφτασε να μην έχει καμία απολύτως επαφή με την αγαπημένη της κόρη.
Φυσικά πρόκειται για μια συγκινητική ιστορία, στην οποία το συναίσθημα έχει τον πρώτο λόγο. Η σχέση μάνας - κόρης κυριαρχεί (συχνό θέμα άλλωστε η μητέρα στο έργο του Almodovar), κρυμένα μυστικά αποκαλύπτονται στην πορεία, σχέσεις οριμάζουν ή καταρρέουν, το ερωτικό πάθος όπως πάντα υπάρχει κι αυτό, οι γυναίκες έχουν φυσικά τον πρώτο λόγο και, τελικά, είναι πιθανόν και να σας ξεφύγει ένα δάκρυ. Ο σκηνοθέτης είναι βέβαια εξαιρετικός σ' αυτό που κάνει. Ωστόσο εδώ νομίζω ότι λείπει ένα βασικό στοιχείο της δουλειάς του: Το κωμικό. Ή μάλλον όχι ακριβώς κωμικό. Αυτό που συχνά συμβαίνει με τις ταινίες του είναι ότι ναι μεν είναι συνηθως μελοδράματα, αλλά όσα συμβαίνουν είναι τόσο τραβηγμένα, τόσο overdose, που, σε συνδυασμό με τα έντονα χρώματα (σε βαθμό κιτς) που φορτώνουν ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα, φτάνουν να βγάλουν ακόμα και γέλιο μέσα στο τόσο δράμα. Στην "Julieta" αυτό δεν υπάρχει. Δεν χαμογελάς με τις αλμοδοβαρικές ακρότητες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με καθαρό μελόδραμα, αυστηρό, συγκινητικό, συγκρατημένο. Εδώ μπορείς μόνο να συγκινηθείς καθώς οι εσωτερικές πληγές μιας σε πρώτη όψη ευτυχισμένης γυναίκας αποκαλύπτονται βαθμιαία.
Για όλα αυτά το φιλμ, ενώ αντικειμενικά νομίζω ότι είναι καλό, κάπως με απογοήτευσε. Όχι αυτό καθ' εαυτό, αλλά ως αλμοδοβαρική ταινία. Βρήκα μεν πολλούς συνήθεις προβληματισμούς του δημιουργού, δεν βρήκα όμως αυτό το στοιχειο που τον κάνει τόσο ιδιαίτερο. Αυτό όμως είναι προσωπικό. Αν σας αρέσουν τα βαριά δράματα και θελετε να συγκινηθείτε από μια ευαίσθητη ιστορία απώλειας (πολλαπλής ουσιαστικά) σας το συνιστώ.