ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΔΡΑΜΑΤΙΚΑ ΠΑΡΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΑ "7 ΛΕΠΤΑ ΜΕΤΑ ΤΑ ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ"

Ο ισπανός Juan Antonio Bayona έχει φαίνεται για τα καλά μπει στο χώρο του αγγλόφωνου, αμερικανο-κάτι-άλλο κινηματογράφου. Μετά το πολύ καλό ισπανικό "Ορφανοτροφείο" έκανε το "The Impossible", ενώ το 2016 μεταφέρει στην οθόνη το εφηβικό μπεστ σέλερ του Πάτρικ Νες "A Monster Calls" ("7 Λεπτά μετά τα Μεσάνυχτα" στην Ελλάδα).
Ένα 12χρονο αγόρι ζει δυστυχισμένα, καθώς η νεαρή, χωρισμένη μητέρα του πάσχει από ανίατη ασθένεια, η γιαγιά του είναι αυταρχιή και καταπιεστική, ενώ στο σχολείο αποτελεί μόνιμο θύμα μπούλινγκ από μια ομάδα συμμαθητών του. Μια νύχτα δέχεται την επίσκεψη ενος τέρατος με τη μορφή ενός γιγάντιου κινούμενου δέντρου. Το τέρας, στις διαδοχικές του επισκέψεις, θα του αφηγηθεί τρείς συμβολικές ιστορίες και θα απαιτήσει από τον μικρό να πει μία δική του, που περιλαμβάνει την απόλυτη αλήθεια για το πώς νοιώθει.
Η ταινία είναι βέβαια ταινία φαντασίας, εντυπωσιακή μάλιστα σε κάποιες εικόνες της. Διαθέτει μάλιστα και κάποια σκοτεινή ατμόσφαιρα, στην αρχή κυρίως. Ωστόσο είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι το βάρος πέφτει όχι τόσο στο φανταστικό ή στον τρόμο, αλλά στο δράμα.  Και μάλιστα βαρύ δράμα. Κυρίως στις σχέσεις του παιδιού με τη μητέρα του, στα πιο βαθιά και κρυφά συναισθήματα που αυτό τρέφει για εκείνη. Το ψυχαναλυτικό στοιχείο υπάρχει έντονο και όλα μοιάζουν να λύνονται (κάπως αφελώς κατά τη γνώμη μου) όταν βγάλουμε στο φως τις αλήθειες που κρύβουμε μέσα μας (συχνά τις κρύβουμε κι από τον ίδιο μας τον εαυτό). Τελικά έχουμε να κάνουμε με ένα ψυχολογικό δράμα που "κρύβεται" κάτω από το φανταστικό στοιχείο.
Οι εικόνες ισοροπούν ανάμεσα στον καθημερινό ρεαλισμό και την γοτθική ατμόσφαιρα του φανταστικού, κι αυτή η "αταίριαστη" ισοροπία δίνει μια ιδιαιτερότητα στο φιλμ. Οι ιστορίες που αφηγείται το τέρας "εικονογραφούνται" με όμορφο εικαστικά animation, που ταιριάζει με τις εικόνες που ζωγραφίζει το παιδί. Αυτό το πάντρεμα κινηματογραφικής εικόνας και animation εξασφαλίζει άλλη μια ιδιαιτερότητα. Ωστόσο συνολικά δεν μπορώ να πω ότι η ταινία με ενθουσίασε. Είναι ευαίσθητη και όμορφη αισθητικά, αλλά το πολύ δράμα και η κάπως απογοητευτική λύση μάλλον με κούρασαν. Πάντωςπαραμένει μια αρκετά ιδιαίτερη ταινία.
Τελικά νομίζω ότι από τα τρία προτιμώ το πρώτο φιλμ του Bayona, το "Ορφανοτροφείο".