ΤΟ "CAFE SOCIETY" ΚΑΙ Ο ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΟΣ WOODY ALLEN

Εντάξει, τα έχουμε πει χίλιες φορές και θα τα ξαναπούμε, κουράζοντάς σας φοβάμαι: Ο Woody Allen είναι πλέον 81 χρονών, διατηρεί τη φινέτσα του και είναι πάντοτε υπερπαραγωγικός: Κάνει εδώ και χρόνια από μία ταινία τον χρόνο. Τα τελευταία μάλιστα χρόνια έχει ένα τακτικό ραντεβού με το ελληνικό κοινό κάθε Σεπτέμβριο περίπου. Πιστός λοιπόν στο ραντεβού αυτό και το 2016, μας παρουσιάζει το "Cafe Society", που είναι μια γλυκόπικρη κομεντί της δεκαετίας του 30.
Τότε ο νεαρός και άβγαλτος νεοϋορκέζος Μπόμπι (εβραίος φυσικά), θα πάει στο Χόλιγουντ, όπου ο θείος του είναι πολυάσχολος μεγαλοπαραγωγός. Εκεί θα μπει για τα καλά στην κινηματογραφική βιομηχανία, ταυτόχρονα όμως θα ερωτευτεί τη νεαρή γραμματέα του θείου. Εκείνη όμως σύντομα θα του ομολογήσει ότι τα έχει με έναν παντρεμένο και μια σειρά από μπερδέματα θα ξεκινήσει. Στην άλλη πλευρά της Αμερικής ωστόσο ένας άλλος θείος είναι "διακεκριμένος" γκάνγκστερ και, με όχι και τόσο καθαρό χρήμα, θα ξεκινήσει ένα πολύ πετυχημένο εστιατόριο.
Στο "Cafe Society" υπάρχει κάπως λιγότερο χιούμορ από όσο σε άλλες ταινίες του ακούραστου δημιουργού. Το βάρος πέφετι στις αισθηματικές καταστάσεις. Όχι βέβαια ότι λείπουν οι σπιρτόζικες ατάκες και τα αστεία σημεία (αλοίμονο, σε φιλμ του Woody Allen βρισκόμαστε). Ο οποίος βεβαίως βρίσκει την ευκαιρία και πάλι να περιγράψει τις αγαπημένες του παλιές δεκετίες (εδώ, όπως είπαμε τα 30ς) και να πλμμυρίσει την ταινία με τζαζ της εποχής που τόσο λατρεύει. Ταυτόχρονα κάνει ένα σχόλιο πάνω στον χαμένο ρομαντισμό της νιότης και την "προσγείωση" στην αληθινή ζωή με τους αμείλικτους και αναπόφευκτους συμβιβασμούς της. Αλλά και να περιγράψει γραφικά και επίτηδες απλοϊκά μια "διχασμένη" Αμερική : Στην ανατολική ακτή, στη Νέα Υόρκη, οι γκάνγκστερς. Στη δυτική ακτή, στο Λος Άντζελες, η βιομηχανία του σινεμά και των ονειρων. Η πρώτη είναι βίαιη, άγρια, η άλλη απλώς ψεύτικη, πλαστή και υποκριτική. Αμφότερες λατρεύουν το χρήμα.
Εντύπωση προκαλεί η εξαιρετική φωτογραφία του μεγάλου Βιτόριο Στοράρο, ο οποίος φτιάχνει μια "καθαρή", πλούσια σε χρώματα εικόνα, τόσο καθαρή ώστε να τονίζεται το νοσταλγικό, αλλά και το "ψεύτικο" στοιχείο της. Τα πάντα είναι (ηθελημένα βέβαια) σαν καρτ ποστάλ.
Φυσικά δεν είναι από τις μεγάλες ταινίες του Allen (δεν περιμένουμε κάτι τέτοιο σε τέτοιες ηλικίες). Είναι όμως τρυφερή, ευχάριστη, με υπέροχη ατμόσφαιρα εποχής και βλέπεται, για πολλοστή φορά στο έργο του, ευχάριστα. Πόσοι το καταφέρνουν αυτό με τόση σταθερότητα και με 52 φιλμ πίσω τους; Πάντως, αν ήθελα να τη χαρακτηρίσω με μια μόνο λέξη θα διάλεγα τη λέξη "γλυκόπικρη".