Η "ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΛΥΚΩΝ" ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΛΙΓΟ ΑΠ' ΟΛΑ...

Το 2005 ο γάλλος Chris Nahon γυρίζει το "L' Empire des Loups" (Η Αυτοκρατορία των Λϋκων) με τον καλό Ζαν Ρενό σε βασικό ρόλο, μια ταινία που θέλει να είναι δράσης, με λίγο άγγιγμα φανταστικού, και τελικά, νομίζω, γίνεται κάτι λίγο απ' όλα και τίποτα απόλυτα καλό.
Μια γυναίκα αρχίζει ξαφνικά να έχει περίεργες διαλείψεις, σαν κάτι να μην είναι σωστό στην άνετη και τακτοποιημένη ζωή με τον σύζυγό της. Αρχίζει να αμφιβάλλει για τα πάντα, ακόμα και για το αν όλα αυτά είναι η πραγματικότητα ή... τι; Ταυτόχρονα ένας ντετέκτιβ προσπαθεί να συλλάβει έναν σίριαλ κίλερ που δολοφονεί τουρκάλες εργάτριες (μερικές παράνομες μετανάστριες). Θα ζητήσει τη βοήθεια ενός σκοτεινού πρώην αστυνομικού που έχει αποσυρθεί για όχι και τόσο κολακευτικούς για την καριέρα του λόγους και μαζί θα μπουν στα άδυτα της τουρκικής μαφίας στη Γαλλία. Κάποια στιγμή οι δύο αυτές φαινομενικά  άσχετες υποθέσεις θα αρχίσουν να δείχνουν ότι δεν είναι και τόσο άσχετες...
Το φιλμ ξεκινά με αρκετό ενδιαφέρον, σαν θρίλερ μυστηρίου με μάλλον πολύπλοκες πτυχές. Όσο όμως προχωρά αρχίζει να φορτώνεται όλο και περισσότερο, να μπαίνουν όλο και πιο πολλές ιστορίες και, σαν να μην έφταναν όλα, το όλο σκηνικό να βασίζεται, όπως αποδεικνύεται, σε μια απίθανη σύμπτωση. Στο μεταξύ το μυστήριο της αρχής αντικαθίσταται βαθμιαία με όλο και περισσότερη δράση και πυροβολισμούς και ξύλο και εκρήξεις και όλα τα σχετικά και, κερασάκι στην τούρτα, ανακατεύονται και οι γνωστοί Γκρίζοι Λύκοι, οι οποίοι είναι βεβαίως οι κακοί, μια εγκληματική οργάνωση, δίχως όμως την φασιστική πολιτική ταυτότητα που εχει στην πραγματικότητα η οργάνωση αυτή στην Τουρκία. Και μάλιστα σκιαγραφούνται σαν ένα είδος εγκληματικής μεν, σχεδόν μυστικιστικής δε σέχτας, της οποίας το όλο κλίμα θυμίζει την ιστορία του μεσαιωνικού "Γέρου του Βουνού". Η δράση θα καταλήξει στην ίδια την Τουρκία, το φιλμ όμως, κατά τη γνώμη μου πάντοτε, μέχρι  τότε θα έχει γίνει περίπου ανεκδιήγητο.
Συνολικά το βρήκα σεναρικά ανερμάτιστο, με όλο και περισσότερα και βαρύτερα και πιο απίθανα στοιχεία να μπλέκουν στην αρχικά ενδιαφέρουσα ιστορία και, τελικά, να γίνεται κάτι δίχως ίχνος ρεαλισμού, που, από ένα σημείο και μετά, μόνο χαμόγελα προκαλεί λόγω της ελάχιστης πειστικότητάς του. Και, τελειώνοντας, πώς πήγαν τόσο εύκολα τόσοι γάλλοι αστυνομικοί (ή ίσως και στρατιώτες;) στα βάθη της Τουρκίας;