Τρίτη, Δεκεμβρίου 02, 2014

ΑΦΟΠΛΙΣΤΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ ΣΕ "ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ"

Κάθε ταινία των Jean-Pierre και Luc Dardenne αποτελεί μια νέα κατάθεση σε έναν απόλυτο και λεπτομερή ρεαλισμό, με άμεση πολιτική ματιά και διερεύνηση καθημερινών προβλημάτων που κόβουν την ανάσα. Κι αυτό επειδή οι Dardenne συχνά διαπραγματεύονται τον ρεαλισμό τους σαν θρίλερ, θρίλερ της απόλυτης καθημερινότητας βεβαίως.
Έτσι και στο "Δύο Ημέρες, Μία Νύχτα" του 2014 μιλάνε για τα προβλήματα της εργατικης τάξης σε μια εποχή στυγνής κρίσης, δημιουργώντας όμως ένα καθηλωτικό σασπένς. Η ηρωίδα, παντρεμένη,  μητέρα δύο παιδιών και μόλις θεραπευμένη (περίπου) από κρίση κατάθλιψης, πληροφορείται Παρασκευή απόγευμα ότι θα απολυθεί, εκτός αν οι 16 συνάδελφοί της στη δουλειά δεχτούν να χάσουν το ετήσιο μπόνους τους των 1000 ευρώ. Οι τελευταίοι αποφασίζουν αρχικά να μην το χάσουν. Όταν όμως δίνεται η δυνατότητα να επαναληφτεί μυστικά η ψηφοφορία το πρωί της Δευτέρας, η ηρωίδα θα αποδυθεί σε έναν αγχωτικό αγώνα (παλεύοντας πάντα με τη κατάθλιψη) για να τους αλλάξει γνώμη, συναντώντας τους έναν - έναν το Σαββατοκύριακο.
Η Μαριόν Κοτιγιάρ είναι εξαιρετική στον βασικό ρόλο. Συγχρόνως, όπως είπαμε, η τόσο ωμά ρεαλιστική αυτή ταινία κατάφερε να με κρατήσει με το σασπένς που δημιουργεί, με την εκπληκτική προσοχή στη λεπτομέρεια και στα συναισθήματα των ηρώων, με την μέχρι τέλους αγωνία. Φυσικά βρισκόμαστε σε εργασιακό μεσαίωνα, προϊόν της κρισης και της αντεπίθεσης του καπιταλισμού στην πιο στυγνή μορφή του, και βέβαια ισχύει απόλυτα το "ο θάνατός σου η ζωή μου", καθώς κάθε είδος συλλογικότητας μοιάζει να έχει χαθεί. Οι επάνω μεταθέτουν τις ευθύνες και τις σκληρές αποφάσεις στους κάτω και "νίπτουν τα χέρια τους". Ωστόσο, ενώ όλα αυτά δείχνονται ξεκάθαρα, οι Dardenne δεν γίνονται ποτέ διδακτικοί. Απλώς καταγράφουν τα γεγονότα (με σασπένς, το είπα), δίχως όμως να περιφρονούν τα συναισθήματα και την προσωπικότητα του κάθε χαρακτήρα.
Έχω ξαναπεί ότι δεν είμαι φανατικός του απόλυτα ρεαλιστικού σινεμά. Πιστέψτε με όμως, οι βέλγοι αδελφοί το κάνουν με εξαιρετικό τρόπο!

Ετικέτες , ,

3 Comments:

Blogger argiris-cinefil said...

Όντως ο ρεαλισμός των Dardenne είναι τόσο αφοπλιστικός που θα μπορούσες να τις κατατάξεις στις κατηγορίες των θρίλερ. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις ταινίες του εξαιρετικού σκηνοθέτη Asghar Farhadi. Όσο για την ταινία Θα ήθελα ίσως μια πιο δυναμική ματιά των Dardenne όπου κρατούν τις ισορροπίες. Ωστόσο το φινάλε πιστεύω ότι ήταν ιδανικό και απέφυγε πολλά από τα κλισέ - SPOILER παρότι έχασε την δουλειά της βγήκε τελικά πιο δυνατή ύστερα από όλη αυτήν την επίπονη διαδικασία και φάνηκε, ύστερα από καιρό (λόγω της κατάθλιψή της), να πατάει για πρώτη φορά ξανά στα πόδια της. Κι αυτό πιστεύω ότι είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα.

Τώρα για τον εργασιακό μεσαίωνα που ζούμε τι να πεις, έρχονται και πολύ χειρότερα...

3/5: Καλή

Δεκεμβρίου 02, 2014 1:11 μ.μ.  
Blogger vandimir said...

Συμφωνώ με την κριτική σου

Δεκεμβρίου 02, 2014 5:15 μ.μ.  
Blogger asymbibastosa said...

Σε ταινίες που πραγματεύονται μείζονος σημασία κοινωνικά προβλήματα θεωρώ ότι είναι υποκριτικό και χυδαίο οι δημιουργοί και οι ηθοποιοί να παρίστανται σε εκδηλώσεις - βραβεύσεις, όπου η χλιδή ξεχειλίζει. Και οι αδελφοί Νταρντέν αυτό το κάνουν πολύ καλά...
Κάννες 2014

Μαΐου 23, 2015 2:25 μ.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker