ΧΙΟΝΑΤΗ Α ΛΑ ΙΣΠΑΝΙΚΑ

Να λοιπόν που ξαφνικά οι... βωβές ταινίες έγιναν μόδα. Το δρόμο άνοιξε το υπερεπιτυχημένο "The Artist" για να πάρουν τη σκυτάλη και άλλα φιλμ, ευτυχώς με εντελώς διαφορετική προσέγγιση, αισθητική και "υπόθεση". Ο ισπανός (νομίζω βάσκος, για να είμαι ακριβέστερος) Pablo Berger λοιπόν καταπιάνεται εν έτει 2012 με τον πασίγνωστο μύθο της Χιονάτης και των 7 Νάνων (άλλη μόδα κι αυτή μετά το 2010) και κάνει την "Blancanieves" (Χιονάτη). Την οποία αλλάζει με πολλούς και δημιουργικούς τρόπους, ενώ ταυτόχρονα, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, παραμένει πιστότατος στον αρχικό μύθο.
Κατ' αρχήν μεταφέρει την ιστορία στη δεκαετία του 20. Αυτό του δίνει την αφορμή για μια βουβή και ασπρόμαυρη ταινία. Δεύτερον αφαιρεί το "μαγικό", το φανταστικό στοιχείο, κάνοντάς την ρεαλιστική (όσο ρεαλιστική μπορεί να είναι μια τέτοια ιστορία). Πάντως η "μαγική" διάσταση δεν υπάρχει. Και, τρίτον, την μεταφέρει στην Ισπανία, και μάλιστα στην όμορφη Σεβίλη.
Ο μύθος λοιπόν ανανεώνεται, διασκευάζεται ριζικά και με φαντασία. Η μητέρα της Χιονάτης πεθαίνει στη γέννα, ο πατέρας, διάσημος ταυρομάχος, μένει ανάπηρος, οπότε η δεύτερη "κακιά" σύζυγός του βρίσκει την ευκαιρία να απομονώσει πλήρως τη μικρη Χιονάτη και, όταν αυτή πάει να κατοικήσει μαζί τους, να τη βασανίζει και να αποκρύπτει την ύπαρξή της από τον ανήμπορο πατέρα. Όσο για τους νάνους, είναι όντως επτά νάνοι, οι οποίοι είναι υποτίθεται διάσημοι στην Ισπανία καθώς περιφέρονται σ' αυτήν κάνοντας μια πλούσια παράσταση - παρωδία ταυρομαχίας. Και υπάρχουν φυσικά και πολλές άλλες έξυπνες παραλλαγές, ώστε τίποτα ουσιαστικά από την πρωτότυπη ιστορία να μην πάει χαμένο, τίποτα να μιην παραλειφτεί.
Η ιστορία λοιπόν μεταμορφώνεται έξυπνα σε δράμα, το οποίο διαθέτει και ρομαντισμό, πάθος και έρωτα, συγκίνηση, αλλά και έντονο σασπένς, που συχνά προκαλεί αγωνία στον θεατή. Σε κάποιες στιγμές μάλιστα ο σκηνοθέτης διαπραγματεύετει το φιλμ σαν ταινία τρόμου. Όσο για τον πρίγκηπα, μην τον περιμένετε σε λευκό άλογο. Ο πρίγκηπας ζει ανάμεσά μας και είναι κοινός θνητός. Διαθέτει επίσης (το φιλμ, όχι ο πρίγκηπας) και όμορφη, ασπρόμαυρη φωτογραφία, είναι διαρκώς πλημμυρισμένο από πολύ καλή, ισπανικού κλίματος επίσης, μουσική (θα με ενδιέφερε να έχω το σάουντρακ) και, βεβαίως όλο το φολκλόρ (με καλή έννοια το λέω) της Ισπανίας, τουτέστιν ταυρομαχίες, φλαμένκο, αρένες κλπ. Μιλά επίσης για θέματα όπως η ζήλεια, η εκδίκηση, η ματαιοδοξία, πάνω απ' όλα όμως μιλά για τη δύναμη του θεάματος (άρα και του σινεμά του ίδιου): Οι ταυρομαχία, το φλαμένκο σαν χορός και παράσταση, το τσίρκο είναι πανταχού παρόντα και κινούν τα νήματα της ιστορίας.
Άφησα τελευταίες τις πάμπολλες κινηματογραφικές αναφορές: Από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό στα "Freaks" του Μπράουνινγκ και από "Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων" στα ασπρόμαυρα χιτσκοκικά θρίλερ και τα παλιά χολιγουντιανά μελό, όλα βρίσκονται εδώ. Και μάλιστα με ωραία φωτογραφία και ευφάνταστη σκηνοθετική προσέγγιση. Αν προσθέσετε και το εξ ορισμού αξιοπερίεργο μια βουβής ταινίας το 2012, το όλο πράγμα είναι και ενδιαφέρον και, τουλάχιστον εμένα, με κράτησε από την αρχή ως το τέλος. Παραμύθι μεν, αλλά ενήλικο και με κάμποσα επίπεδα. Το συνιστώ.