"ΟΙ ΔΙΩΚΤΕΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ" ΩΣ ΠΑΡΩΔΙΑ ΓΚΑΝΓΚΣΤΕΡΙΚΟΥ ΦΙΛΜ

Αν θελετε μπορείτε να δείτε τους "Διώκτες του Εγκλήματος" (Gangster Squad, 2013) που γύρισε ο Ruben Fleischer. Προς θεού όμως, μην τολμήσετε να το πάρετε ούτε στιγμή στα σοβαρά. Ούτε λεπτό. Διότι τότε δεν θα προλαβαίνετε να ανακαλύπτετε χιλιοειδωμένα κλισέ, χιονοστιβάδα απιθανοτήτων, σενάριο γραμμένο στο πόδι, χαρακτήρες - καρικατούρες και θριάμβους πατροπαράδοτων οικογενειακών αξιών. Όλα αυτά να πέφτουν με ρυθμό πολυβόλου, όπως άλλωστε και οι άπειρες σφαίρες που πέφτουν στο φιλμ.
Πρόκειται για μια γκανγκστερική περιπέτεια που μας μεταφέρει στις δεκαετίες 40-50, όταν ο φριχτός αρχιγκάνγκστερ Μίκι Κοέν κυριαρχούσε ως βασιλιάς του εγκλήματος στο Λος Άντζελες. Λαδώνοντας πλήθος μπάτσων, σκοτώνοντας, τρομοκρατώντας τους πάντες, καταφέρνει να κάνει την πόλη ουσιαστικά δική του. Πρόκειται επίσης για αντιγραφή της ιδέας των "Αδιάφθορων" του Ντε Πάλμα, αφού ο σερίφης φτιάχνει μια άτυπη ομάδα από "καλούς μπάτσους" για να πολεμήσει τον γκάνγκστερ. Δεν υπάρχει επίσημη εξουσιοδότηση. Αν πεθάνουν κανείς δεν θα μάθει το γιατί. Αν θριαμβεύσουν κανείς δεν θα τους δώσει παράσημα. Η επίσημη αστυνομία δεν ξέρει τίποτα απολύτως. Έτσι η ετερόκλητη ομάδα αρχίζει τις δολιοφθορές στις επιχειρήσεις του Κοέν.
Η ταινία έχει βέβαια ρυθμό, προσπαθεί να είναι όσο γίνεται στιλάτη (πρόκειται για το απόλυτο "στιλ για το στιλ" άλλωστε), έχει και κάποιο χαβαλέ. Όχι, δεν είναι κωμωδία, το παίζει σοβαρή, όμως η πληθώρα απιθανοτήτων (με αποκορύφωμα την άνετη είσοδο και έξοδο της μισής ομάδας στη βίλα του γκάνγκστερ για να τοποθετήσουν κοριό, ενώ η βίλα φρουρείται ασφυκτικά) την κάνει ένα είδος παρωδίας του είδους. Μάλλον ηθελημένης, αφού θεωρώ ότι τα περισότερα από τα κλισέ επαναλαμβάνονται επίτηδες. Πιστεύω ότι πρόθεση των δημιουργών είναι να κάνουν μια απόλυτα καλτ ταινία, δίχως ίχνος αληθοφάνειας. Ως τέτοια ίσως και να μπορείτε να την απολαύσετε, ξεχνώντας οτιδήποτε άλλο. Αποκλειστικά ως τέτοια όμως. Διότι δεν μπορεί να θέλεις να κάνεις μια σύγχρονη ταινία με το μελόδραμα να πιάνει κόκκινο όταν σκοτώνεται ο μικρός λούστρος, φίλος του ενός μπάτσου, όταν ένας από τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές τα φτιάχνει με την γκόμενα του φοβερού γκάνγκστερ, όταν οι σφαίρες πέφτουν σαν χαλάζι και βρίσκουν σχεδόν μέχρι το τέλος στόχο μόνο όταν αυτός είναι "κακός", όταν πασχίζεις να βάλεις έξυπνες ατάκες στο στιλ του νουάρ κλπ. κλπ. και να τα παίρνεις όλα αυτά στα σοβαρά. Και το αποκορύφωμα; Το άκρο άωτον της καρικατούρας στον χαρακτήρα του αρχιγκάνκστερ, που ερμηνεύει ο Σον Πεν, ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, θυμίζει (όταν φορά καπέλο ιδιαίτερα) τον... Φρέντι Κρούγκερ!
Τέλος πάντων, ξεχάστε κάθε σοβαρότητα, κάθε στοιχειώδη αληθοφάνεια, και, αν πάτε, πηγαίνετε να "απολαλύσετε" δυο ώρες απενοχοποιημένης δράσης. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει υποφερτή μια τέτοια ταινία. Πάντως, παρά τις σαφείς προθέσεις δημιουργίας ενός καλτ, πολύ αμφιβάλλω αν θα το πετύχει...
ΥΓ: Το αστείο σ΄όλη αυτή τη στιλάτη σωρεία κλισέ είναι ότι βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Ο Κοέν είναι υπαρκτό πρόσωπο και όντως, μέχρι την πτώση του, κυριάρχησε στο Λος Άντζελες.