ABSOLUTE BEGINNERS: ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ "WEST SIDE STORY"...

Το "Absolute Beginners" (1986) θα ήθελε πολύ να είναι το West Side Story της γενιάς του. Ακριβώς έτσι διαφημίστηκε άλλωστε. Γυρίστηκε εξ άλλου από έναν «ειδικό» της ποπ μουσικής και της ποπ κουλτούρας εν γένει, τον Julien Temple. Νομίζω όμως ότι αποτυγχάνει πλήρως στο στόχο του.
Πρόκειται βεβαίως για ένα ποπ μιούζικαλ. Διαδραματίζεται στο Λονδίνο το καλοκαίρι του 1958 και καταπιάνεται με ένα ενδιαφέρον θέμα: Την πρώτη «επανάσταση» της νέας γενιάς, των εφήβων δηλαδή ή των τινέιτζερς γενικότερα, ενάντια στο κατεστημένο των προηγούμενων γενεών. Επανάσταση βεβαίως που δεν γίνεται με πολιτικούς όρους ή διεκδικήσεις, αλλά μέσα από την καθημερινότητα: Αυτό που θέλουν οι νέοι της εποχής είναι ένας ολότελα διαφορετικός τρόπος ζωής απ’ αυτόν των γονιών τους. Κατά τον Temple (το λέει άλλωστε καθαρά και επιγραμματικά στο ξεκίνημα της ταινίας) αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά τότε, στα τέλη δηλαδή του ’50 (θα γιγαντωνόταν, ως γνωστόν, στα ‘60ς). Τότε λοιπόν – κατά την ταινία πάντα – «ήταν η πρώτη φορά που οι νέοι γούσταραν τη ζωή τους, η οποία μέχρι τότε ήταν μίζερη και γκρίζα και ουσιαστικά σε τίποτα δεν διέφερε από αυτή των πατεράδων τους". Η νεανική «επανάσταση» γίνεται μέσα από τον έρωτα, το σεξ, τη μουσική (τζαζ και το νεογέννητο τότε ροκ εντ ρολ), το ξενύχτι, τις παρέες, το αλκοόλ ή το χασίς. Η ζωή γίνεται γλυκιά, ενώ αυτή της προηγούμενης γενιάς παραμένει βαρετή και άχρωμη (μιλάμε άλλωστε για τη Βρετανία, η οποία διαθέτει ένα πολύ δικό της και χαρακτηριστικό είδος καθημερινής μιζέριας, που δεν μοιάζει με κανένα άλλο).
Ταυτόχρονα όμως με την ηδονή έρχεται και η παρακμή. Η οποία εντοπίζεται στην αδίστακτη εκμετάλλευση του φαινομένου από το σύστημα, το οποίο παραδόξως προωθεί την "σκανδαλώδη" συμπεριφορά της νεολαίας, βγάζει λεφτά απ’ αυτήν και τελικά, όπως συμβαίνει συνήθως, ενσωματώνει το φαινόμενο δίχως ουσιαστικά το ίδιο το σύστημα να αλλάξει (στο μεταξύ έχει ξεζουμίσει με κάθε τρόπο τους πιτσιρικάδες σταρ-για-ένα-φεγγάρι που το ίδιο δημιουργεί). Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται συχνά, το σύστημα «αγοράζει» τους νέους.
Αυτή είναι η «στιγμή» που προσπαθεί να πιάσει και να σκιαγραφήσει ο Τεμπλ. Ωστόσο πολλά δεν μου πάνε καλά. Οι ηθοποιίες μου φαίνονται μη επαρκείς (γιατί είναι σα να μιλάν ντουμπλαρισμένα;), ενώ οι χορογραφίες φαντάζουν (στα μάτια μου τουλάχιστον) ξενέρωτες, όταν μάλιστα μπαίνουν σε εξαιρετικά σοβαρές στιγμές του φιλμ… Γενικά μου έμεινε μια αίσθηση απογοήτευσης και ανεκπλήρωτου. Όχι, δεν φτάνει σε καμιά περίπτωση το πρότυπό του, στο οποίο, με τα ίδια περίπου υλικά, η χημεία επιτυγχανόταν πολύ περισσότερο.
Μένουν για το τέλος μερικά συν: Πρώτα – πρώτα θα μπορούσε να θεωρηθεί για κάποιους καλτ και μόνο για το σάουντρακ, αλλά και τους μουσικούς που παίρνουν μέρος σαν ηθοποιοί τραγουδώντας κιόλας, με επικεφαλής τους David Bowie (δικό του και το ομότιτλο γνωστό σουξέ), τη νεαρή τότε Sade και τον μεγάλο Ray Davies των Kinks. Το δεύτερο θετικό είναι η απόπειρα ένταξης του πολιτικού στοιχείου στο όλο νεανικό – ποπ σκηνικό (μια αίσθηση ποπ που επιτείνεται από τα επίτηδες «ψεύτικα» στουντιακά περιβάλλοντα όπου διαδραματίζεται το φιλμ και τους μη ρεαλιστικούς, εμφανώς φτιαχτούς φωτισμούς). Δείχνεται έτσι ξεκάθαρα η άνοδος του φασισμού και διάφορων νεοναζιστικών, ρατσιστικών ομάδων ανεγκέφαλων φανατικών, που αποτελούν και τους "κακούς" της ταινίας και οι οποίοι χρησιμοποιούνται σαν τσιράκια του βρώμικου συστήματος, βοηθώντας το στις (αποκλειστικά) οικονομικές βλέψεις του. Είναι εφιαλτικό το πόσο επίκαιρο φαντάζει το στοιχείο αυτό στις μέρες μας, όταν περιστοιχιζόμαστε για μια ακόμα φορά από ηλίθιους εγκληματίες του είδους.
 Εντάξει, καλά αυτά, αλλά όπως σας είπα συνολικά "δεν θα πάρω". Πλάκα εχει να το δει κανείς ως κάτι περίεργο και εκκεντρικό, όχι όμως (κατά τη γνώμη μου) και καλό.