ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΤΥΠΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΗΘΙΖΟΥΝ ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...

Το "Some Guy Who Kills People" του Jack Perez είναι μια κωμωδία τρόμου του 2011. Για να είμαστε ακριβείς, συνδυάζει την ιστορία ενός σίριαλ κίλερ, περιέχοντας και κάποιες σκηνές "αστείου" σπλάτερ μάλιστα, το χιούμορ και μια αρκετή δόση τρυφερότητας.
Ο ήρωας έχει βγει από ψυχιατρείο λόγω κατάθλιψης, δουλεύει σε παγωτατζίδικο (κάνοντας και κάποιες γελοίες δουλειές), ζει με τη μητέρα του, που μάλλον τον περιφρονεί και δεν χάνει ευκαιρία να του την πει, και κάνει κόμικς τα οποία δεν δείχνει σε κανέναν και στα οποία δολοφονεί αλύπητα κάποιους συνομήλικούς του από την πόλη που στο παρελθόν... Κάπου εκεί οι τύποι αυτοί αρχίζουν να δολοφονούνται στ' αλήθεια με φριχτούς τρόπους, ενώ από το πουθενά εμφανίζεται και η μικρή του κόρη για να περιπλέξει (συναισθηματικά κυρίως) τα πράγματα.
Βρήκα την ταινία, που είναι μικρή, ανεξάρτητη παραγωγή, διασκεδαστικότατη και, όπως είπα, και τρυφερή συγχρόνως. Περιέχει μάλιστα ορισμένες εξαιρετικές ατάκες, που προκαλούν άμεσο γέλιο. Η μικρή κόρη κλέβει σαν ηθοποιός την παράσταση, ενώ όλα τα λεφτά είναι ο ηλικιωμένος σερίφης, που ποτέ δεν είσαι σίγουρος αν είναι εντελώς ηλίθιος ή πολύ έξυπνος. Γενικά σε κάποια σημεία μου θύμισε το χιούμορ των Κοέν. Φυσικά η παρωδία ταινιών με σίριαλ κίλερς είναι προφανής, αλλά, όπως είπα, εκτός της πλάκας υπάρχει και η ανθρώπινη διάσταση, καθώς έχει ενδιαφέρον και η ψυχολογία του ήρωα, που είναι χαριτωμένος και συμπαθητικός μέσα στην αδεξιότητα και τη μοναξιά του. Τέλος, αν θέλετε να το προσθέσετε αυτό στα στοιχεία του φιλμ, σημειώστε και την ανατροπή που περιέχει, για τηνη οποία φυσικά δεν θα σας πω τίποτα. Το παράξενο για μια τέτοια ταινία - παρωδία είναι ότι, τελικά, σε μένα τουλάχιστον, άφησε μια γλυκειά αίσθηση.
Συμπαθέστατη λοιπόν κατά τη γνώμη μου "μικρή" ταινία, απ' αυτές που σκάνε κάθε τόσο στο χώρο του όχι-μπλογκμπάστερ αμερικάνικου σινεμά και μας κάνουν να τον συμπαθούμε (ακόμα). Μακάρι οι περισσότερες ταινίες του χώρου αυτού να ήταν τόσο συμπαθητικές - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρόκειται για μεγάλο φιλμ, σίγουρα όμως πρόκειται για απολαυστικό. Το λέω επειδή τα αρκετά τελευταία χρόνια το ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά μας απογοητεύει συχνά, οπότε μια δόση φρεσκάδας είναι πάντα ευπρόσδεκτη.