ΠΩΣ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΕΤΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ 1000000 ΔΟΛΑΡΙΑ

Δεν κουράζομαι να επαναλαμβάνω κάποια πράγματα: Υπάρχει σινεμά που ούτε σχολιάζει τα γεγονότα, ούτε πολιτικό, φιλοσοφικό ή ψυχολογικό βάθος διαθέτει, ούτε καυτηριάζει αρνητικές καταστάσεις. Είναι απλώς διασκεδαστικό σινεμά, με μοναδικό στόχο την ψυχαγωγία του θεατή. Και αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο για το σινεμά, αλλά και για όλες ανεξαρτήτως τις τέχνες. Το θέμα είναι ότι και σ’ αυτόν τον «αβαθή» χώρο υπάρχουν σκουπίδια και αριστουργήματα (όπως και σε κάθε είδος άλλωστε, ακόμα και στο πορνό). Η ρομαντική κομεντί, είδος που άνθισε και (δυστυχώς) ανθεί ακόμα στο Χολιγουντ, παρά το ότι συγκεντρώνει την περιφρόνηση πολλών, διαθέτει κι από τα δύο. Όταν μάλιστα έχεις να κάνεις με τον μεγάλο William Wyler (1902–1981) , από τους χαρακτηριστικότερους σκηνοθέτες του Χόλιγουντ, ο οποίος καλλιέργησε αρκετά το είδος, τα αποτελέσματα είναι σχεδόν πάντοτε, αν μη τι άλλο, διασκεδαστικότατα.
Αυτό συμβαίνει κατά τη γνώμη μου και στο «Πώς να Κλέψετε Ένα Εκατομμύριο Δολάρια» του 1966, που είναι μια από τις τελευταίες ταινίες του και διαθέτει το φοβερό δίδυμο Όντρεϊ Χέπμπορν – Πίτερ Ο’Τουλ, αλλά και τον Ελάι Γουάλας, για να μην παραλείψουμε έναν σημαντικό δευτεραγωνιστή. Το οποίο, επί πλέον, έχει και το στοιχείο της ιδιοφυούς ληστείας, βασισμένης στην «ανθρώπινη ψυχολογία», που δημιουργεί καλοδεχούμενο σασπένς, ενώ στο σενάριο εμπλέκεται και το στοιχείο της πλαστογράφησης αριστουργηματικών έργων τέχνης και κάποια σχόλια πάνω στο νόημα του «γνήσιου» ή του «πλαστού» έργου (γιατί το γνήσιο είναι σημαντικότερο όταν το πλαστό είναι πραγματικά άψογο;). Το χιούμορ λοιπόν, το απαραίτητο κοσμοπολίτικο στοιχείο, ο ρομαντικός έρωτας (προφανώς) και η διασκεδαστική παρανομία – που δεν διστάζει να αντιμετωπίσει με ελαφρότητα την κλοπή ενός πολύτιμου γλυπτού από ένα μεγάλο μουσείο – αναμιγνύονται εδώ με σοφό τρόπο και άψογη ισορροπία για να επιτύχουν το απόλυτο ζητούμενο σ’ αυτά τα φιλμ: Την διασκέδαση.
«Μα δεν μπορούν να συμβούν στην πραγματικότητα αυτά τα πράγματα», θα πείτε. Προφανώς. Αν πιστεύετε ότι είναι εφικτές τέτοιες καταστάσεις, καλύτερα να καταφύγετε στον ψυχολόγο σας ή να ξαναμετρήσετε το IQ σας. Αλλά αυτό είναι δεδομένο. Μήπως μπορεί να συμβεί δηλαδή το ένα εκατοστό των κατορθωμάτων του Τζέιμς Μποντ ή του Ιντιάνα Τζόουνς; Μειώνει όμως αυτό την ψυχαγωγική διάσταση κάποιων τουλάχιστον από τις ταινίες των σειρών αυτών (και πλήθος άλλων φυσικά); Μεγάλο μέρος πάντως της γοητείας του συγκεκριμένου φιλμ – εκτός της σκηνοθετικής μαστοριάς του Γουάιλερ - οφείλεται ακριβώς στην αφέλεια, στην αθωότητα με την οποία αντιμετωπίζονται τα πάντα, αθωότητα που, ακόμα και από το παραμυθογόνο Χόλιγουντ έχει εκλείψει σήμερα, κάνοντάς το συνήθως να καταφεύγει σε χοντράδες για να μας «διασκεδάσει». Καταλαβαίνετε ότι μπορώ να αντιληφτώ πώς διασκεδάζει κανείς με την κενή «σοβαρού» περιεχομένου ταινία που σχολιάζουμε, δεν αντιλαμβάνομαι όμως πώς μπορεί κανείς να το κάνει με το 28ο «Meet the Parents”. Δεν είναι μόνο το ότι δεν πρόκειται καν για το νο 1, το πρωτότυπο τέλος πάντων. Είναι και η διαφορά κομψότητας, που είναι συντριπτική υπέρ κάποιων παλιότερων φιλμ.
Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό – απαραιτήτως πιστεύω – μπορείτε άφοβα να απολαύσετε ένα καλοκαιρινό βράδυ σε θερινό, εν μέσω φινέτσας, χιούμορ, ρομαντισμού, ληστειών και, κυρίως, άφθονων κλασικών έργων τέχνης. Δεν νομίζω ότι θα πλήξετε. Πρόκειται γι’ αυτό που λέμε «παλιό καλό Χόλιγουντ».