Ο ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΘΕΙΟΣ ΜΠΟΥΝΜΙ

Σας έχει συμβεί ποτέ να βρείτε ενδιαφέρουσα, ακόμα και γοητευτική, μια ταινία από την οποία ελάχιστα καταλάβατε; Μια από τις ελάχιστες φορές που μου έχει συμβεί λοιπόν κάτι τέτοιο είναι με το ταϊλανδέζικο φιλμ του δυσκολοπρόφερτου Apichatpong Weerasethakul "Ο θείος Μπούνμι θυμάται τις προηγούμενες ζωές του" (2010). Ο οποίος θείος μάλιστα έρχεται με το πρώτο βραβείο από τις Κάννες!
Γιατί βρήκα την ταινία γοητευτική; Ίσως ακριβώς λόγω της παραδοξότητάς της. Και βέβαια για την έντονη ονειρική της διάσταση και εξ αιτίας μερικών πολύ όμορφων εικόνων και σκηνών. Όσο για το νόημά της... Ο ετοιμοθάνατος ηλικιωμένος κύριος Μπούνμι, όπως και όσοι βρίσκονται μαζί του, συναντούν και συνομιλούν με άνεση, σα να μη συνβαίνει τίποτα, την πεθαμένη σύζυγό του και τον χαμένο γιο του που επιστρέφει μεταμορφωμέος σε μεγάλο πίθηκο με κατακόκκινα, φωτεινά μάτια, ενώ η ζούγκλα γύρω από το σπίτι βρίθει από παρόμοια πλάσματα. Κάποια στιγμή όλοι μαζί πηγαίνουν μέσα στη νύχτα - άγνωστο γιατί, εκτός από έναν προφανή παραλληλισμό με τη μήτρα στην οποία επιστρέφουμε - σε μια βαθιά σπηλιά με σταλακτίτες και πετράδια στους τοίχους. Στο μέσον του φιλμ υπάρχει μια όμορφη, άσχετη τουλάχιστον σύμφωνα με τη δική μου αντίληψη και ακατανόητη όσον αφορά το νόημά της, σκηνή με τον μύθο μιας πριγκήπισας που συνευρίσκεται με ένα γατόψαρο. Και στο τέλος... αυτό κι αν μου φάνηκε ξεκάρφωτο, υπάρχει μια πολύ μεγάλη σκηνή με ένα μοναχό τον οποίο πρώτη φορά βλέπουμε.
Σίγουρα όλη η ταινία και τα τεκταινόμενα σ' αυτήν έχουν να κάνουν με τον βουδισμό και τα πιστεύω του, μάλλον με τη μορφή παραβολής. Έχουν να κάνουν με την μετεμψύχωση, βαθιά ριζωμένη πίστη στη θρησκεία αυτή, αλλά και με τη γενική του πίστη ότι τα πάντα στη ζωή, γήινα και επουράνια, φυσικά και μεταφυσικά, νεκρά και ζωντανά, υλικά και πνευματικά (προσθέστε όποιο άλλο τέτοιο δίπολο θέλετε) συνυπάρχουν αρμονικά και μάλιστα σε συνθήκες απόλυτης καθημερινότητας. Και όλα αυτά δείχνονται με αργούς, τελετουργικούς ρυθμούς.
Σας είπα ότι βρήκα γοητευτικά στοιχεία (εκτός της τελικής μακράς σκηνής που και άσχετη μου φάνηκε και δεν μου άρεσε ιδιαίτερα) σ' αυτό το πολύ, μα πολύ ιδιαίτερο σινεμά, αλλά βγήκα ξύνοντας το κεφάλι μου αμήχανα. Ίσως πρέπει να μελετήσω περισσότερο βουδισμό. Αν και έχω μια μεγάλη απορία: Η ταινία αυτή είναι κατανοητή άραγε από έναν μορφωμένο βουδιστή ή κι αυτός τη βρίσκει νοιώθει όπως περίπου κι εγώ;
Αν θέλετε πάντως μια ξεχωριστή κινηματογραφική εμπειρία, κάτι δηλάδή που δεν μοιάζει με τίποτα απ' όσα έχετε δει μέχρι τώρα, δοκιμάστε το. Με δικό σας ρίσκο πάντως. Εγώ σας προειδοποίησα...