Τρίτη, Μαρτίου 22, 2011

ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΙ "ΑΠΟΘΕΤΕΣ";


Το "Depositarios" (θα μπορούσαμε να το μεταφράσουμε κάπως σαν "Αποθέτες") είναι μια μεξικάνικη ταινία του 2010, η πρώτη μεγάλου μήκους του Rodrigo Ordoñez. Φιλμ επιστημονικής φαντασίας, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απο αμεριάνικα του είδους. Κάθε άλλο μάλιστα, αφού είναι πολύ πιο σκεπτόμενο και πρωτότυπο από ένα αμερικάνικο blogbuster του είδους και θέτει μια σειρά ερωτημάτων που άπτονται της ηθικής.
Σε ένα κοντινό μέλλον όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται με έναν κλώνο (ένα δίδυμο ουσιαστικά), που μεγαλώνει σα φυτό σε μια ειδική "γιάλα" και τον οποίο χρησιμοποιούν σαν "αποθέτη" οποιουδήποτε δυσάρεστου τους συμβαίνει, σωματικό ή συναισθηματικό. Κάποιοι όμως αμφισβητούν το ότι τα όντα αυτά είναι "φυτά" και, φυσικά, χαρακτηρίζονται τρομοκράτες.
Η ταινία ξεχωρίζει για το ότι διαθέτει ένα πλήθος πρωταγωνιστών, αλλά και υποπλοκών, οι οποίες ωστόσο δένουν κατά τη γνώμη μου αρμονικά στο τελικό αποτέλεσμα, δίχως μάλιστα να μπερδεύουν άνευ λόγου τον θεατή. Οι ανατροπές - όχι όμως απιθανότητες - και τα συνεχή γεγονότα εξ άλλου κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον. Όσο για τα ηθικά διλήμματα που λέγαμε... Τι θα κάνατε εσείς αν εξασφαλίζατε κάτι σαν ευτυχία, ταυτόχρονα όμως αυτό το πλήρωνε κάποιος άλλος; Η όλη ιστορία βέβαια στο φιλμ είναι το αν αυτός ο άλλος έχει συνείδηση των όσων (του) συμβαίνουν ή όχι. Πέραν αυτού όμως, το όλο πράγμα δεν θυμίζει κάπως και τη δυτική ευημερία, η οποία, εδώ και αιώνες, έχει βασιστεί στην εκμετάλλευση (και συχνά την εξόντωση) άλλων πληθυσμών και στην ύπαρξη Τρίτου Κόσμου, πράγματα που, όπως ακριβώς συμβαίνει στην ταινία, αγνοούμε ή και αποφεύγουμε να σκεφτόμαστε στην καθημερινότητά μας; Αν το κάναμε ίσως και να τρελαινόμαστε...
Μια άλλη αρετή της ταινίας είναι η αρκετά σφαιρική θέαση των πραγμάτων και ο ρεαλισμός που χαρακτηρίζει το περιεχόμενο του όλου φανταστικού πλαισίου. Δεν υπάρχουν ταρζανιές, ηρωισμοί, κατορθώματα, ενώ οι ήρωες είναι αληθινοί, ακόμα και σαν εμφάνιση. Όλα είναι απόλυτα πειστικά. Είναι ακριβώς αυτό που μάλλον θα συνέβαινε αν είχε επιτευχθεί (;) η αρχική φανταστική παραδοχή. Και αυτό είναι κάτι που προσωπικά, μπουχτισμένος από τις χοντράδες, το μελό και τις απιθανότητες των υπερπαραγωγών, εκτιμώ πολύ. Μακάρι η επιστημονική φαντασία να ήταν πάντοτε τόσο σκεπτόμενη. Άλλωστε, το έχουμε ξαναπεί: Το μεξικάνικο σινεμά περνά περίοδο μεγάλης ακμής.

Ετικέτες

eXTReMe Tracker