Ο ΚΑΤΑ ΠΑΖΟΛΙΝΙ "1001 ΝΥΧΤΕΣ"

Στις αρχές των 70ς ο Pier Paolo Pasolini (1922-1975) γυρίζει μια τριλογία με θέμα παλιές ιστορίες από κλασικά μεσαιωνικά έργα ("Δεκαήμερο", "Θρύλοι του Καντέρμπουρι", "1001 Νύχτες") Με το τελευταίο αυτό φιλμ του 1974 θα ασχοληθούμε σήμερα.

Κατ' αρχήν θα ξαναπώ (το έχω ξαναγράψει) ότι η συγκεκριμένη αυτή τριλογία δεν μου αρέσει καθόλου. Ίσως μερικοί φανατικοί παζολινικοί να το θεωρήσουν ύβρη, αλλά τι να κάνουμε; Γούστα είναι αυτά... 

Πάντως στις "1001 Νύχτες" σταχυολογούνται μερικές από τις πάμπολλες ιστορίες που περιλαμβάνει το κλασικότερο μάλλον έργο της αραβικής λογοτεχνίας και τις παρουσιάζει εδώ "εγκβωτισμένες" η μία στην άλλη, όπως και στο πολύτομο λογοτεχνικό έργο άλλωστε. Σκλάβοι, σεϊχηδες, εξωτικές ανατολίτικες πόλεις και τοπία, προφητείες κλπ.... Η ταινία είναι γυρισμένη στο Ιράν (ναι, τότε η χώρα δεν είχε καμία σχέση με το σημερινό θεοκρατικό κράτος των αγιατολάχ, αν και αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ήταν "παράδεισος", κάθε άλλο).

Οι ιστορίες που διαλέγει έχουν πριν από οτιδήποτε άλλο έντονο ερωτικό στοιχείο. Με διαφόρων ειδών έρωτες μάλιστα... Υπάρχουν πολλές σχετικές σκηνές και άφθονο γυμνό. Τώρα αν νομίζετε ότι αυτό είναι καλό και φτάνει για να μας γαργαλίσει, εντάξει. Μπορείτε να το απολαύσετε. Αν όμως δεν σας αρκεί αυτό... βρίσκω τα ίδια στοιχεία που αντιπαθώ και στις προηγούμενες ταινίες της τριλογίας : Ερασιτεχνικότατες ηθοποιίες (πολλοί από τους ήρωες είναι ντόπιοι μη επαγγελματίες), "ατσούμπαλη" αφήγηση (συγνώμη, αλλά δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εκφράσω), "εύκολες" ερωτικές ιστορίες που ταλαντεύονται από τον θάνατο από ερωτική θλίψη έως το όργιο "με την πρώτη ματιά", αφύσικες (ΔΕΝ εννοώ ότι τοποθετούνται στο χώρο του φανταστικού) καταστάσεις κλπ. κλπ. Και, κάτι που με ενόχλησε ιδιαίτερα και δεν μπορώ να εξηγήσω : Οι περισσότεροι ηθοποιοί παίζουν χαμογελώντας διαρκώς - εκτός αν κλαίνε - λες και κάθε είδους ερωτική πρόταση προκαλεί απόλυτη ευτυχία από όποιον/α και αν προέρχεται και σε όποιον/α/ους και αν απευθύνεται...

Μένουν μερικές πολύ ωραίες εικόνες, οι οποίες όμως, φοβάμαι, δεν μπορούν να σώσουν την ταινία. Ίσως ο Pasolini θέλει να προπαγανδίσει υπέρ της ερωτικής ελευθεριότητα κάθε είδους και καλά κάνει (ιδιαίτερα όταν αναλογιστούμε τη σύγχρονη πουριτανική κοινωνία). Το θέμα όμως δεν μόνο είναι τι θέλει να πει κανείς, αλλά και πώς το λέει. Συγνώμη, αλλά βαρέθηκα.