"Ο ΣΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΣΥΚΙΑΣ" ΚΑΙ Η ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Ο Ιρανός σκηνοθέτης Mohammad Rasoulof είναι ένας αντικαθεστωτικός δημιουργός που έχει φυλακιστεί για 2 περίπου χρόνια από το θεοκρατικό καθεστώς της χώρας λόγω των ταινιών του. Σήμερα ζει εξόριστος στο εξωτερικό, ενώ στη χώρα του ενδέχεται να καταδικαστεί ακόμα και σε θάνατο. "Ο Σπόρος της Ιερής Συκιάς" του 2024 περιέχει (και) αληθινές σκηνές που γυρίστηκαν παράνομα στο Ιράν από κινητά κατά τις μεγάλες αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις που έγιναν εκεί. Μερικές καταγράφουν την ωμή βία της αστυνομίας. Προφανώς το φιλμ είναι απαγορευμένο στο Ιράν.

Ένας οικογενειάρχης εργάζεται ως ανακριτής (ενώ έξω μαίνονται οι ταραχές και οι διαδηλώσεις) και οραματίζεται να προαχθεί σε δικαστή. Η δουλειά του είναι επικίνδυνη και ούτε καν οι δύο κόρες του γνωρίζουν το επάγγελμα του πατέρα τους. Ο ίδιος ζει με διαρκείς τύψεις και ηθικές αμφιβολίες καθώς συχνά πιέζεται άνωθεν να υπογράψει ακόμα και θανατικές καταδίκες δίχως απτές αποδείξεις ενοχής.  Όταν μια μέρα εξαφανίζεται μέσα από το σπίτι το όπλο του η βία θα ξεσπάσει και οι μάσκες θα πέσουν.

Ο Rasoulof έχει πει ότι εμπνεύστηκε την ιστορία όταν ήταν φυλακισμένος και ένας από τους δεσμοφύλακές του τού είχε εκμυστηρευτεί ότι δεν μπορεί να αποκαλύψει ούτε στην οικογένειά του τι δουλειά κάνει. 

Η ταινία κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μου. Στο πρώτο μέρος ως ένα αγχωτικό, κλειστοφοβικό, κοινωνικό θρίλερ και στο δεύτερο, όταν η οικογένεια πάει σε ένα εγκαταλειμμένο χωριό, ως αληθινό θρίλερ πλέον, του οποίου η έκβαση είναι πια ζήτημα ζωής ή θανάτου. Φυσικά πρόκειται για απόλυτα στρατευμένη ταινία, που καταγράφει τη φρίκη ενός καταπιεστικού καθεστώτος, που υποβόσκει σε καθημερινό επίπεδο και ξεσπά ανοιχτά πλέον όταν η χώρα βρίσκεται σε έκρυθμη κατάσταση, αλλά και τον εφιάλτη στον οποίο οδηγεί οποιοσδήποτε (θρησκευτικός στην συγκεκριμένη περίπτωση) φανατισμός. Την βρήκα πολύ δυνατή - έως και συγκλονιστική έχει χαρακτηριστεί. 

Μόνη αντίρρηση η απότομη αλλαγή του βασικού χαρακτήρα στο δεύτερο μέρος, το εκτός πόλης, η οποία αλλαγή βρήκα ότι δίνεται κάπως άγαρμπα, έως και αψυχολόγητα θα έλεγα. Πάντως θα επιμείνω ότι πρόκειται για πολύ δυνατό φιλμ.